အေဖမ်ားေန႔မွာ အေဖ့အေၾကာင္းေလးေတြ အားပါးတရ ေရးၿပီး လွည့္မၾကည့္တာၾကာလွၿပီျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ေလးမွာ တင္လိုက္မဟဲ့..လို႔ ေမာင္းတင္ထားခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တန္းက် ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အကုိကေတာ့ ကေလးအေဖဘ၀ကို ကူးေျပာင္းသြားေလရဲ႕။
(တနလၤာသား က်ားေလး ေမြးတယ္ဗ်ဳိ႕...တဲ့။ အြန္လိုင္းမွာ လာဟစ္ေနတာ သူ႔အေဖေပါ့....)
ကေလးကို က်ပ္မျပည့္မွာတို႔ ဘာတို႔ ေၾကာက္သတဲ့။ မေမြးခင္ရက္ပိုင္းေလာက္မွာ ခ်က္တင္မွာေတြ႔တုန္း သူက အဲလို ေျပာေတာ့ အေဖ့ကို သခ်ႋဳင္းထဲက ဆဲြေခၚလာၿပီး ျပခ်င္လိုက္တာေလ။အသက္ ၃၅ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ အေဖက ေဆးလိပ္ေရာ အရက္ပါ အျပတ္ျဖတ္ခဲ့တာ သူ႔ေၾကာင့္ေပါ့။ အေဖက ေဆးလိပ္ အရက္ေသာက္ရင္း “သား၊ ေဆးလိပ္ အရက္ဆိုတာ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ မေသာက္နဲ႔” လို႔ ေျပာတဲ့အခါ သူ႔စကားကို သားက အေလးမထား၊ ျပက္ရယ္ျပဳမွာ၊ အေျပာတျခား အလုပ္တျခားျဖစ္လို႔ သူ႔စကား အထမေျမာက္ မခန္႔ညားမွာကို အေဖ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေဆးလိပ္နဲ႔ အရက္ျဖတ္ပစ္ခဲ့ခ်ိန္က အကို႔အသက္ (၁၄) ႏွစ္။
က်မက စိတ္ပုပ္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ။
တခါတခါက်ရင္ သူ႔ကို သိပ္ၿပီး ၀ဋ္လိုက္ေစခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ အေဖ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ ေနာက္ဆံုး…ဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ အေဖ့အနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္မေနႏိုင္သလို အျပင္ထြက္သြားတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ က်မ အဲလို စိတ္ပုပ္ေတြ ၀င္၀င္လာဖူးတယ္။
အေဖဟာ အေပါ့အပါးသြားခ်င္ေပမဲ့ တေယာက္တည္း သူ႔နားရွိတဲ့ က်မရဲ႕ ခြန္အားဗလကို သိေတာ့ သမီး အေဖ့ကို တဲြပါအံုး….လို႔ ေျပာရမွာ အားနာၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ၿငိမ္ေနခဲ့တဲ့ အေဖ့ကို ျပန္ေတြးတဲ့အခါ တကယ္ပဲ ၀ဋ္လုိက္ပါေစလို႔…
ဆုေတာင္းမိလုနီးနီး က်မ အကို႔ကို ေဒါသထြက္ခဲ့တယ္။
ေရဖ်ဥ္းဆဲြေနၿပီး လက္က်န္ခြန္အားဆိုလို႔ အသက္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္း ႐ွဴေနဖို႔ေလာက္သာ ရွိေတာ့တဲ့ အေဖက မေအာင့္ႏိုင္တဲ့အဆံုးမွ က်မကို ေခၚခဲ့တာ။ ကုလားထိုင္က ထဖို႔ ေရအိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ သြားရတဲ့ ေျခလွမ္းတရာေလာက္ အကြာအေ၀းကို က်မ တဲြပို႔ေပးႏိုင္ေပမဲ့ အိမ္သာက ဘိုထိုင္ မဟုတ္ေတာ့ ထိုင္ရာက ျပန္ထႏိုင္ဖို႔ က်မရဲ႕ရွိသမွ်အား အကုန္သံုးၿပီး ထူတာေတာင္ အေဖကိုယ္တုိင္ကလည္း ရွိသမွ် သူ႔ခြန္အားေတြ အကုန္သံုးမွ မတ္တပ္ျပန္ရပ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ (အိုးနဲ႔ သြားဖို႔ ေျပာေပမဲ့ အေဖက အားနာတာေရာ၊ ရွက္တာေရာေၾကာင့္ အိုးနဲ႔ သြားဖို႔ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရ။)
အဲဒါေတာင္မွ သူ႔သားနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ၀မ္းနည္းစကား မဆိုရက္ခဲ့တဲ့ အေဖ။
သမီးက ႏႈတ္ခမ္းကိုေစ့ၿပီး မ်က္ႏွာထားတင္းေနၿပီဆိုရင္ ဘာလဲဆိုတာ….
သမီးအေၾကာကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ အေဖက
ေယာက္က်ားေလးပဲ သမီးရယ္…လို႔
သူ႔ဘက္က ေတာင္ ေရွ႕ေနလိုက္ေပးေနေသးတယ္။
အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ေတာ့ က်မ ပါးစပ္က စက္ေသနတ္ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
အေဖတို႔ အၿမဲ အဲဒီလိုပဲ။ မိန္းကေလးလည္း လူပဲ။ ထမင္းစားတာခ်င္းတူရင္ေတာင္ သူက သမီးတုိ႔ထက္ ပိုစားေသးတယ္။ ပုိ အေကာင္းႀကိဳက္ေသးတယ္။ မုန္႔ဖုိးလည္း ပိုသံုးေသးတယ္။ ေငြရွာတာခ်င္းတူရင္ သူ႔လခ အကုန္မအပ္လည္း ေယာက္က်ားပဲ သမီးရယ္။
အိမ္အလုပ္ ကူမလုပ္လည္း ေယာက္က်ားေလးပဲ သမီးရယ္…တခ်ိန္လံုး အေဖတို႔က ေယာက္က်ားေလးပဲ သမီးရယ္…ခ်ည့္ပဲ….
က်မ ေျပာသမွ်ကို အေဖက ၿပံဳးၿပီးနားေထာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်မ ေလေသနတ္ အပစ္ရပ္ေတာ့မွ-
သမီးရယ္..သမီး လုပ္ေပးေနသမွ်လည္း အေဖက ေက်းဇူးလည္းတင္၊ အားလည္း ကိုးပါတယ္။ တကယ္လို႔ သမီး အေဖ့ကို ေနာက္ထပ္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏို္င္ေတာ့ဘူး ဆိုရင္လည္း အေဖ သမီးကို အျပစ္တင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သမီး မိဘအေပၚတာ၀န္ေက်တာ အေဖ သိပါတယ္။ သမီး မႏိုင္ေတာ့လို႔ ရပ္လိုက္ရင္လည္း အေဖ ေက်နပ္ပါတယ္….တ့ဲ့။
ကဲ…က်မ ဘာမ်ား ေျပာႏိုင္အံုးမွာလဲ။ ဘာဆက္ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာရက္ေတာ့မွာလဲ။ အေဖ့လို စိတ္မ်ဳိးထားတတ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ကလဲြရင္ က်မမွာ ဘာမွ ေျပာစရာ လုပ္စရာ မရွိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
အခုေတာ့ အကို႔ကို ၀ဋ္မလုိက္ပါေစနဲ႔လို႔ က်မ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းေပးေနမွာပါ။
သူလည္းပဲ အေဖ့လိုပဲ သူ႔သားေလးအတြက္ ေဆးလိပ္နဲ႔ အရက္ ျဖတ္လာႏုိင္ပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းပါတယ္။
ဒါက သူနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေဖနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြထဲက တခုျဖစ္ေနလို႔ပါ။
