Monday, June 7, 2010

အယ္ဂ်ာဇီးယားက ျမန္မာ့ႏ်ဴကလီးယားျပႆနာမွတ္တမ္း

http://www.knuaffjp.net/movie11/spdcdream.html

စစ္၀တ္စံုကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္ေပမယ့္ လူထုေရွ႕မွာ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ရပ္ဖုိ႔ ရွက္ပါတယ္...ဆုိတ့ဲ ဗိုလ္မွဴး စိုးသိန္း၀င္းကို ဂုဏ္ျပဳေလးစားထုိက္တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သားေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ ျမန္မာျပည္သူေတြက လက္ခံခ်စ္ခင္ၾကမွာပါ။

ျပည္သူကို ခ်စ္ခင္ေနသေရြ႕...
ျပည္သူ႔အတြက္ စစ္မွန္တဲ့ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈကို က်ရာအခန္းကေန ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနသေရြ႕... ဘယ္တပ္မေတာ္သားမဆို စစ္၀တ္စံုကို ၀တ္ဖို႔ ရွက္ဖို႔လိုမယ္မထင္ပါ။

အဖမ္းခံလိုက္ရရင္ လူ႔ငရဲကို ခံစားရမယ္ဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ အခုလို သက္ေသနဲ႔တကြ ျပည္သူ႔အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ႏို္င္ခဲ့တာကိုက တို႔ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ တပ္မေတာ္သား...ဆုိတာ သက္ေသျပၿပီးသား။

ရဲေသာ္ မေသ..ေသေသာ္ ငရဲမလားမယ့္ တကယ့္ မ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္သားသာျဖစ္ပါေၾကာင္း။

Sunday, June 6, 2010

တံလွ်ပ္ေရႊျပည္ အပိုင္း (၁၀)

အေဖ့ေခၚသံေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူး မႈန္ေတေတႏွင့္ထြက္လာေသာ မိန္းခေလးကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္မွာ ေတြ႔ဖူးပါလိမ့္….ဟု ကိုမ်ဳိးႏုိင္က သူ႔မွတ္ၪာဏ္ကို ျပန္လည္ေမးခြန္း ထုတ္ေနရသည္။

သည္လို မႈန္ေတေတႏွင့္ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ တုန္႔ဆုိင္းဆိုင္း ေလွ်ာက္ဟန္ကေလး…သူ ဘယ္မွာ ျမင္ဖူးခဲ့ပါလိမ့္။

“သမီး၊ ဒီ္မွာေလ ကိုျမင့္ႏိုင္တဲ့။ သမီးအကိုက သမီးနဲ႔ စကားခဏ ေျပာမလို႔တဲ့”

“ဟုတ္ကဲ့” ဟု တိုတုတ္တုတ္ေျပာကာ ကေလးမက ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေခါင္းငံု႔ကာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္။

“ညီမ၊ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တယ္ၾကားလို႔ေလ။ အဲဒါ အေမရိကန္သံရံုးမွာ သင္တန္းေလးေတြရွိတယ္။ တက္ခ်င္ရင္ အကို စီစဥ္ေပးမလို႔”

“ဘယ္အခ်ိန္တက္ရမလဲ။ က်မက တစ္ပတ္မွာ ၆ ရက္က ကုမၸဏီအလုပ္လုပ္ရတယ္။ ညေန ရံုးဆင္းရင္ ၀ိုင္းက်ဴရွင္ ၀င္ သင္ၿပီး အၿမဲတမ္း ည ကိုးနာရီ တခါတေလ ကားအဆင္မေျပရင္ ည ဆယ္နာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ။ မနက္ဆို ရံုးကို ကိုးနာရီေရာက္ဖို႔ အိမ္က ခုနစ္နာရီခဲြက စထြက္ရတာ။ ဘယ္အခ်ိန္ သံရံုးသြားရမလဲ”

ေကာင္မေလးက သူ႔ကို ေျပာေနသလား…ဒါမွမဟုတ္ သူ႔မေက်နပ္ခ်က္ကို သူ႔ဖာသာသူ ေရရြတ္ျမည္တမ္းေနသလား ေ၀ခဲြမရ ႏိုင္သည့္ အသံျဖင့္ ခပ္ေလးေလးေျပာေနသည္။ ကိုမ်ဳိးႏိုင္ အတန္ၾကာေအာင္ ငိုင္ေတြကာ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ ဦးခင္စိန္လႈိင္ကိုၾကည့္ေတာ့ ဦးခင္စိန္လႈိင္က တျခားကို အၾကည့္လဲႊထားလို႔…

“အလုပ္ခ်ိန္…..” ေလွ်ာ့လို႔ မရဘူးလား… ဟုေမးလိုက္လွ်င္ ကုိယ္က မသိသားဆိုး၀ါးသူျဖစ္ေပေတာ့မွာမို႔ ကိုယ့္လွ်ာကို ကိုက္ကာ ျပန္ထိန္းလိုက္ရသည္။ ဦးခင္စိန္လႈိင္၏ဇနီး၊ ခင္ခင္ေလး၏အေမ ေဒၚျမေလးက အနားကပ္လာထုိင္ရင္း သမီးကို ၾကည့္ကာ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လို႔….

“က်ဴရွင္ျပတာ ေလွ်ာ့လိုက္လို႔မရဘူးလားညီမ…” ဟု ခပ္တိုးတုိးေျပာေတာ့ ရယ္ရန္ႀကိဳးစားလုိက္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းက မ်ဥ္းေကြးခ်ဳိးကာ ငိုမဲ့မဲ့…

“တပတ္ကို ၂ ရက္မွာ တရက္ပဲ တက္ႏုိင္အုန္းေတာ့ Native Speaker ေတြနဲ႔ ေျပာရ ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ accent ကို ရတာေပါ့။ ထူးခၽြန္ရင္ ထူးခၽြန္သလို အေ၀းေရာက္ဘဲြ႔ေတြ ဘာေတြ ယူဖုိ႔တို႔ တျခားအခြင့္အလမ္းေတြလည္း ရလာမယ္။ စေကာ္လာရရင္ ညီမ ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာဆက္သင္ခ်င္တဲ့ကိစၥလည္း ျဖစ္လာဖို႔ နီးစပ္မယ္မဟုတ္လား။ စာၾကည့္တိုက္မွာ ကုိယ္ ဖတ္ခ်င္တာဖတ္လို႔ရမယ္။ အင္တာနက္ သံုးခြင့္ရတယ္။”

“က်မ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုမ်ဳိးႏုိင္မသိတာက က်မ တရက္မွကို အလုပ္ဖ်က္လို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာပဲ။ အလုပ္လည္း ဖ်က္ရ မယ္။ ခရီးစရိတ္လည္း ထပ္ကုန္မယ့္ အလုပ္တခုကို က်မ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔ အခ်ိန္လည္း မရွိဘူး။ က်မကို ကူညီခ်င္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ အခုမအိပ္ရင္ မနက္က် အလုပ္ထဲမွာ ေခါင္းမူးေနမွာမို႔လို႔ သြားအိပ္ေတာ့မယ္”

ခင္ခင္ေလးက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို ညိဳအံု႔ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးကို တိုနံ႔နံ႔ဆံစတို႔ႏွင့္ ဖံုးအုပ္ရန္ ႀကိဳးစား ငဲ့ေစာင္းလွ်က္က စကား၀ိုင္းမွ ထရန္ျပင္ေတာ့သည္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔နားမွာ ပိတ္ထိုင္ေနသည့္ သူ႔အေမေျခေထာက္ကို သတိထားမိသြားကာ ေျခလွမ္းတို႔ တုန္႔ရပ္သြားေလသည္။

“အေမ့ ေျခေထာက္ႀကီးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”

ေဒၚျမေလးက ကမန္းကတန္း ေျခေထာက္ကို လံုျခည္ႏွင့္ ျပန္အုပ္ဖို႔ျပင္သည္။ ခင္ခင္ေလးက ဇိုးဇိုး ဇတ္ဇတ္ႏွင့္ လံုျခည္ကို ျပန္ဆဲြလွပ္သည္။ ေဒၚျမေလး၏ ေျခေထာက္အစံုက ေယာင္အမ္းကာ ညိဳ မည္း၍ပင္ေနေလၿပီ။

“အေမ၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာလို႔ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေယာင္ေနရတာလဲ။ ဆရာ၀န္ဆီ မသြားဘူးလား”

အေမ့ကို စိုးရိမ္ေသာ အသံသည္ပင္လွ်င္ အမိန္႔သံႏွယ္ မာထန္လွေသာ္လည္း မႈန္ေတေတ မာေက်ာေက်ာ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေမ့အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကလည္း ယွက္သန္းပ်က္ယြင္းလို႔။ အေမကလည္း အျပစ္လုပ္ထားသည့္ ကေလးတေယာက္ ဆရာေရွ႕မွာ ခုိးထုတ္ခိုးထည္ႏွင့္ မိထားသည့္ႏွယ္ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးကာ ရယ္ျပေနရင္း ဆင္ေျခေပးသည္။

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး သမီးေလးရဲ႕။ ေသြး ေလ အေလွ်ာက္နည္းလို႔ ျဖစ္တာထင္ပါရဲ႕။ အေမ အေဖာက်ေအာင္ နရံ႕ပတူရြက္ေတြ သုတ္စားပါတယ္။ ေရေႏြးျပဳတ္ၿပီးေတာ့လည္း ေရခ်ဳိးမလို႔”

“လာျပန္ၿပီ..တခါလာလည္း ဒီေဆးၿမီးတို၊ အပ္နဲ႔ထြင္းရမွာကို ေပါက္ဆိန္နဲ႔ေပါက္ေနရအံုးမယ္။ မနက္ျဖန္ ဆရာ၀န္ဆီသြား။ က်ေနာ့္ကို ထပ္ၿပီး စိတ္ေမာစရာျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ေတာင္းပန္ပါတယ္”

အဖ်ားခတ္ကာ တုန္ရင္သြားသည့္ အသံကိုထိန္းရင္း ေကာင္မေလး ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္ႏွင့္ ထြက္သြားစဥ္မွာ ဟုိးတေလာက ကားေပၚမွာ ေျခေထာက္အနင္းခံရၿပီး မ်က္ရည္က်ေနခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ျပန္သတိရ လာသည္။ ေသခ်ာတာေပါ့။ အဲသည္ေကာင္မေလးဟာ သည္ မိန္းကေလးပါပဲ။

ေကာင္မေလးထြက္သြားေတာ့ ကိုမ်ဳိးႏိုင္က ေဒၚျမေလး၏ ေျခေထာက္ကို ေသခ်ာကိုင္တြယ္ၾကည့္ရႈသည္။ တကယ္ကို ဆရာ၀န္ဆီ သြားသင့္ေနေသာ အေျခအေနပါ။ ေျခေထာက္က နဂိုရ္အေရာင္ပင္ မရွိေတာ့ဘဲ ျပာႏွမ္းႏွမ္းျဖစ္ကာ သာမန္ ေယာင္တာႏွင့္မတူေတာ့ဘဲ အသားေတြ ပ်က္စီးေနသည့္ပံုမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ အထဲကသာ ေပ်ာ့အိေနသည့္တုိင္ အေရျပား ကေတာ့ ေရမရသည့္ လယ္ေျမေတြမွာ ပတ္ၾကားအက္သလို ကဲြေၾကာင္းေတြအထင္းသားႏွင့္။

“ဟုတ္သားပဲ၊ အေဒၚ..ေဆးခန္းေလး ဘာေလး ျပမွျဖစ္မယ္ေနာ္။ ဒီအတုိင္းေနလို႔ မျဖစ္ဘူး”

“အင္း….” ဟု ေဒၚျမေလးက သံရွည္ဆဲြလိုက္ၿပီးမွ

“အစကေတာ့ ရိုးရိုးေဆးခန္းကို တခါ ႏွစ္ခါေလာက္ သြားပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏပဲ၊ ျပန္ျပန္ျဖစ္လာေတာ့ ဒီ ရပ္ကြက္ ထဲက ေဆးခန္းက ဆရာ၀န္ေလးက အေထြေထြသမားေတာ္နဲ႔ သြားျပပါလို႔ ေျပာတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက ေဆးခန္းႀကီးေတြသြားရင္ ပိုက္ဆံက ေသာင္းနဲ႔ခ်ီကုန္မွာေလ။ သမီးတေယာက္တည္း လုပ္စာနဲ႔ တအိမ္လံုး လည္ပတ္ေနရတာမို႔လား။ ဒီၾကားထဲ သားက ေဗြေဖာက္လိုက္၊ အႀကီးမက ေဆးကုရလိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ သမီးေလးလည္း ေငြရွာဖို႔သက္သက္ လူျဖစ္ေနရသလိုမို႔လို႔ အေဒၚ လည္း ေဆးၿမီးတုိေတြနဲ႔ ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းမွာပါဆို ေနေနခဲ့တာေလ”

“ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ အေဒၚရယ္။ အရင္ဆံုးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ ေယာင္လာသလဲဆိုတာ ေသခ်ာသိေအာင္ လုပ္မွရမွာ ေပါ့။ ရမ္းသမ္းလုပ္ေနရင္ အခုနက ညီမ ေျပာသြားသလိုပဲ အပ္နဲ႔ထြင္းရမွာ ေပါက္ဆိန္နဲ႔ေပါက္ေနရမွာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ဘားလမ္းက ကုသိုလ္ျဖစ္ မြတ္စလင္ ေဆးရံုပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားလုိက္သင့္တာေပါ့။ က်ေနာ္ လုိက္ပို႔မယ္။ မနက္ျဖန္က်ရင္”

“မနက္ျဖန္က်ရင္ နယ္က ပို႔လာတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ထြက္ေရာင္းမလားလို႔ စိတ္ကူးေနတာ…”

“အေဒၚ၊ ဒီေလာက္ေယာင္ကိုင္းေနတဲ့ ေျခေထာက္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားတုိးစီးအုန္းမယ္။ မျဖစ္ဘူး။ လံုး၀ အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အေဒၚ့သမီးနဲ႔ တုိင္လုိက္မယ္ေနာ္”

သည္ေတာ့မွ ေဒၚျမေလးက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ လက္ခံသည္။ အိမ္ကို အဓိက ဦးေဆာင္ေနသူ သမီးကိုေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးက အေရးထားပံုပင္။

အင္း…ေကာင္မေလးရဲ႕ မႈန္ေတေတ မလႈပ္တခ်က္နဲ႔ သံပတ္ေပးထားသည့္ စက္ရုပ္ကေလးလို လႈပ္ရွားေနရေလာက္ ေအာင္ ပိေနသည့္ ၀န္ထုတ္ေတြနဲ႔ မ်ဳိသိပ္ခ်ဳပ္တည္း ထားရသည့္ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵေတြကို ကိုမ်ဳိးႏိုင္ နားလည္လိုက္ရသည္။ ပညာသင္ခ်င္ သည့္စိတ္ကိုပင္ ခ်ဳပ္တည္းလွ်က္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ရွာ။ ေစာေစာအိပ္မယ္..ဆုိကာ ၀င္သြားသည့္တုိင္ အခုမွ ျမင္လိုက္ရသည့္ အေမ့ေျခေထာက္ကို စဥ္းစားရင္း အိပ္မွ ေပ်ာ္ပါေတာ့မလားမသိ။

“ကဲ…က်ေနာ္လည္း ျပန္မွပဲ။ ကားေတြက ေနာက္က်ရင္ ေစ်းအရမ္းႀကီးလာတာဗ်။ မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ အေဒၚ အသင့္ လုပ္ထားေနာ္။ က်ေနာ္ မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္ လာေခၚမယ္။ ေန႔ခင္းဘက္ သြားစရာေလးရွိလို႔ ေစာေစာသြားထားရေအာင္ လို႔ေလ”

ဦးခင္စိန္လႈိင္ကေတာ့ နဂိုရ္က လူေအးျဖစ္တာေရာ… သူဘာမွ ျဖည့္ဆည္းစြမ္းေဆာင္မေပးႏုိ္င္တာေရာေၾကာင့္ ထင္သည္။ တံုဏွိဘာေ၀ ႏွင့္ အေ၀းသုိ႔သာ မ်က္ႏွာလဲႊထားေလသည္။

♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦

တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ တိုးျမႇင့္ေကာက္ခံေနသည့္ အိမ္စေပၚကတမ်ဳိး...အလုပ္ကို ဆားျမည္းသလို ျမည္းကာ ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္မၿမဲသည့္ အမတေယာက္၏ က်န္းမာေရးစရိတ္စကေတြ...ေန႔စဥ္ တအိမ္သားလံုးလည္ပတ္ေနသည့္ စား၊ ၀တ္၊ ေနမႈႏွင့္ သာေရးနာေရးစရိတ္ဆိုတာေတြက မိသားစုကိုယ္ပိုင္ ၀င္ေငြျဖင့္သာ ေျဖရွင္းရမည့္ က႑ေတြျဖစ္ေနျပန္သည္။
လူတေယာက္...ဒါမွမဟုတ္ မိသားတစုကို အဆင့္တခု ေရာက္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ လက္ကမ္းသူက ကမ္းသည့္တုိင္ လက္လွမ္းမည့္ အကြာအေ၀းက ဟ,လြန္းအားႀကီးေနပါက ကမ္းေနသည့္ လက္ကို လွမ္းဆဲြဖို႔ရာပင္ မလြယ္ပါလား...ဟု ေတြးကာ ကိုမ်ဳိးႏိုင္ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ခ်ျဖစ္သည္။

ဒါက သည္တမိသားစုတည္းပဲ ရွိေသးသည္။ ဗမာျပည္ထဲမွာ သည္လိုပဲ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရသည့္ မိသားစုေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလဲ...ေတြးသည့္အခါ ရင္ထဲမွာ မြန္း က်ပ္လာသလို...ေဒါသေတြနဲ႔လူပဲ သတ္ခ်င္္လာ သလိုလို...

ကားဂိတ္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရသည့္လမ္းက အေမွာင္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့လည္း အေမွာင္...။ သည္ အေမွာင္ကမၻာထဲမွာ အိမ္ျပန္ရန္ ကားေစာင့္ေနသူအားလံုးကေတာ့ ႏြမ္းလ်မ်က္ႏွာေတြႏွင့္။ ထမင္းတလုပ္စားဖို႔ ေနမထြက္ ခင္ အိမ္ကထြက္ခဲ့ၾကရၿပီး ေန၀င္ခ်ိန္မွာေတာင္ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေသးသည့္ အလုပ္သမားေတြ...ပညာတတ္ေရာ ပညာ မဲ့ေရာ...၀န္ထမ္းမွန္သမွ် လမ္းမ ေပၚက တုိက္ရိပ္အေမွာင္ထုမွာ ညပ္ၾကပ္ေနသည့္ အခ်ိန္မွန္ မထြက္ေသာ ဘတ္စ္ကား ေတြကို ၀မ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ေမွ်ာ္ေနၾကရသည္။ ကားလာလွ်င္ ပန္းသမွ် ေျပေစဖုိ႔ရယ္လို႔ ခုံေလး တေနရာစာအတြက္ အတင္းတုိးတုိက္ကာ တက္ၾကလိမ့္မည္။

တခ်ဳိ႕က အဲသည္လို ထိုင္ခံုတေနရာစာအတြက္ တုိးႀကိတ္လုေနတာကို အျပစ္ျမင္သလို ရႈတ္ခ်ၾကသည္။ ကိုမ်ဳိးႏိုင္ကေတာ့ အဲသည္လို မျမင္ရက္။ မေျပာရက္ပါ။ အလုပ္ၾကမ္းသမား ေယာက္က်ားရင့္မာႀကီးေတြေပမယ့္ သူတုိ႔မွာရွိတဲ့အားကို မမွ်တဲ့ ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ အာဟာရမျဖစ္တဲ့ အစာေတြကိုသာ စားၿပီး လုပ္သင့္တဲ့အခ်ိန္ထက္ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ၾကရတာ။

သည္ေတာ့ သူတို႔လည္းပဲ သက္ေတာင့္သက္သာ အနားယူလုိသည္ကို အျပစ္ျမင္သင့္သည္ မထင္။

သည္အေမွာင္ထဲမွာ အရက္သမား အုပ္တအုပ္လည္း ရွိသည္။ ျခင္းေလးေတြႏွင့္ အျဖဴအစိမ္း ယူနီေဖာင္း၀တ္ ဆရာမေလး ေတြလည္း ရွိသည္။ သူတို႔လုိ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလည္းရွိသည္။ စတိုးဆိုင္ေတြမွာ ညဆုိင္းဆင္းၿပီး ျပန္လာၾကသည့္ ပုဂၢလိကအေရာင္းစာေရးမေလးေတြလည္း ရွိသည္။

သည္လို ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေတြးေနတုန္း သူ႔နားကို လူရိပ္တခု အရမး္ကပ္လာသည့္အတြက္ ဆတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္ မိေတာ့ မိန္းမငယ္ေလးတေယာက္။ သူ႔ကို တခုခုေျပာလိုဟန္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
သူ႔နဖူးထက္မွာ မွဲ႔နက္အသီးႀကီးက ထင္းလို႔…။

“အကိုႀကီး က်မကို ေခၚသြားပါလားဟင္…” ဆုိသည့္အသံက ခပ္တိုးတိုး။

ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ လႈိက္တက္သြားရသည္။

သူ႔ၾကည့္ရတာ၊ အသစ္လား…အလုပ္မျဖစ္၍ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနသည္လား…တကယ္လို႔ သည္ည ပိုက္ဆံ မရလွ်င္ သူ႔ကို မီွခုိေနသူ တေယာက္ေယာက္အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိသည့္ အေျခအေနမွာလား… ေပ်ာ္လို႔ သည္လိုလုပ္ေနတာ မဟုတ္တာ…ဒါမွမဟုတ္..သည္အလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔နစ္မြန္းေနသည့္ အသံမ်ဳိး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာလြန္းလွသည္။

“က်မ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနက်မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ က်မကို ေခၚသြားပါေနာ္…”

“မင္း ဘယ္မွာေနလဲ”

“ေထာက္ၾကံ့ဘက္မွာပါ။ က်မ ဒီက မဟုတ္ဘူးရွင့္။ နယ္ကပါ။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ခဏလာတည္းတာပါ။ အကိုႀကီးေခၚတဲ့ ဆီကို လိုက္ပါ့မယ္။ ေခၚသြားပါေနာ္”

ထိုစဥ္ ေျမနီကုန္း ကားတစ္စီး ဆိုက္လာသည္။

“ကဲ လာ၊ လုိက္ခဲ့”

ဆိုၿပီး သူက ေကာင္မေလးကို ကားေပၚ အရင္တြန္းတင္လိုက္ၿပီး ေကာင္မေလးႏွင့္ ကပ္လွ်က္ေနရာမွာ သူမတ္တပ္ရပ္ကာ တြယ္စီးလိုက္သည္။ ကားေပၚမွာ ေနရာလြတ္ေတာ့ ေကာင္မေလးေဘးမွာ ၀င္ထုိင္ရင္း တုိးတိုးေမးလုိက္သည္။

“မင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ၊ ဒီအလုပ္လုပ္ေနတာ။”

ေကာင္မေလးက မေျဖ။

“ငါေမးတာကို ေျဖေလ။”

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” ဆိုသည့္အသံက ငိုသံစြက္ေနသလို အဖ်ားခတ္တုန္ရီလွ်က္…

“ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိး ဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရဘဲ မင္းပါသမွ်လုသြားမဲ့သူတို႔ ပိုက္ဆံမေပးဘဲ မင္းကို အႏုိင္က်င့္ သြားမယ့္သူတို႔နဲ႔ ေတြ႔ႏုိင္တယ္လို႔ေရာ မင္း တခါမွ ေတြးမၾကည့္ဖူးဘူးလား”

“အဲလို လူမ်ဳိးေတြနဲ႔လည္း ႀကံဳဖူးခဲ့ပါတယ္ရွင္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ၊ က်မ ပိုက္ဆံရမွ ျဖစ္မယ္။”

ဆက္မေမးရက္ေတာ့။ စပယ္ယာ၏ လူေခၚသံ ပိုက္ဆံေတာင္းသံေတြၾကားမွာ ျပြတ္သိပ္ေနသည့္ လူေတြေၾကာင့္ ညီးစီစီ ျဖစ္လာသည္ဟု သူထင္မိသည္။

ေျမနီကုန္းေရာက္ခါနီးမွ အိပ္ထဲ ပါသမွ် အားလံုးနီးပါးကို ဆဲြထုတ္ကာ ေကာင္မေလးလက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ ေျမနီကုန္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေကာင္မေလးက ပိုက္ဆံေတြကို က်စ္ေနေအာင္ ဆုုပ္ထားရင္း သူ႔ကို ျပဴးေၾကာင္ ေၾကာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။

“သိမ္းလိုက္ေလ” လို႔ တိတ္တိတ္ႀကိတ္ဆိုမွ သူ႔ ရင္ဘတ္ၾကားထဲက ပိုက္ဆံအိပ္ေသးေသးေလးကို ဆဲြထုတ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြကို ထုိး သိပ္ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုမ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ မ၀ံ့မရဲ ၾကည့္လာသည္။

သူက- မင္း အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္ေတာ့ ညီမေလး။ သိပ္ၪာဥ့္နက္ေနၿပီ…ဟု ေျပာေသာအခါ ေကာင္မေလး မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာသည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးက ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္။

♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦
Template by : kendhin x-template.blogspot.com