တံလွ်ပ္ေရႊျပည္ (၃)

နန္းမေတာ္ မယ္ႏုကို သတ္တံုးက နန္းေသြးမို႔ ေျမမက်ေအာင္ လည္မ်ဳိကို တုတ္တိုႏွင့္ရိုက္သတ္ခဲ့သလား။ ကားစင္တင္ၿပီး တံက်င္ရႈိ မီးရိႈ႕ခဲ့သလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳးမိန္႔ႏွင့္ ေသခဲ့သည့္တုိင္ေအာင္ ေလာကႀကီးကို ေခါင္းတခ်က္ဆတ္ကာ လွ်ာတစ္လစ္ထုတ္ျပၿပီး မေထမဲ့ျမင္ျပဳသြားခဲ့ေလသလား… နန္းမေတာ္ မယ္ႏု ေလာကႀကီးကို ဘယ္လုိ ေက်ာခုိင္းသြားလည္း ခင္ေလး မသိပါ။

ခင္ေလး သိတာက အေနာက္နန္းမေတာ္ႀကီးကို ေသဒဏ္ေပးရန္ သူသတ္ကုန္းကို ေခၚရာလမ္းတြင္ ဆရာရင္းျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္အား ၀င္ကန္ေတာ့ၿပီး သူ အသတ္ခံရေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားခန္းေလးပါ။ ဆရာေတာ္က စာဖတ္ေနေတာ္မူရာက တခ်က္ေလာက္ပဲ မ်က္လႊာလွန္
၀င့္ၾကည့္ခဲ့ၿပီး တခြန္းတည္းေသာ စကားကို ဆိုခဲ့သည္ဆိုပဲ။

“၀ဋ္ေၾကြးရွိက ခံရသည္ မိႏု” …

ခင္ေလးကေတာ့ ဘယ္ဘ၀က၀ဋ္ေၾကြးကိုဆပ္ရန္ လူလာျဖစ္ေနခဲ့ရသလဲ…မသိပါ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာမွန္သမွ် ဘာမွလုပ္ခြင့္မရဘဲ ကိုယ္ကသာလွ်င္ လူတကာလုိအပ္သမွ် အရာရာကို
မႏိုင္၀န္ထမ္းကာ ျဖည့္ဆည္းေပးရသည့္ ပံုစံခြက္ထဲ ပံုေလာင္းလႊတ္လိုက္သလို ခင္ေလး ကံဇာတာမွာ တခါတည္း ကပ္လွ်က္ပါလာခဲ့ပံုရေလသည္။

ခင္ေလးအလွည့္က်...လဲက်ခဲ့လွ်င္ေတာင္ ဥံဳဖြ…ဟု အနာ သက္သာေစေအာင္ စိတ္ကိုလွည့္စားေပးမည့္သူမရွိခဲ့ဘဲ ကိုယ္ထူကုိယ္ထစနစ္ႏွင့္ လူျဖစ္လာခဲ့ရသူ….။

လူမွန္းသိစကတည္းက အေမေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ကာ အရပ္တကာလည္ ေစ်းေရာင္းရာသို႔ အပိုအေရာင္းပစၥည္းေလးေတြပိုက္ၿပီး လိုက္ခဲ့ရတာ… အဲသည္တံုးက ပံုေဖာ္၍ မည္သုိ႔မွမရႏိုင္ခဲ့ေသာ အေဖ… ဆိုသူ တေယာက္ အတြက္ ေထာင္၀င္စာပံ့ပိုးရန္၊ အေမ့အတြက္ အိမ္လခ၊ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္တို႔ ကာမိေစရန္ အိမ္ေနာက္ေဖးက မာလကာပင္ေလးက မာလကာသီးကို ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ ေစ်းထဲ ငုပ္တုပ္ကေလး သြားထုိင္ကာ ေရာင္းခဲ့ရတာလည္း ခင္ေလးပါပဲ။

လမ္းထိပ္က ခေရပင္ႀကီးက ေျခြခ်ေလ့ရွိတဲ့ ခေရေဖြးေဖြးေလးေတြကို မနက္ ေလးနာရီမထိုးခင္ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ တေစၦမေၾကာက္ ေျမြမေၾကာက္ ထထေကာက္ၿပီး ကိုယ့္က်ဴရွင္စရိတ္ ကိုယ္ရွာခဲ့ရ တာလည္း ခင္ေလးပါပဲ။

ခင္ေလး ဘ၀မွာ ဘာအျဖစ္ခ်င္ဆံုးလည္း…ဟု ဂရုတစုိက္ေမးမည့္သူရွိလွ်င္ ပညာကို ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ၪာဏ္စြမ္းရွိသေရြ႕ ဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ သင္ခ်င္ပါတယ္…ဟု သာေျဖခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ေမးခြန္းအား ေမးမည့္သူလည္း တေယာက္မွ မေပၚလာခဲ့ၾကဖူးပါ။

ေလာကႀကီးထဲကို လာေရာက္ခဲ့ျခင္းသည္ နာက်ည္းခါးသည္းမႈမ်ားကို ခံစားရန္ သက္သက္အတြက္လား၊
ငါ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား အသက္ရွင္ေနတာလဲ…ဟု အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ေယာက္က်ားရွိပါလွ်က္ မုဆိုးမလို ရုန္းကန္ေနရသူအေမ့အရိပ္မွာ အေဖရွိရက္နဲ႔ အဖမဲ့ကေလးလို ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ ေလာကဒဏ္တရား၏စီရင္ခ်က္ျဖင့္ ခင္ခင္ေလး ဆိုသည့္ မိန္းမငယ္ေလးတေယာက္သည္ စကားေျပာမခ်ဳိသာေသာ.. အရယ္အၿပံဳးမဲ့ေသာ… လုပ္ငန္း စကား ကလဲြလွ်င္ ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္စကားကို မၾကားတတ္ မေျပာတတ္ေတာ့သူျဖစ္ခဲ့ရၿပီး အဲဒါကိုက လူ႔ေလာကထဲမွာ အျပစ္တခုႏွယ္ စကားတင္းအဆိုခံေနရျပန္ပါသည္။

သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ရင္း ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနထုိင္ခဲ့ရသူအျဖစ္ အေဖ့အား စာနာတတ္ၾက သနားတတ္ၾက ေဖးမတတ္ၾကေသာ လူ႔အဖိုးတန္ႀကီးမ်ားက အေဖ ဆိုေသာ သူတေယာက္အား ဘယ္လုိ ပံုပန္းလည္းဆိုတာ မျမင္ဘူးေသးခင္ အဲဒီ အေဖဆိုသူအတြက္ ေထာင္၀င္စာပံုမွန္ေတြ႔ေပးႏုိင္ေရးႏွင့္ မိသားစု၏ ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးကုိ အေမႏွင့္အတူ အသက္ ဆယ္ႏွစ္မျပည့္ခင္ကတည္းက ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ၿပီး ထမ္းခဲ့ရသူတေယာက္ကိုေတာ့
                       “သူရွာေကၽြးေနရတယ္ဆိုၿပီး မိဘကို ေမာက္မာဗိုလ္က်သူ” ဟု
ကင္ပြန္းတပ္ တံ ဆိပ္ကပ္တတ္ၾကသတဲ့။

မေထာက္မညႇာစတမ္း ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ဤ မွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္…ဟူ၍ပင္ သစၥာတုိင္ တည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခင္ေလး၏ရပ္တည္မႈက ဖခင္တေယာက္ႏွင့္ အလွမ္းကြာေ၀းခဲ့သည္။ အေဖ့လုပ္စာႏွင့္ ေက်ာင္းလခ တခါမွပင္မေပးဘူးခဲ့။ ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ရန္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ကုိယ္ေရာစိတ္ပါ သြန္ထည့္ႏွစ္ျမဳပ္ၿပီး ႀကိဳးစားေနတာကို ခင္ေလး အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူမွန္လွ်င္ တာ၀န္မွန္သမွ်ကိုေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေက်ပြန္ရပါလိမ့္မည္။

ႏိုင္ငံ့သား ေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရသည့္အတြက္ ဖခင္ေကာင္းတေယာက္အျဖစ္ကို စြန္႔လႊတ္မည္ဆိုလွ်င္ သားသ မီးမ်ားကို အစကတည္းက ေမြးဖြားမလာေစသင့္ပါ။ ခင္ေလးသက္တမ္း၏
တ၀က္မွ် ေထာင္ထဲမွာ အေဖေနခဲ့ရတာ မေျပာလို။ ေထာင္အျပင္ဘက္ေရာက္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ မိသားစုစီးပြားေရးကို စိတ္၀င္စားသင့္ ကူညီသင့္သည္ဟူ၍။

အေဖ့လိုပဲ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်သည့္ အေဖ့မိတ္ေဆြမ်ား အိမ္လာလည္ေလ့ရွိတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က ေထာင္ကထြက္ရခုိက္ ခဏပင္ျဖစ္ေစ မိသားစုစီးပြားေရးကို ဦးေဆာင္လွ်က္ အေျခတက်ျဖစ္ေစခဲ့ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဦးေဆာင္သူ မဟုတ္ သည့္တုိင္ေအာင္ ေနာက္ကေန ကူညီပံ့ပိုးမႈေတြ အလုိက္တသိ ေပးၾက သည္။ အနည္းစုကေတာ့ သူတို႔သားသမီးတခ်ဳိ႕ ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားၾကတာ ခပ္သဲ့သဲ့ေျပာသံေတြလည္းၾကားေနရသည္။

တခ်ဳိ႕က ေအာက္လမ္းက ထြက္သြားၾကတာတဲ့။ ေအာက္လမ္းဆိုသည္က တရားမ၀င္ ႏုိင္ငံျခားကို ခိုးကူးသြားတာျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားေရာက္သြားသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားအဆက္အသြယ္ျဖင့္ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရ ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ထြက္ခြာသြားၾကတာဟုဆိုသည္။

သားသမီးတေယာက္ နုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနၿပီဆိုလွ်င္ ေငြေၾကး တန္ဖိုး ကြာျခားမႈအရ ေဒၚလာအနည္းအက်ဥ္းမွ်ေသာ ေထာက္ပံ့မႈသည္ မိဘမ်ားအတြက္ အနည္းဆုံး မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ႏွင့္ က်န္းမာေရးစရိတ္တို႔ကို ရင္ထိတ္ပူပင္ေနစရာ ေလွ်ာ့က်သြားသည္။

အဲသည္အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အေဖက သူ႔ပင္ကုိယ္ မထံုတက္ေတးအမူအယာႏွင့္ အေဖ သိပါတယ္… ဟုခပ္တုိးတိုးႏွင့္ ေအးေအးေလးပဲျပန္ေျပာကာ သူ႔ေရဒီယုိေပါက္စေလးက တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္ေနသည့္ၾကားက ဘီဘီစီသတင္းကို နားနားကပ္ ၿပီး နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ မတုန္တလႈပ္ႏိုင္လွေသာ အေဖ့ေၾကာင့္ ပိုပုိၿပီးေတာ့လည္း ငရဲႀကီးလာသည္ဟု ခံစားရသည္။

ခင္ေလးက ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို သိပ္ၿပီးႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ႀကီး မေတြးတတ္ပါ။ လက္ေတြ႔က်ေသာ မိသားစု အငတ္ ေဘးႏွင့္ လမ္းေပၚမေရာက္ေရးကိုသာ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းခဲ့ရေသာအေတြ႔အႀကံဳအရ ကြန္ျမဴနစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဒီမုိကေရစီ ဘက္ ေတာ္သားပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေက်ာင္းဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္… လူမွန္လွ်င္ အခ်ိန္မွန္ ထမင္းစားရန္လိုၿပီး အမိုးအကာေအာက္မွာ ေနထိုင္ ရန္ႏွင့္ လူျမင္တင့္တယ္ရန္အ၀တ္အထည္မ်ားလည္း လိုအပ္သည္ဆိုသည္ကိုပင္။

ဘုန္းႀကီးေတာင္မွ သူ႔ဆြမ္းကို သူထြက္ ခံရေသးတာပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေဟာင္းမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ားလည္း စားေရးေသာက္ေရး ဖန္တီး စဥ္းစားရမည္ဟု ရုိးရိုးေလးပဲျမင္သည္။

ေထာင္က်ေနခ်ိန္ေတြကို မဆိုလိုခ်င္ရုိးအမွန္ပါ။ သို႔ေသာ္ ခင္ေလး ဆယ္တန္းေျဖကာနီး၀န္းက်င္ အေဖ ျပန္လြတ္လာ စဥ္က စာေမးပဲြအတြက္အေရးႀကီးေနေသာ သမီးကိုယ္စား အေဖက အေမ့ကို ေစ်းကူ ေရာင္းေပးလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးၿပီး ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး အေကာင္အထည္ေပၚမလာ ေသာအခါ ေစ်းေရာင္းရင္း စာက်က္ရင္း မ်က္ရည္ အုိင္ထြန္းခဲ့ရတာကိုေတာ့ ခင္ေလး မာနျဖင့္ အေဖ့ကို ေပးမသိေစခဲ့ပါ။ အေမ့ကိုလည္း စိတ္ဆင္းရဲမႈ ပိုမိုမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ခင္ေလးမ်က္ရည္ကို အေမ မျမင္ေစခဲ့ရပါ။

အရက္မေသာက္ဘူး…ဖဲမရိုက္ဘူး…မိန္းမ မလုိက္စားဘူး...မိသားစု၀င္ေတြကို မႏွိပ္စက္ဘူး…
ငါ ဘာမေကာင္းတာမ်ား လုပ္ေနလို႔လဲ….ဟု အေမႏွင့္စကားမ်ားတုိင္း ေျပာတတ္သည့္ သူကိုယ္တုိင္ေျပာေသာ အေဖ၏ေကာင္းကြက္မ်ားကို ခံစားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခင္ေလး မရင့္က်က္ခဲ့ပါ။ ဒါေလာက္ႏွင့္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေကာင္းတေယာက္ မျဖစ္ေသး တာကို အေဖ၀န္ခံဖို႔လည္း လုိပါလိမ့္မည္။

ခင္ေလး ခံစားရသည္က သားသမီးသံုးေယာက္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသမား လင္ေယာက္က်ား အတြက္ ကၽြဲလို ႏြားလို ရုန္းကန္ေနရသည့္ အေမ့အနားမရေသာ အခ်ိန္မ်ားႏွင့္ အေမ့မ်က္ရည္မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။

ခင္ေလးကိုယ္တုိင္ ပညာဆက္လက္သင္လိုစိတ္..အေမ့အား မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မက် ေနထုိင္ေစ လိုစိတ္တို႔ျဖင့္ ခင္ေလး ႏုိင္ငံျခားကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖ့အား တႀကိမ္ ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးသည္။

“အေဖ။ သူမ်ားေတြ သြားႏုိင္ရင္ က်မလည္း သြားခ်င္တယ္။ က်မကို အဲဒါေလးတခု မကူညီႏုိင္ဘူးလား”

အေဖက ေရဒီယုိကို နားမွခြာၿပီး ခင္ေလးကို တခ်က္ေ၀့ၾကည့္ပါသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔သြားခ်င္တာလည္း သမီးရယ္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က အေကာင္းဆံုးပါ” ဟု တုိးတုိးေလး ေဖ်ာင့္ဖ်သည္။

“က်မ ပညာဆက္သင္ခ်င္တယ္။ ဒီမွာ ေနထြက္ကေန၀င္လုပ္ေနရလို႔လည္း အိမ္လခအလွ်ဥ္မမွီ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ စရိတ္ျပတ္တဲ့ အခါျပတ္၊ ေနမေကာင္းရင္ေတာင္ ေဆးကုစရာပိုက္ဆံမရွိဘူး။ အဲလိုဘ၀မ်ဳိးကို က်မ လူမွန္း သိစကတည္းက ခါးစည္းခံ လာခဲ့ရတာ အခု အသက္ အစိတ္ေက်ာ္လာၿပီ။ က်မ အေျခတက်ဘ၀တခုကို တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္ လႈပ္ႏုိင္တဲ့ ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္ခ်င္ပီ။ ပညာလည္း ဆက္သင္ခ်င္ တယ္။ ဒီမွာေနရင္ ဘဲြ႔တခုရပီးတာနဲ႔ ပညာေရးက လမ္းမ ဆံုးခ်င္လည္း ဆံုးေနတာပဲ။ ဒီဘာမွသံုးလို႔မရတဲ့ ဘဲြ႔အတြက္ေတာင္ က်မမွာ ပိုက္ဆံမတတ္ႏုိ္င္တာအေဖ။ က်မ ထပ္သင္ ခ်င္တဲ့အဆင့္ျမင့္ပညာေရးအတြက္ က်မ ပိုက္ဆံရွာဖို႔လိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိသားစုထဲမွာ တေယာက္ေယာက္အမာခံ စီးပြား မရွာႏိုင္၊ ပညာ မသင္ႏိုင္ရင္ က်မတို႔မိသားစု ဘယ္ေတာ့မွ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး နလံထူလာႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ က်မ တို႔မ်ဳိးဆက္က တဆင့္ထက္ တဆင့္နိမ့္က်သြားဖို႔ပဲရွိတယ္။ က်မကုိ ကူပါအေဖ”

ခင္ေလးက အသင့္ရွာေဖြ ေကာ္ပီကူးထားသည့္ ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ေလွ်ာက္လႊာေလးကို အေဖျမင္သာေအာင္ ေရွ႕သို႔ ထိုးေပး လိုက္သည္။ အေဖက အဲသည္ေလွ်ာက္လႊာကို မသတီစရာ အေကာင္တေကာင္ကို ေတြ႕လုိက္သည့္ႏွယ္ စိတ္မသက္ မသာႏွင့္ၾကည့္ေနေလသည္။

“က်မ တသက္မွာ အေဖ့ကို တခါမွ ဘာမွ မေတာင္းဆိုဘူးခဲ့ပါဘူး။ ဒီတခါေလာက္ေတာ့ အေဖ ေမြးထားတဲ့ သမီး တေယာက္အတြက္ လုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ပါရေစ အေဖ၊ က်မ သြားခ်င္ေနတာ ခ်မ္းသာခ်င္လြန္းလို႔ ရယ္ လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးပဲလုပ္လုပ္၊ ပညာေရးပဲလုပ္လုပ္၊ ပုိက္ဆံမရွိရင္ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရဘူးအေဖ။ ဒါေၾကာင့္ က်မ ပိုက္ဆံ ရွာရမယ္။ ပိုက္ဆံမရွိဘဲ စိတ္ကူးေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ထားေနတာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ အိမ္မက္ေယာင္ေန သလို ဘာအဓိပၸာယ္မွမရွိဘူးအေဖ။ က်မ ဘ၀ကို လက္ေတြ႔က်က် ရင္ဆုိင္ခ်င္တယ္။ အေဖ ကူညီမွ ျဖစ္မွာမို႔လုိ႔ပါ”

“အေဖ့တသက္မွာ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာအခြင့္အေရးမွ မယူခဲ့ဘူးသမီး။ တကယ္ဒုကၡမေရာက္ဘဲ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္လို႔ အေဖ မညာႏုိင္ဘူး။ အေဖႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတာ အေဖ့ႏုိင္ငံကိုခ်စ္လို႔။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာကို ဘန္းျပၿပီး ႏုိင္ငံျခားထြက္ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ရင္ အေဖတသက္လံုးလုပ္ထားသမွ်ေတြ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္”

ခင္ေလး စာရြက္မ်ားကို အသာျပန္ရုပ္လွ်က္ အေဖ့ေရွ႕မွ ေအာင္ျမင္စြာတပ္ေခါက္လာခဲ့ရသည္။

ခင္ေလး အိပ္ယာဆီသို႔ျပန္လာခ်ိန္မွာ အစာအိမ္ထဲက ထိုးၿပီးေအာင့္လာသည္။ အန္ခ်င္သလိုလို ျပည့္က်ပ္ေသာ ေ၀ဒနာ က အျပင္းအထန္ႏွိပ္စက္လာျပန္သည္။ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ရင္း…ငါဘာလုပ္ရမလဲ…ဟု အထပ္ထပ္ေမးျဖစ္သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ တေယာက္ေယာက္က တခုခုလာေျပာမည္ဆိုလွ်င္ ခင္ေလး၏အေနအထားသည္ ေခ်ာင္ပိတ္မိေသာ ေခြးတေကာင္၏ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးျဖင့္ မည္းမည္းျမင္တုိင္း ထိုးေဟာင္ ထိုးဟပ္လုပ္ပစ္ရန္ အသင့္အေနအထားျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုုင္းၾကားမွာ ျပစ္မ်ဳိးမထင္ျဖစ္ရန္ကိုသာ စိတ္အားသန္ေသာအေဖ့၏ ကိုယ္က်ဳိးမဲ့၀ါဒသည္ သူမ်ားေတြ အတြက္ေတာ့ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓာတ္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ခင္ေလးအတြက္ကေတာ့ အေဖ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ခင္ေလးတို႔ကို လူျဖစ္ေစခဲ့ျခင္းက သူ႔ဒုကၡမ်ဳိးစံုအား အဆင္သင့္၀င္ခံေပးရန္အတြက္ အသံုးခ်ရံု သက္သက္.. ဆိုသည့္ မၾကား၀ံ့ မဆိုသာေသာ အေတြးဆိုးႀကီးက ၾကာေလၾကာေလ ပိုမိုခုိင္မာေလသာ ျဖစ္၍ေနေတာ့သည္။

သားသမီးမ်ား၏ ေရွ႕ေရးကို ဘယ္ေတာ့မွ ထည့္မတြက္ေပးဘဲ ရြက္က်ပင္ေပါက္မ်ားလုိ ကိုင္းက်ဳိးက်ရာမွာ ရွင္သန္ေစ လိုေသာ အေဖ့ထံက သည္လိုတုန္႔ျပန္မႈမ်ဳိးကိုရမည္ဆိုတာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ သိထားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အမွတ္မရွိစြာ ေတာင္းဆိုမိေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မိ ေဒါသထြက္မိေတာ့သည္။ ျမက္ေဟာင္းကိုေမႊရင္ အပုပ္နံ႔ထြက္ ဆိုသလို ဟုိးအရင္ကတည္းက က်ဴရွင္မတတ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္၊ စာက်က္ခ်ိန္အလံုအေလာက္မရေအာင္ ေငြရွာေနရေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေလာက္မွ မေတာ္သူေတြက ကိုယ့္ကို ျဖတ္ေက်ာ္တက္သြားသည့္ ပညာေရးခရီးရွည္ႀကီးကို အစ အဆံုး ျပန္လည္ သတိရရင္း အကုသိုလ္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ ရေနေတာ့သည္မွာလည္း ခင္ေလးသာလွ်င္ျဖစ္ေတာ့သည္။

အေဖမနားတမ္းလည္ပတ္ေနလိုသည့္ ႏိုင္ငံေရးယႏၱယားႀကီးအတြင္းမွာ ခင္ေလးအား မနားတမ္း ပတ္ေျပး ေပးေနရသည့္ ေခြးသြားစိတ္ေလး တခုလိုသာ အသံုးခ်ခ်င္ေနပံုရသည္ဟူေသာ ခံစားခ်က္က ခင္ေလးကို အနာက်င္ဆံုးႏွင့္ အနက္ရိႈင္းဆံုး ႏွိပ္စက္ကလူေနေလသည္။

တကယ္ေတာ့ ခင္ခင္ေလး၏ လူ႔ျဖစ္စဥ္သမုိင္းေၾကာင္းသည္ အေမ့ဗိုက္ထဲကထြက္လာခ်ိန္မွစ၍ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ လြတ္ရက္မရွိေသာ အက်ဥ္းေထာင္တခုထဲသို႔ ပစ္ခ်ခံလုိက္ရျခင္းထက္ ဘာတခုမွ မပိုခဲ့။

ခြာညိဳ

ဇူလိုင္လ (၂၅) ရက္။