နတ္..ဆိုတာ တကယ္ရွိရဲ႕လား…
ဟု ေမးတိုင္း အေမက ရွိတာေပါ့သမီးရဲ႕၊ မရွိဘဲနဲ႔ ေရွးလူႀကီးေတြက ဒီအစဥ္အလာကို ထားခဲ့ပါ့မလား…ဟု ျပန္ေျဖေလ့ရွိပါသည္။
အိမ္မွာ ဦးရွင္ႀကီးတင္သည့္အခါ…အိမ္တြင္းမင္းမဟာအတြက္ အုန္းလဲသည့္အခါ ၀ါအ၀င္မွာ (၃၇) မင္းနတ္ကို ပ,သ သည့္အခါမ်ဳိးေတြမွာျဖစ္သည္။ ညေန ေမွာင္ရီသန္းလို႔မွ အိမ္တြင္းအုန္းကို ကန္႔လန္႔ကာအနီစေလးႏွင့္ဆဲြမပိတ္မိလွ်င္ နီးရာလူေတာ့ နားကဲြေအာင္အေမဆူၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။
၀င္း၀င္းမာ တခု မသိတာက မီးကိုေၾကာက္ေသာ အိမ္တြင္းမင္းမဟာေမာင္ႏွမတေတြကို မီးႏွင့္အေရာင္ဆင္သည့္ အနီ ေရာင္ႏွင့္ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ကာေပးၾကတာလဲဆိုတာပါပဲ။ တကယ္ဆို အနက္ေရာင္တို႔ အျဖဴေရာင္တုိ႔ႏွင့္ ကာသင့္သည္ မဟုတ္လား။
၀င္း၀င္းမာႏွင့္ တင္တင္တို႔က အသိတအိမ္က နတ္ကန္ေတာ့မလို႔ လာကူပါဆိုတာႏွင့္ ၀င္း၀င္းမာႏွင့္ တင္တင္တို႔ ရပ္ကြက္ ေက်ာ္ၿပီး ေအဘီရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္ေနတာပါ။ အဲဒီ အမႏွင့္က ေစ်းထဲမွာဆံုရင္း အသိမိတ္ေဆြျဖစ္ေနၾကကာ၊ မေန႔က ကုလားေစ်းမွာ ေစ်း၀ယ္ရင္း မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ကို ပစၥည္းေတြ လုိက္သယ္ပို႔ေပးေတာ့ သူက နတ္တင္မွာမို႔ လာကူ ပါ။ လာလည္းစားပါဟု ေခၚတာႏွင့္ ေရာက္လာၾကရတာ။ မုန္႔ျဖဴ၊ မုန္႔နီေက်ာ္၊ မုန္႔ဆီေက်ာ္ေၾကာ္..လက္ဖက္သားေတြႏွပ္၊ လက္ဖက္ရည္ေတြေဖ်ာ္…တေပ်ာ္တပါးႀကီး… မႏွဲေလးအတြက္ ဘဲဥႏွစ္လံုးျပဳတ္ပီးပီလားဟု အိမ္ရွင္၏သားကေလးက ေမးေနသံလည္းၾကားရသည္။
“သားက မမႏွဲေလး ၀င္လာရင္ သိပ္ေပ်ာ္တာေလ။ အႏွီးထုပ္ထဲကတည္းကေပါ့။ အခုထိ မႏွဲေလးအတြက္ ဘဲဥမပါမွာကို သူက အၿမဲ သတိထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မမႏွဲကလည္း သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္တာ”
“သူ႔သားကို မမႏွဲေစာင့္ေရွာက္တာ ဘယ္လိုသိလဲမသိဘူးေနာ္” ဟု တင္တင္က တုိးတိုးေလး ၀င္း၀င္းမာကိုေမးသည္။
၀င္း၀င္းမာက အိမ္ရွင္ၾကားသြားမွာစိုးေသာေၾကာင့္ တင္တင့္ကို မ်က္လံုးျပဴးျပကာ ဟန္႔တားေတာ့ တင္တင္က လွ်ာတစ္ လစ္ႏွင့္ ပုခံုးတြန္႔ျပသည္။
“နတ္ကေတာ္ေျပာလို႔ သိတာေပါ့ဟဲ့” ဟု ေဘးက ၾကားသြားသည့္ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အမ်ဳိးသားတဦးက ခပ္တိုးတိုး လွမ္းေျပာသည္။ အသံက ေလွာင္ေျပာင္လိုဟန္။
“ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နတ္ေတြက အေငြ႔ပဲ စားစား၊ အန႔ံ ရွဴရံုပဲရွဴရွဴ..ငါတို႔က မုန္႔ဆီေၾကာ္မစားရတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာ ေနပီ။ သူတို႔ နတ္တင္မွပဲ စားရတာဆိုေတာ့ ဘာမွ လာေျပာမေနနဲ႔။ မုန္႔လံုးေရေပၚေလး လွေအာင္လံုး။ မုန္႔ဆီေၾကာ္စားဖို႔ ပါးစပ္ျပင္ထား။ ဒါပဲ” ဟုေျပာကာ အနားမွ ထြက္သြားေတာ့ ၀င္း၀င္းမာက မ်က္ေစာင္းထုိးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
“သာေပါင္း ညာစား…ဆိုတာ ဒီလိုလူမ်ဳိးေပါ့…” ဟု တင္တင္ ၾကားရံု ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ၿပီး အတင္းခ်လိုက္ေသးသည္။
တင္တင္ကလည္း ေအးေလ။ ေယာက္က်ားႀကီးတန္မဲ့နဲ႔…ဟု ဆက္ျဖည့္သည္။
မေန႔ညက သည္အိမ္က အမ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္ကို တင္တင္ေရာ ၀င္း၀င္းမာပါလက္ခံခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ ညဘက္တြင္ နတ္ ဆိုတာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ရွိတယ္..မရွိဘူး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ အိမ္ေတြ ကိုယ္စီမွာလည္း မိခင္ေတြ သို႔မဟုတ္ မိခင္၏ မိခင္ေတြ ႀကီးေဒၚေတြက ႏွစ္စဥ္ နတ္ကိုးေလ့ရွိတာမ်ဳိး အနည္းဆံုး အိမ္တြင္းအုန္းကို အေျခာက္မခံဘဲ လဲတာမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ ပံုမွန္ ကိစၥတခုအျဖစ္ သိနားလည္ထားခဲ့ၾကသည္။
နတ္ဆိုတာ တကယ္ရွိမရွိႏွင့္ ဖိတ္ၿပီဆိုလွ်င္လည္း နတ္က အိမ္တုိင္းေစ့က ဖိတ္သမွ်ကို ဘယ္လိုၾကြႏုိင္သလဲ..ဟု တေယာက္ကိုတေယာက္ မေျဖတတ္ေသာ ေမးခြန္းေတြကို ထုတ္ကာ ရယ္ေနခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာဆို နတ္က႑ားရာသီတြင္ တၿမိဳ႕တည္းကပင္လုပ္သည့္ တေန႔ထဲမွာလုပ္သည့္ အိမ္ေပါင္းက ရာႏွင့္ခ်ီရွိေန တာ။ တေန႔မွာ နတ္ကႏၷားပဲြ တရာ တၿပိဳင္တည္းရွိလွ်င္ တပါးဆီ အလွည့္ႏွင့္ ခဲြကာ ၾကြၾကေစဦးေတာ့ (၃၇) ပဲြမွာသာ တၿပိဳင္တည္း က်င္းပႏိုင္မွာပါ။ ဒါျဖင့္ က်န္သည့္ (၆၄) ပဲြက နတ္နန္းေတြမွာ နတ္ကေတာ္ေတြက အင္ထု ေနတာကို ခံေနၾကရတာ ေသခ်ာသည္။
အိမ္ရွင္ေတြက နတ္ပင့္တတ္သည့္ သူတို႔မိတ္ေဆြကို လည္တရွည္ရွည္ႏွင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ နတ္ပဲြက်ကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းျပင္ကာ ေစာင့္ေနသူေတြကလည္း အိမ္ရွင္ထက္ပင္ စိတ္အားထက္သန္ေနၾကေသးေတာ့သည္။ ကိုႀကီးေက်ာ္ပဲြက် အရက္ေကာင္းေကာင္းကို ေမွ်ာ္ေနသူ၊ အေမဂ်မ္းအက် လက္ဖက္ပဲြကို တြယ္မည့္သူ…သံုးဆယ့္ခုနစ္မင္းက် လက္ဖက္ရည္ ေပါ့စိမ့္ေလးကို ေမွ်ာ္ေနၾကသူ… မုန္႔ဆီေၾကာ္ကို မ်က္ေစာင္းခဲၿပီး သြားရည္တျမားျမားက်ေနသူ…. အားလံုး အသင့္ျဖစ္ ေနေသာ္ လည္း နတ္ပင့္တတ္သူက ေရာက္မလာခဲ့။
ေရာက္လာသူေတြက ကိုမ်ဳိး ဆိုသူတို႔ သံုးေယာက္တတဲြ…
“ေဟး… ကိုမိုးေက်ာ္… ခင္ဗ်ားတို႔ မာမီ့ကို ေစာင့္ေနတာဆို..ဗ်”
“ဟာ…မ်ဳိးဟန္ေဇာ္ လာ..လာ၊ ငါလည္း အလုပ္နည္းနည္းရႈပ္တာနဲ႔ မင္းတို႔ကို ေခၚဖို႔ေမ့သြားတယ္ကြာ။ ဟုတ္တယ္။ ငါတို႔ မာမီ့ကိုေစာင့္ေနတာ။ ဒီေကာင္ ဒီညေနအမီ မဲေဆာက္က ျပန္လာမယ္ေျပာပီး ဘယ္လုိျဖစ္လဲမသိဘူး။ ေနာက္က် လိုက္တာ။ ဒီမွာ အားလံုးက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူပဲ လုိေတာ့တာ”
ကိုမ်ဳိးဆိုသူ၏အမည္က မ်ဳိးဟန္ေဇာ္…ဆုိတာ အခုမွ ၀င္း၀င္းမာ သိလိုက္ရသည္။ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ ၀င္း၀င္းမာအား ေခါင္းညိမ့္ကာ ၿပံဳးလွ်က္ သူက ႏႈတ္ဆက္၏။
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ကလည္း ႏွစ္ေပါင္း ဒိေလာက္ၾကာပီ၊ ႏွစ္တိုင္းလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို အခုထိ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ မလုပ္တတ္ ေသးဘူးလားဗ်။ နတ္ပင့္တာပဲ။ နတ္ေတြ နံမည္အကုန္တန္းစီေခၚၿပီးေတာ့ စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ ၾကြပါ ဆိုၿပီးေရာမဟုတ္လား။
ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ တင္တာပဲဟာ”
ကိုမ်ဳိးႏွင့္တဲြဘက္ တေယာက္ျဖစ္ေသာ ကိုတင္ထြဋ္က အျပစ္တင္စကားကို ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ေလသံႏွင့္ ခံသာေအာင္ေျပာရင္း လက္ကလည္း ဒါက အပိုမို႔လား…ဟို ေမးေမး ေကာက္ေကာက္ႏွင့္ မံု႔လံုးေရေပၚတလံုးကို ပါးစပ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ေသးသည္။
“အုိ ကိုတင္ထြဋ္ကလည္း၊ ဘုရားက တပါးတည္း။ ေနာက္ၿပီး ဘာမဆုိ ေမတၱာနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူတယ္။ နတ္ေတြက်ေတာ့ မတူဘူး။ အတြင္း ၃၇ မင္း၊ အျပင္ ၃၇ မင္း၊ ကိုးကြယ္ေနေပမယ့္ သူတို႔ကို တၿပိဳင္တည္း နံမည္ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ မွတ္မိပါ့ မလဲ။ ေနာက္ပီး သူတို႔က လူ႔ဘ၀ကတည္းက စိတ္ေတြက ထက္သလားမေမးနဲ႔၊ အမွားအယြင္းခံခဲ့ၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ေအာင္လုပ္မိရင္ နတ္ကိုင္လုိက္မွာစိုးရတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ႏႈတ္စလွ်ာစရွိတဲ့ သူကို ေစာင့္ေနရတာ။ တကတဲမွပဲေတာ္..နတ္ပင့္မယ့္သူကို ပင့္ရတာ နတ္ပင့္ရတာထက္ လက္၀င္ေနတယ္”
ကိုမုိးေက်ာ္ ကေတာ္ မအိက နတ္ေတြ အစည္းေ၀းထြက္သြားမွျဖင့္ သူ႔ပဲြကို မႏဲြလာဘဲ ေနေတာ့မယ္ ဆိုကာ စိတ္ေစာေန သည္။ နတ္ကို မယံုသည့္တုိင္ အေျခာက္သံေႏွာေႏွာၿပီး ခပ္ႏဲြ႔ႏြဲ႔ ေနာက္ေျပာင္တတ္ေလ့ရွိေသာ..ေနာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီး တရားေဟာသံတို႔ နတ္ပင့္သံတို႔ လုိက္တုေအာ္ရမွာ ၀ါသနာ ထံုေသာ ကိုေမာ္ဇင္မွာ နံမည္ရင္းကို ေခၚသူမရွိသေလာက္ ရွားကာ မာမီ…လို႔သာ အေခၚခံေနရေအာင္ နတ္ပင့္ေပးရတာ လက္မလည္….
“က်ေနာ္တို႔ ၾကားတာကေတာ့ ကိုေမာ္ႀကီးက သူ႔လက္မွတ္ကို ေကာ္ပီလုပ္ပီး သူမ်ားကို ေပးလုိက္တာ အဲဒီလူက ၿမိဳ႕အထြက္က ဂိတ္မွာ အဖမ္းခံေနရလို႔ သူလည္း ျပန္မလာရဲေတာ့ဘူးတဲ့ဗ်”
ကိုမ်ဳိးက ခပ္ေအးေအးႏွင့္ ကိုမိုးေဇာ္ကို ရွင္းျပေသာအခါ မအိ ပ်ာယာခတ္သြားေလသည္။
“အို…ဒုကၡပါပဲေတာ္။ ဒီမွာ အကုန္လံုး ျပင္ဆင္ၿပီးမွ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖစ္ရတယ္လို႔။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ ၀က္သားမစားပါနဲ႔ မင္းႏွစ္ပါးက မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုတာကို ရွင္က ေတာ္ေတာ္ အစားေသာင္းက်န္းတဲ့လူ။”
“ကိုမိုးေက်ာ္ ၀က္သားစားတာနဲ႔ ကိုေမာ္ႀကီး မဲေဆာက္က မျပန္ရဲတာ ဘာဆိုင္လို႔လဲ မအိရာ”
ဟု ကိုတင္ထြဋ္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ ကိုမုိးေက်ာ္ကေတာ့ သူ႔မိန္းမလွ်ာေစာင္းကို ေၾကာက္ရသည္ထင္၏။ တုပ္တုပ္မွမလႈပ္။
“အို..ဘာလို႔မဆုိင္ရမလဲ။ က်ဳပ္က မင္းညီေနာင္ႏွစ္ပါးကို ကိုးကြယ္ထားတာ။ မင္းညီေနာင္က ၀က္သားစားတာ မႀကိဳက္ တာကို သူနဲ႔ မညားခင္ကတည္းက ေျပာထားသားပဲ။ အစတုန္းကေတာ့ မင္းကိုမျဖတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ၀က္သားပဲ ျဖတ္ပါမယ္… ဆိုၿပီးေတာ့…”
ငယ္က်ဳိးငယ္နာေတြပါလာသျဖင့္ ကိုမိုးေက်ာ္မ်က္ႏွာက မခ်ဳိမခ်ဥ္….အို႔တို႔အန္းတန္း။
နတ္တင္ရးကိစၥ ေနွာင့္ေႏွး ၾကန္႔ၾကာမွဳသည္ အိမ္ဦးနတ္ ခင္ပြန္းသည္ လင္ေယာက္က်ား ၀က္သား ခုိးစားသည့္ေနရာမွာ သြားပီး အမွဳပတ္ေနသည္ကို ၀င္း၀င္းမာ ရယ္ခ်င္မိသည္။ အင္း…ဘယ္လို လုပ္ၾကပါမလဲ။
ေငြကုန္ေၾကးက်ကလည္း နည္းလွတာမဟုတ္။ နတ္ပင့္တတ္သူ အဆင္ေျပမွ ေနာက္တခါ ဒီလို ထပ္ၿပီး သည္လိုမ်ဳိး ေၾကာ္ရေလွာ္ရမည့္ စရိတ္စကကလည္း ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာ သူမ်ားေထာက္ပံ့ေၾကးႏွင့္ ေနရသည့္အခ်ိန္မွာ အေတာ့္ကို မလြယ္ေသာ ကိစၥတခုျဖစ္သည္။
“ကဲဗ်ာ…မာမီႀကီး မလာလည္း က်ေနာ္ပဲ လုပ္ေပးမယ္” ဟု ကိုမ်ဳိးဟန္ေဇာ္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလုိက္ေသာအခါ အားလံုး၏ တအံ့တၾသအၾကည့္တို႔က ကိုမ်ဳိးဟန္ေဇာ္ဆီမွာ သြားစုသည္။ သူက ခပ္တည္တည္။
မအိက ကိုမ်ဳိးမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ပါေအာင္ ၾကည့္ၿပီး စံုစမ္း စစ္ေဆေရး၀င္ေလသည္။
“ရွင္ နတ္ပင့္တတ္တယ္လို႔ က်မျဖင့္ တခါမွ မၾကားဘူးပါဘူး ကိုမ်ဳိးရယ္။ ဟုတ္မွလည္း လုပ္စမ္းပါ၊ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္ေတာ္ေတြ စိတ္ဆိုးကုန္လို႔ တတိယႏိုင္ငံ ထြက္ဖို႔ အထစ္အေငါ့ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါ့မယ္”
“မအိကလည္း က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ အထင္ စေမာတာပဲကိုး။ မာမီက က်ေနာ္သင္ေပးလို႔ မာမီျဖစ္သြားတာပါဗ်.။ ခင္ဗ်ား ၃၇ မင္းကို က်ေနာ္က အရည္က်ဳိေသာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြမ္းပါတယ္ဗ်။ ေရငံပိုင္ ဦးရွင္ႀကီးအတြက္ မုန္႔ဆန္းနဲ႔အုန္းဆံ ေလးနဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးေလး အခံြႏႊာထားလား။ အုိေက.. အေမေရယာဥ္အတြက္ေရာ ငါးရံ႕ ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ကန္စြန္းရြက္ ပါရဲ႕လား၊ ေရႊႏွဲေလးအတြက္က ေရႊဘဲဥ ႏွစ္လံုးနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဥ္ႏွစ္လံုး..ဟုတ္တယ္ေနာ္။ သူက ကေလးနတ္ဆိုေတာ့ ကေလးစာ ႀကိဳက္တာ ကိုးဗ်၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ကေတာ့ ပင္က်ရည္ေလး ေကာင္းေကာင္းမက္မွာေပါ့။ အေမဂ်မး္အတြက္ လက္ဘက္ပဲြ ေကာင္းေကာင္း ေနာ္။ ဆီရႊဲရႊဲဆမ္း ပဲေၾကာ္မပါဘဲ လက္ဘက္ရယ္၊ ႏွမ္းေလွာ္ေလးရယ္…ေနာက္ပီး ၾကက္သြန္ေၾကာ္ ရယ္..ဒါပဲ။ အုိေက ဒါလည္း မွန္တယ္”…
ကိုမ်ဳိးဟန္ေဇာ္က နတ္စာခ်ရန္ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ခန္းလံုးျပည့္ ပဲြေတြကို တပဲြစီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ကာ ေသခ်ာ စစ္ေဆးရင္း နတ္ေတြ၏ အမည္နာမႏွင့္ တင္ေလ့ရွိေသာ အစားအစာတုိ႔ကို ပူးတဲြ ေရရြတ္သြားသည္။ မအိမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုမ်ဳိးဟန္ ေဇာ္အေပၚ နတ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ယံုၾကည္စိတ္ခ်မွဳေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာေနတာက အထင္းသား။
“’ဒါနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ စီးေတာ္က်ားအတြက္ အုန္းသီးကေရာ ဘယ္မွာလဲ။ ေအာ…ဟိုဘက္မွာကိုး၊ က်ေနာ္က မ်က္စိ နည္းနည္းလွ်မ္းသြားတယ္။ မအိက ကိုယ္ေတာ္ေတြကို နံမည္မမွတ္မိဘူးသာ ေျပာေနတာ။ ျပင္ဆင္ထားတာက်ေတာ့ လည္း ဟုတ္လို႔ပဲ။ ဘာမွမလုိအပ္ဘူး”
ကိုမ်ဳိးဟန္ေဇာ္၏ ခ်ီးမြမ္းစကားအဆံုးမွာ မအိမ်က္ႏွာေပၚမွ ဂုဏ္တက္သည့္ခပ္မိန္႔မိန္႔အၿပံဳးျဖင့္ ေတာက္ပသြားေလသည္။
“ရွင္က အလံနီ ကြန္ျမဴနစ္လို႔ လူတကာ ေျပာေနတာ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ဘုရားေတာင္ မရွိခိုးဘူးဆို…ရွင္က နတ္ေတြအေၾကာင္း အကုန္သိတာကိုး”
သူ႕အား ကြန္ျမဴနစ္…ဟု သမုတ္သည္ကို ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ကိုမ်ဳိးက ၿပံဳးတံု႔တံု႔လုပ္ေနသည္။
ကိုမိုးေက်ာ္က ေျမြေျမြခ်င္း..ေျချမင္…ဆိုသလို မယံုသကၤာမ်က္လံုးေတြႏွင့္ ကိုမ်ဳိးကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို ကိုမ်ဳိးက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၏။
“လူေတြက နံမည္ လုိက္ဖ်က္ေနတာပါဗ်ာ၊ ကိုမ်ဳိးက အလံနီ မဟုတ္ပါဘူး။ အလံျဖဴေထာင္ထားတဲ့သူပါ”
သူတို႔အခ်င္းခ်င္းသာ နားလည္မည့္ စကားေတြႏွင့္ တဟဲဟဲ ရယ္ေနၾကျပန္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ မအိက မေနႏိုင္ဘဲ ကိုမ်ဳိးကို တကယ္ပဲနတ္ပင့္တတ္သလား ေမးလာသည္။ ကိုမ်ဳိးကလည္းတကယ္ပင့္တတ္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ သည္လိုႏွင့္ နတ္တင္ပဲြ စတင္ျဖစ္သြားေလသည္။
ဘုရားစင္ေအာက္ဘက္သို႔ နတ္တင္မည့္ အစားအေသာက္မ်ဳိးစံု ပန္းကန္ေတြကို ဒါက ဘယ္နတ္မင္းအတြက္… ေခၚေ၀ၚ ရင္း ကိုမ်ဳိးက ေနရာခ်ထားသည္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုတင္ထြဋ္ႏွင့္ ေနာက္တေယာက္က ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိး ကူညီေပးၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ဟန္က် ပန္က် ဘုရားကန္ေတာ့ …လက္ကန္ေတာ့ထုိးျဖင့္ မုန္႔ျဖဴ မုန္႔နီ ပဲြတို႔ကို တင္ခ်ည္ ေျမွာက္ခ်ည္လုပ္ကာ ၿပံဳး၍လည္း ခံေတာ္မူပါ…ရယ္၍လည္း ခံေတာ္မူပါ…ဟု သံေနသံထားႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ေလး ႏွစ္ပါးက စၿပီး တန္းစီကာ နံမည္ေတြကို ေရရြတ္ေလသည္။
၀င္း၀င္းမာက ကိုမ်ဳိး၏ ေနာက္ေက်ာျပင္ကို တိတ္တိတ္ေလး ခိုးေငးရင္း နတ္…ဆုိတာ တကယ္ရွိမရွိ ခပ္ေ၀ေ၀ ၀ါး၀ါးျဖစ္ ေနရာက ေအာ္…သူတို႔လို ေခတ္ပညာတတ္ အျမင္က်ယ္တဲ့သူေတြေတာင္မွ ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ ဒီ ၃၇ မင္းနတ္ တကယ္ ရွိမွာပါပဲေလ…ဟု အတည္ျပဳခ်က္ေပးရင္း နတ္ ရွိလား..မရွိလား..သံသယအေတြး ၀င္ခဲ့မိသည္ကို နတ္မင္းေတြသိကာ နတ္ကိုင္ခံလိုက္ရမွာကိို နည္းနည္းေတာင္ ေၾကာက္သြားမိလိုက္သည္။
ရွိသမွ် နတ္စာပဲြေတြ အာလံုးကို ကိုမ်ဳိးလက္ႏွင့္ ထိေတြ႔ ပင့္ဖိတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကိုမ်ဳိးက ခပ္ငိုင္ငိုင္ အမူအယာႏွင့္ မ်က္လံုး အစံုကို မွိတ္ကာ တစံုတေယာက္ကို တိုးတိုး တိုးတိုးနွင့္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးေနျပန္သည္။ မအိက ကိုမ်ဳိးကို မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္း လိုက္ၾကည့္ အကဲခတ္ေနသည္။ သူ အကုန္အက်ေတြခံကာ လုပ္ထားသမွ် ကိုယ္ေတာ္ေတြ စိတ္ႏွင့္မေတြ႔မွာကို စိုးေနသည္။ အေမဂ်မ္းက ပင့္ဖိတ္တာ ေနာက္က်လွ်င္ ေဖ…ေတာ့ ေမာင္ေတာ့…ႏွင့္ ပတ္ၾကမ္းတိုက္တတ္ေတာ့ ေၾကာက္ရ ေသးသည္။ ကိုႀကီးေက်ာ္ ၾကက္ေလာင္းဖို႔မ်ား ေလာင္းေၾကးေငြ ေတာင္းရင္ ေပးႏုိင္ေအာင္ ပိုက္ဆံကို လက္ထဲမွာက်စ္ေန ေအာင္ ဆုပ္ထားရေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုမ်ဳိးက မအိဘက္ကို သိပ္မကာင္းလွေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္လွည့္ကာ စကားေျပာလိုက္သည္။
“မအိေရ… စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဘယ္လုိမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်”
“ဟင္..ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုမ်ဳိး၊ ဘာမ်ား အမွားအယြင္းပါသြားလို႔လဲ။ မင္းကေလးက စိတ္ခုသြားတာလား။ ဘယ္အရွင္သခင္ မ်ား စိတ္ခုသြားလဲ ကိုမ်ဳိးရယ္။ က်မက တျခား ဘာဆုမွလည္း မေတာင္းခ်င္ပါဘူး၊ တတိယႏိုင္ငံကို အျမန္ဆံုး ထြက္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ သူမ်ားေတြလို ဟုိး မထိခ်င္ဘူးေလ”
“ေအးဗ်ာ…က်ေနာ္လည္း ကူညီခ်င္ပါတယ္။ အခုဟာက ေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ ပင့္လို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတာ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုမ်ဳိး၊ ဘာမ်ား လိုအပ္တာရွိေနလို႔လည္း”
“ပတ္စ္ပို႔ဗ်”
“အီ….” ကနဲ ကိုမိုးေက်ာ္ထံမွ အသံသဲ့သဲ့တခ်က္ထြက္လာသည္။
“ဟုတ္တယ္။ ကိုမိုးေက်ာ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အတြင္း ၃၇ မင္း၊ အျပင္ ၃၇ မင္း အားလံုးေသာ နတ္မင္းေတြက က်ေနာ့္ ပင့္ဖိတ္သံကို ၾကားၾကလို႔ ၾကြလာၾကပါရဲ႕။ အခု ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ျပႆနာေပၚေနတယ္။ ထိုင္းနတ္ေတြက တားထားတယ္ ဗ်။ ပတ္စ္ပို႔မပါရင္ ၀င္ခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ သူတို႔နယ္ထဲဇြတ္၀င္ရင္ တရားမ၀င္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္၀င္ေရာက္မွဳနဲ႔ စဲြမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ျမ၀တီဘက္မွာ သြားျပန္သြန္လုိက္မယ္တဲ့……”
♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦
ကိုမ်ဳိး ေမးရိုးေပၚက နီညိဳညိဳအကြက္ကေလးကို ၀င္း၀င္းမာ ခုိးေငးတာကို အမိဖမ္းၿပီး ကိုမ်ဳိးက လွစ္ကနဲ မ်က္စိမွိတ္ကာ ၿပံဳးျပသည္။ အနည္းငယ္ ေယာင္ကိုင္းေနေသးသည့္ သူ႔ေမးေစ့ကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္လွ်က္ ကိုမ်ဳိးက - ညီမ တို႔ အိမ္မွာ နတ္တင္မယ္ဆိုရင္ ေျပာေနာ္… အကိုက နတ္ပင့္ေအာ္ဒါေတြ လက္ခံေဆာင္ရြက္ေပးေနတယ္ ဟု ေနာက္ေျပာင္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔ အဲလို ေျပာလိုက္တာလဲဟင္… သူငယ္ခ်င္းခ်င္း အခင္အမင္ ပ်က္သြားတာေတာ့ မေကာင္းဘူး ထင္ပါတယ္”
အေတြးရိုးေသာ ၀င္း၀င္းမာကို ၾကည့္ကာ ကိုမ်ဳိးဟန္ေဇာ္တို႔ သံုးေယာက္က ရယ္ေနၾကသည္။
“ကိုယ္တို႔က ေသနတ္ေတြ တေဖာင္းေဖာင္းၾကားမွာ အတူတူ လက္တဲြပီး အလုပ္လုပ္လာၾကတဲ့ တကယ့္ ေသအတူ ရွင္မကြာ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ လက္သီးတခ်က္ အထိုးခံလုိက္ရရံုနဲ႔ေတာ့ ကိုယ္တုိ႔ၾကားက ခင္မင္မႈ ပ်က္စီး မသြားပါဘူး။ ကိုယ္ ဒီစကားေျပာရင္ သူက ဒီလို လက္သီးစာေကၽြးလိမ့္မယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသားပဲ။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းဆိုတာ အေတြးမွား အလုပ္မွားေနတဲ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြကို အမုန္းခံၿပီး ဒါမွမဟုတ္ အနာခံၿပီး ေျပာဆိုရဲတဲ့ သတၱိမ်ဳိးရွိရမယ္။ အဲဒါမွ မိတ္ေဆြေကာင္းပီသမွာေပါ့။ ဒီေကာင္ ေျပာလို႔ရမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ဆုိၿပီး ေျပာမၾကည့္ေသးဘဲ မေျပာဘဲ ေနလိုက္တာက မိတ္ေဆြေကာင္းတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္မ်ဳိး မဟုတ္ဘူး ညီမ၊ ကိုယ္ တည့္မတ္ေပးတာကို လက္မခံတာ သူ႔ကိစၥ၊ ေျပာစရာရွိတာကို မုန္းခ်င္မုန္း၊ ထိုးခ်င္ထိုး သိေအာင္ ေျပာေပးဖို႔က ကိုယ့္ ကိစၥေလ..”
တင္တင္က ေတာင္က်စမ္းေလးက စိမ့္ထြက္ စီးက်လာေနသည့္ လက္သန္းတ၀က္ေလာက္ ေရလံုးေလးေအာက္က ျပည့္သြားသည့္ ပလပ္စတစ္ပံုးကို ပံုးလြတ္တခုႏွင့္ လဲကာ ေရအျပည့္ပံုးႏွစ္ပံုးကို ဆဲြၿပီး လမ္းေပၚ ျပန္တက္လာေသာအခါ ကိုတင္ထြဋ္က တင္တင့္လက္ထဲက ေရပံုးေလးေတြကို လမ္းေပၚမွ လွမ္းယူကာ သူတို႔ယူလာသည့္ တြန္းလွည္းေပၚ တင္လိုက္သည္။
“ဟာ…ေနပါေစ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဖာသာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သယ္ပါ့မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီလိုပဲ သယ္ေနက်ပါ” ဟု တင္တင္က လမ္းေပၚ တက္လာရင္း အားနာပါးနာ ျငင္းသည္။
“အေရးတႀကီး ကိစၥမရွိရင္ ကိုယ္တုိ႔ေရပံုးေစာင့္ၿပီး အတူတူ ျပန္ၾကတာေပါ့။ တြန္းလွည္းနဲ႔ဆိုေတာ့ သက္သာတယ္ေလ။ ဒီေလာက္အေ၀းႀကီးကို ဆဲြရမယ္ဆိုရင္ မသက္သာဘူး”
ဒုကၡသည္စခန္းတြင္းမွာ ဘာမွ အေရးတႀကီးကိစၥ မရွိတာေၾကာင့္ သူတို႔ ကိုတင္ထြဋ္စကားကို အေက်ာက္အကန္ မျငင္းၾကေတာ့။ ေနာက္ သည္လူစုႏွင့္ စကားေျပာလုိက္တိုင္းလည္း စိတ္၀င္စား ဗဟုသုတ ေတြ တိုးပြားလာတာကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက နားေထာင္လိုၾကသည္။
“ဒါျဖင့္ ကိုမ်ဳိးတို႔က နတ္ ရွိတယ္ ဆိုတာကို မယံုဘူးေပါ့” ဟု တင္တင္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေဘးမွာ ထုိင္ခ်ရင္း ကိုမ်ဳိးကို ေမးခြန္းထုတ္သည္။
“ကိုယ္တို႔ မျမင္ရတဲ့ အဲဒီ ကိစၥေတြကို ရွိတယ္ မရွိဘူး မျငင္းခ်င္ဘူး။ လက္ေတြ႔မပါတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ ျငင္းခုန္ေနရတာ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ will power အဲ…ထားပါေတာ့ စိတ္စြမ္းအား၊ အဲဒီ စိတ္ရဲ႕ စြမ္းအားေတြလည္း ကုန္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားကိုယ္တုိင္က ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့တာပဲ။ ဘာမဆို ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရတယ္…ဆိုတာေလ။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ေအာင္ သူကိုယ္တုိင္ပဲ က်င့္ႀကံ အားထုတ္ခဲ့ရတာ နမူနာေကာင္းပဲမဟုတ္လား။ ညီမတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေလ…ဒီ ဒုကၡသည္ေတြ တတိယႏိုင္ငံကို ေရာက္ဖို႔ဆိုတာ လတ္တေလာ ကုိယ့္ကို ေခၚမယ့္ ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနေကာင္းမေကာင္းနဲ႔ ဆုိင္လိမ့္မယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ စီးပြားေရးေကာင္းလို႔ လူခ်မ္းသာေတြမ်ားပီး အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေအာက္ေျခအလုပ္ေတြကို လုပ္ဖို႔ လူမရွိတဲ့အတြက္ အလုပ္ၾကမ္းသမားလိုလို႔ ေခၚတာကို လူၾကားေကာင္းေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒုကၡသည္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္သလို အသံေကာင္းဟစ္ေနတာကို ကိုယ္က အမွန္အတိုင္း သိရမယ္။ အခုလို စီးပြားပ်က္ ကပ္ဆိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔တုိင္းျပည္က လူေတြေတာင္မွ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တစိမ္းေတြကို ေခၚေကၽြးထားဖို႔ အလုပ္ေပးထားဖို႔က သူတို႔တိုင္းျပည္အတြက္ ၀န္ထုပ္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ၀န္ထုတ္ကို သူတို႔ ဘယ္ထမ္းပါ့မလဲ။”
အမ်ားႀကီးတဆက္တည္း ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းထဲ တခါတည္း၀င္ေအာင္ ၀င္း၀င္းမာ ဦးေႏွာက္အသစ္စက္စက္ကေလး ေတာ္ေတာ္ အလုပ္လုပ္လိုက္ရသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ သည္လို ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ေတြးေတာမႈမ်ဳိးကို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းလုပ္ခဲ့က်င့္ မရွိေသာေၾကာင့္ပါ။
“ေလာကႀကီးမွာ ဆုေတာင္းတုိင္းသာ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ လူေတြက တျခား ဘာလုပ္ေနေတာ့မလဲကြာ။ နဖူး ဂၽြတ္တက္ေအာင္ပဲ ထိုင္ကန္ေတာ့ ဆုေတာင္းေနၾကေတာ့မွာေပါ့” ဟု ကိုတင္ထြဋ္ကလည္း ၀င္ေျပာသည္။
“အဲဒီ ကိုမိုးေက်ာ္က အကိုတို႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနၿပီး ဘာလို႔ အကိုတို႔ ေတြးသလို မေတြးတတ္တာတဲ့လဲ”
“ဒါက တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စာဖတ္အား။ ဆင္ျခင္စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းအားေတြ..ေနာက္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ။ ေနာက္ၿပီး ၿပီးၿပီးေရာ…ေနတတ္တဲ့ အက်င့္ …အဲဒါေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္ မ၀င္း၀င္းမာ၊ ကိုမိုးေက်ာ္က နတ္ကို ယံုလွလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မိန္းမကို နားညည္းမွာေၾကာက္လို႔ နားေအးၿပီးေရာ…ထားရင္းနဲ႔ တေျဖးေျဖး သူက ဦးေဆာင္သူ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မိန္းမေနာက္လိုက္ျဖစ္သြားရတာ။ မိန္္္းမက ထက္ထက္ျမက္ျမက္နဲ႔ ေရွ႕တုိးလာရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။ အခုလို ကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ အယူသီးတာ အမွတ္လဲြေနတာေတြကို ဒီလုိပဲ လႊတ္ထားေတာ့ သူတို႔ ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြမွာပါ အဲဒါက သြားၿပီး ရိုက္ခတ္မွာေလ”
“ဒါဆို အခု အကိုမ်ဳိးဟန္ေဇာ္က အနာခံၿပီး အခုလို ေျပာလိုက္ပါၿပီတဲ့။ သူတို႔က ျပင္သြားမွာတဲ့လား၊ ျပင္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္လား” ကိုမ်ဳိးဟန္ေဇာ္က မ်က္ခံုးတခ်က္ပင့္ျပကာ ၿပံဳးေနသည္။
ခဏေနမွ “ကိုယ္ ေျပာၿပီးၿပီေလ၊ သူတို႔ မျပင္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔ကေလးေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ အခ်က္တခု ရသြားမယ္။ အရြယ္ေရာက္လို႔ ေၾကာင္းက်ဳိး ဆက္စပ္ၿပီး စဥ္းစားတတ္တဲ့အခါ သည္လိုအလုပ္မ်ဳိးဟာ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ အက်ဳိးရွိလဲ မရွိဘူးလဲ သူတို႔ဘာသာ ခ်င့္ခ်ိန္သြားလိမ့္မယ္ေလ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မအိက အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္။ ကိုယ္တို႔ကို သူ႔အိမ္ရိပ္ေတာင္ မနင္းနဲ႔တဲ့…ဟား ဟားဟား…”
ကိုတင္ထြဋ္ႏွင့္ ေနာက္တေယာက္က ေရျပည့္သြားေသာ တင္တင့္ ေရပံုးကို သူတို႔ ေရပံုးႏွင့္ လဲလိုက္ၾကၿပီး တင္တင့္ေရပံုးကို သူတို႔ တြန္းလွည္းေပၚ တင္လိုက္ၾကသည္။
ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ေသာက္ေရအတြက္ ေလွာင္ကန္မ်ားမွ ေရျဖန္႔ေ၀ေရး စနစ္ရွိေသာ္လည္း ေရက ထံုးဓာတ္မ်ားလြန္း အားႀကီးေနသည္။ က်ဳိသေလာက္ ထံုးႏွစ္ေတြ က်လာသည့္အတြက္ ထံုးဓာတ္လံုးလံုးမပါသည့္ ေတာင္က်ေရကို တမိုင္နီးပါး အကြာမွာ လာလာၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထိုင္ေစာင့္ကာ သယ္ၾကရသည္။ ကမ့္ထဲတြင္ ေရထည့္ရန္ေပးသည့္ ဂါလံပံုး အျပာေလးေတြနွင့္ တင္တင္ႏွင့္ ၀င္း၀င္းမာက ညေနတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ကာ ေအးေအး လူလူ သယ္ေလ့ရွိသည္။
သူတို႔ကေတာ့ ေယာက္က်ားသားေတြဆိုေတာ့ လွည္းငွားၿပီး ပံုးအႀကီးႀကီးေတြႏွင့္ တြန္းႏိုင္္ သယ္ႏိုင္ၾကသည့္အတြက္ ေန႔စဥ္ လာရန္မလိုေပ။
“ညည္းတို႔ ေန႔တုိင္း ခပ္ေနရတာလား” ဟု အသက္အႀကီးဆံုး ဦးစိုးျမင့္က ေမးသည္။ တဆက္တည္း ေနာက္ဆို သူတို႔ႏွင့္ အတူတူ ေရခပ္ဖို႔ ေျပာသည္။
“ကိစၥမရွိပါဘူး။ က်မတို႔က ညေနပိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း နားနားေနေန ခပ္တာပါ။ တျခားလည္း လုပ္စရာ မရွိဘူး မဟုတ္လား”
“လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ ညေနတုိင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္္ ေလွ်ာက္ေပါ့ ညီမ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ သင့္တာေပါ့။ ကိုယ္တို႔ဆို မနက္တုိင္း ထေတာင္ ေျပးတယ္။ မနက္မနက္ဆို ထေျပးၾက လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့သူေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ကိုယ္တို႔ ေရာက္စက ရွိေနတဲ့ ေမ်ာက္ေလးေတြေတာင္ ေနရာေရႊ႕သြားၾကရွာတယ္။ လူေတြဒဏ္ကို ေမ်ာက္ေတာင္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး…ဟားဟား” ဟု ကိုတင္ထြဋ္က ရယ္ရင္း ေျပာျပသည္။
“ေရခပ္ရင္းနဲ႔က် တာ၀န္တခုလို ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ သံုးရက္တခါေလာက္ ကိုယ္တို႔ လွည္းနဲ႔ ကူတြန္းေပးရင္ ဘာမွ အပမ္းႀကီး တာမဟုတ္ပါဘူး” ဟု ကိုမ်ဳိးက ၀င္ေျပာေသာအခါ တင္တင္ေရာ ၀င္း၀င္းမာပါ ဘာမွ ျပန္မေျပာသာဘဲ ရယ္၍သာေနလိုက္ ေတာ့သည္။
ေရပံုးဆင္းလဲေသာ ဦးစိုးျမင့္ႏွင့္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေဘးမွာ အေလ့က်ေပါက္ေနသည့္ ခရမ္းကေသာ့သီးေလးေတြကို လိုက္ဆြတ္ေနသည့္ ကိုတင္ထြဋ္ႏွင့္ တင္တင္တို႔ကို လိုက္ၾကည့္ကာ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ၀င္း၀င္းမာအား ကိုမ်ဳိးက ခပ္တုိးတိုး တခြန္းလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“မနက္မနက္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ပါလား၊ အလကားေန အလကားပဲ။ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ ေလွ်ာက္သင့္တယ္ေလ…”
ဟုတ္ကဲ့…ဟု ၀င္း၀င္းမာက အမွတ္တမဲ့ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔အႀကံေပးခ်က္ကို လက္ခံမိၿပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
ခြာညိဳ
ဧၿပီလ (၁၉) ရက္၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္။
ရြာျပင္ထုတ္ခံရသူမ်ား
12 years ago
