တံလွ်ပ္ေရႊျပည္ အပိုင္း (၈)

အခုေတာ့ ေအာင္ႏုိင္ အေနာက္ ဗာဂ်ီးနီးယားမွာ အလုပ္သစ္ကိုေျပာင္းလုပ္ေနၿပီ။
ေဘာ္လတီမိုးမွာက လူမည္းမ်ားသည္။ ယဥ္ေက်းေသာလူမည္းေတြက ခ်စ္ခင္ဖို႔ေကာင္းသေလာက္ ဆုိးသြမ္းေသာင္းက်န္း ေသာလူမည္းမ်ား၏ အႏၱရာယ္ကလည္းမေသးလွ။ ရထားေပၚမွာ ကားေပၚမွာ သီခ်င္းမဖြင့္ဖို႔တားျမစ္ထားေသာ္လည္း သူတို႔ကိုယ္စီရဲ႕ နားမွာတပ္ထားသည့္ နားၾကပ္ပိစိေကြးထဲက အန္ထြက္ေနသည့္ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔အသံေတြက အၿမဲလို ဆူပြက္ထေနတတ္သည္။

သည္ၾကားထဲမွာ သီခ်င္းသံကိုလႊမ္းေအာင္၊ ကား သို႔မဟုတ္ ရထားစက္သံကို ေက်ာ္လႊမ္းေအာင္ အျပန္အလွန္ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုၿပီးရယ္ၾကမည္။ ဒါမွမဟုတ္ ပါးစပ္ပဲပါၿပီး နားမပါသူမ်ားႏွယ္ ဘယ္သူ႔စကားမွ ဘယ္သူက နားမေထာင္ဘဲ အလုအယက္ ေျပာပဲေျပာေနၾကမည္။ ဒါကေတာ့ အေမရိကန္ထဲ လွိမ့္၀င္လာေနသည့္ စပိန္ႏွင့္ မကၠဆီကို လူမ်ဳိးမ်ားလည္း ထိုနည္းတူပါပဲ။

ျမန္မာ့အညာေဒသက ေျပာေလ့ရွိသည့္ လက္ပံပင္ ဆက္ရက္ (ဇရက္) က်ဆိုသလို ကၽြက္ကၽြက္ညံေနတာ။ တခါတရံ ကားသမားပင္ ကားေမာင္းမရႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္၍ ကားရပ္ကာ တားျမစ္ရ… ျဖစ္တတ္သည္။ တရွစ္ရွစ္….တဖပ္ ဖပ္ခ္ေတြေရာ အဆင္းမွာ လက္ခလယ္ တေခ်ာင္းပင္ ေထာင္ျပသြားၾကေသးသည္။

ဆိုးတာက ေမွာင္ေနခ်ိန္ လူျပတ္သည့္ေနရာမ်ားတြင္လုယက္ခံရတာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေအာင္ႏုိင္ေနသည့္ရပ္ကြက္က ဘတ္စ္ ကားဂိတ္ႏွင့္အေတာ္အလွမ္းေ၀းသည္။ ေစ်းခ်ဳိေသာေၾကာင့္ အကုန္သက္သာမလား ငွားမိသည္။ ညဆုိင္းအလုပ္က သန္း ေကာင္ေက်ာ္ျပန္လာၾကရသည့္ ကားမရွိသူ တေယာက္တည္းသမားေတြအတြက္ အလြန္အႏၱရာယ္ႀကီးသည္။

ေရွ႕က ခပ္တည္တည္ပိတ္ရပ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းမည္။ မပါဘူး..ဟုေျပာမိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ မေခ်မငံေျပာမိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ရုိက္ ႏွက္လုယူမည္။ သို႔မဟုတ္ သတ္ခ်င္လည္း သတ္ပစ္ခဲ့လိမ့္မည္။

သည္ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိထားေသာသူမ်ားက သင္ေပး ထားသည့္အတိုင္း အဲဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္ေလးေတြကို မသဒၵါေၾကးေပးဖို႔ အိပ္ထဲမွာ အၿမဲ (၅) ေဒၚလာေလာက္ ေဆာင္ထားရ သည္။ ေတာင္းလွ်င္ မ်က္ႏွာမပ်က္ေစေအာင္ထိန္းရင္း အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာကာ ဒါပဲပါလို႔ပါဟု ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကိုယ္ ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ဆက္သရသည္။ အဲလုိဆိုလွ်င္ေတာ့ သူတို႔က (၅) ေဒၚလာ ရလည္း ေျပလည္သည္။ ကိုယ္လိုခံရသည့္လူမ်ဳိး တည မွာ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ဆိုလွ်င္လည္း သူတို႔အတြက္ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။

ဤသည္က ကားမရွိသည့္အတြက္ ခံရသည့္ ေနာက္ဒုကၡတမ်ဳိးျဖစ္၏။

တခ်ဳိ႕ကေျပာသည္။ ဒီ အမည္းေတြက အိုဘားမားသမတျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ ပိုၿပီး ေဆာင့္ၾကြားေျမာက္ၾကြပုိႏုိင္လာသတဲ့။ ဘာမွေတာ့မဆိုင္ဟုထင္ရေသာ္လည္း ဟုတ္သလိုလိုေတာ့ရွိသည္။ အိုဘားမားကိုယ္တုိင္က သူ႔ကိုယ္သူ ျပည္သူေရွ႕ ေမွာက္မွာ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေျမြစြယ္က်ဳိးနဲ႔ ရပ္ေနပါတယ္လို႔ သူ႔ရဲ႕ သမတလက္ခံတဲ့မိန္႔ခြန္းမွာ ေျပာခဲ့ေသးတာပါ။ သူတို႔က လူမည္း တေယာက္ သမတျဖစ္တာနဲ႔ သူမ်ားေခၽြးႏွဲစာကို ေဆးခ်ဖို႔ အႏုၾကမ္းစီးေနတာကိုေတာ့ သမတက အားေပးမွာမဟုတ္။

သို႔ေသာ္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ဆင္ျခင္စဥ္းစားမႈႏံုနဲ႔သူေတြကေတာ့ သူတို႔ထုံးစံအတိုင္း ဒီတုိင္းျပည္မွာ ငါတို႔လူမည္းက သမတကြ… ဆိုကာ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြျဖစ္လာၾကတာေတြကလည္း ရွိကိုရွိေနျပန္သည္။

ေအာင္ႏိုင့္အတြက္ကေတာ့ အုိဘားမားမ်က္ႏွာကိုျမင္တုိင္း သူငယ္ငယ္က သြားၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ဆိုသည့္ အေကာင္ငယ္ေလးကို သတိရကာ ၿပံဳးမိၿမဲ။ ဆင္ က ဆင္ျဖဴ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆင္ပန္းေရာင္ေလးပါ…ဆုိသည့္သူကဆို၊ အမွန္ ကေတာ့ ခရုသင္းစဲြေနတာပါကြာ ေျပာတဲ့သူကေျပာေသာ အကို ကာလာသားႀကီးေတြရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္စကားကို သတိရမိ ေသာေၾကာင့္ပါ။

အဲသည္တံုးက ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ႏြယ္သည့္ အဲသည္ ျပက္လံုးေလးမ်ဳိးေတြကို သူက ငယ္လြန္းေသးတာေၾကာင့္ေရာ၊ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံကို မယဥ္ပါးေသးတာေၾကာင့္ေရာ မရယ္တတ္ခဲ့။ အခုေတာ့ သူရယ္တတ္ေနၿပီ၊

လူမည္း စစ္စစ္မဟုတ္ေသာ အိုဘားမားကိုျမင္တိုင္းလည္း လူပန္းေရာင္ႀကီး…ဟု ေအာင္ႏိုင္ရယ္ခ်င္လာမိၿမဲ။

တညေနမွာေတာ့ နည္းနည္း ညီးစီစီျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ျပည့္မလုပ္ေတာ့ဘဲ လူလဲကာ ေစာေစာျပန္လာခဲ့သည္။
အရင္လို ေနာက္ဆံုးရထားခ်ိန္ သန္းေကာင္သန္းလဲြမဟုတ္သည့္အတြက္ ေဆးသမားေတြရန္ကေတာ့ လြတ္ၿပီဟု စိတ္ ေအး၍မွမဆံုးေသး။ စက္ဘီးစီးလာသည့္ ကရင္ေလးတေယာက္ကို လူမည္း လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္က ဖမ္းတားေနတာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ အသားျဖဴျဖဴေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတာကို အေ၀းကပင္ ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။

စိတ္ထဲမွာ ထင့္ကနဲပူသြားသည္။ ေအာင္ႏိုင္က ေန႔ေရာညပါ အလုပ္လုပ္ေနရသည့္အတြက္ ကိုယ့္၀န္းက်င္ကို ကိုယ့္ တုိင္းျပည္က လူေတြထပ္ေရာက္လာတာကိုပင္ မသိေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။

သူလွမ္းၾကည့္အကဲခတ္ေနစဥ္မွာပဲ တေယာက္က ကရင္ေလးကို ရင္ဘတ္ေဆာင့္တြန္းလိုက္သည္။ တေယာက္က စက္ဘီးကို ယူၿပီးနင္းသြားသည္။ ကရင္ေလးႏွင့္က်န္ခဲ့သည့္တေယာက္ နပမ္းလံုးေနရာသို႔ လႊားကနဲေရာက္ၿပီး လူခ်င္းဆဲြ ခြာရင္း အလိုအေလွ်ာက္ ထိုးႀကိတ္ပစ္လိုက္မိသြားသည္။ ေအာင္ႏိုင့္တသက္မွာ လူတေယာက္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ လုပ္မိျခင္း။

ကရင္ေလးကလည္း အထိုးခံလိုက္ရေသာ ႏႈတ္ခမ္းေပၚကေသြးစကို လက္ခံုႏွင့္သုတ္ရင္း သူ႔ေဘးမွာ ယွဥ္ရပ္လာသည္။ ေအာင္ႏိုင္ထုိးတာ ခံလုိက္ရေသာ ေကာင္ေလးကလည္း ေအာင္ႏိုင့္ကို ဘာေကာင္လဲ သိရရန္ ခ်ိန္ဆကာၾကည့္ရင္း နာသြားေသာ သူ႔ေမးရိုးကို လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ေနသည္။ စက္ဘီးစီးသြားေသာ ေကာင္ေလးက ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လွည့္လာသည္။

ေအာင္ႏိုင္က ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ရင္း အေျခအေနမဟန္လွ်င္ ႏွိပ္လိုက္ရန္ ႏိုင္း၀မ္း၀မ္းကို အသင့္တင္ထားလိုက္သည္။ သူတို႔ကိုလာကူမည့္ ေနာက္ထပ္လူမိုက္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနေသးလဲဆိုတာကို။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မေတြ႔ရ။ ကရင္ေလးထက္ သူတို႔က ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္ခန္႔ႀကီးသည့္ပံု။

လူေကာင္ေတြကေတာ့ သူတို႔ကပိုထြားသည္။ ေအာင္ႏုိင္ က လူႀကီးျဖစ္ေနသည့္အတြက္ သူတို႔ကလည္းခပ္ဆဆ ခပ္ေတြ ေတြရွိေနသည္။ လူမိုက္ လက္သင္ေလးေတြ ျဖစ္ပံုရတာ အကဲခတ္လိုက္မိၿပီးသည့္အတြက္ ေအာင္ႏိုင္က ဖံုးကို ေဒါႏွင့္မာန္ႏွင့္ ဆက္ဟန္ျပင္သည္။ ငါ ႏုိင္း၀မ္း၀မ္းကိုေ ခၚလိုက္ မယ္…ဟု ေျပာလွ်က္ေပါ့။

“ေဟး..ဂိုင္း၊ ငါက သူ႔စက္ဘီးကို စီးေကာင္းသလားလုိ႔ ခနေတာင္းစီးၾကည့္တာပဲ။ သူ႔စက္ဘီးက ငါ့အတြက္ စီးမေကာင္း ဘူး။ ေဟ့… မင္းဘီး ျပန္ယူ”

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ထိုလူမည္းေလးက စက္ဘီးေပၚက ခုန္ဆင္းၿပီး ကရင္ေလးေရွ႕ ထိုးရပ္ေပးလိုက္သည္။ ကရင္ေလးက သူ႔စက္ဘီးကို ဖမ္းထိန္းရင္း ေအာင္ႏုိင္ကို ၾကည့္ေနသည္။

“မင္းတို႔ ေနာက္တခါဒါမ်ဳိးထပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ငါ သည္းမခံဘူး” ဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ၿခိမ္းေျခာက္ကာ ဖံုးကို ျပန္သိမ္း လိုက္သည္။ ထို အမည္းေလးႏွစ္ေကာင္ ထြက္သြားသည္အထိ ေကာင္ေလးက သူ႔ကို ဇေ၀ဇ၀ါၾကည့္တံုး။

“ေတာ္ေတာ္နာသြားလား ညီေလး”

“ေအး..နင္ ဗမာလား”

ေအာင္ႏုိင္ သူ႔ကိုၿပံဳးျပလုိက္သည္။

“ကရင္သင္တိုင္းေလးကိုျမင္တာနဲ႔ ဒါ တို႔လူမ်ဳိးဆိုၿပီး ေျပးလာခဲ့တာ။ တကယ္တန္းက် အကိုလည္း ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္ပဲကြ။ သူတို႔ကအုပ္စုအရမ္းေတာင့္လို႔ကေတာ့ ၀ိုင္းရိုက္ရင္ေသမွာ။ ေနာက္ကို ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ေနေနာ္ ညီ”

“ေအး- ငါ ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ သူတို႔က ဟိုးတေန႔ကလည္း ငါအလုပ္ထြက္ရွာတာ အျပန္ေမွာင္ေတာ့ အဲဒီေကာင္ေတြပဲ ေမွာင္ထဲက ထြက္လာၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတယ္။ ငါ့မွာ ေပးစရာမရွိဘူးေျပာတာ နားမလည္ဘူး။ အဲဒီတံုးကလည္း တခါရန္ျဖစ္ပီးပီ။ အခု ငါ စက္ဘီးစီးလာတာကို အတင္းလိုက္လုပီး စက္ဘီးေပးလို႔ေျပာတယ္။ ဒါက ငါ ကမ့္ထဲတုန္းက တို႔ဆီကို စာလာသင္ေပးတဲ့ ေဗာ္လန္တီယာဆရာ မိုက္ခ္က ငါ့ကိုလာေတြ႔ပီး ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ဟာ၊ ငါ မေပးႏုိင္ဘူး”

“အရင္တခါ ရန္ျဖစ္ေတာ့ေရာ မင္းႏိုင္ခဲ့သလား” ဟု ေအာင္ႏိုင္က ေကာင္ေလးကို က်ီစယ္လိုက္သည္။

“ဘယ္ႏိုင္မလဲဟ ေကာင္ရာ… ငါက ဇာတ္လိုက္မွမဟုတ္တာ”

သူကေတာ့ သူတတ္သလို ေျပာခ်လုိက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ႏုိင့္ရင္ဘတ္မွာလာၿငိသြားရသည္။ ေစာလယ္မွဴးကို အိမ္ျပန္လုိက္ပို႔ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ျဖဴျဖဴတုတ္ တုတ္ေလးႏွင့္ခ်စ္စရာညီမေလးတေယာက္၊ အသက္ (၄၀) ၀န္းက်င္ သူ႔အေမႏွင့္ ရင္ခြင္ပိုက္ညီငယ္ေလးတို႔ႏွင့္ သူ႔ကိုမိတ္ဆက္ေပးသည္။ မႏွစ္ကပဲ သူတို႔လို ဒုကၡသည္ေနရာခ်ထားေရး အစီအစဥ္ျဖင့္ေရာက္လာသည့္ ကရင္မိသားစုထဲက (၇) ႏွစ္အရြယ္ကေလးမေလး မတရားက်င့္ႀကံသတ္ျဖတ္တာခံရ သည့္ သတင္းကို တဆင့္စကားႏွင့္ ၾကားထားသည့္အေပၚမွာလည္း အေမလုပ္သူက စိုးရိမ္ေၾကာင္းေျပာသည္။ အေဖ မပါလာ။

“သူတုိ႔အေဖက ေတာ္လွန္ေရးသမားပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာမေဖာက္ဘူးတဲ့။ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို မထားခဲ့ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးေတြပညာေရးအတြက္ ငါ သြားခ်င္ရင္သြားပါလို႔ အခြင့္ေပးတယ္။ ငွက္ထိၿပီး ေဆးကုစရာမရွိလို႔ ရူးသြားတဲ့ သူေတြရွိတယ္။ ပိုလီယုိကာကြယ္ေဆးမထိုးႏိုင္လို႔ ခ်ည့္သြားတဲ့ကေလးေတြရွိတယ္။ ငါ့ကေလးေတြကို ငါ အဲဒီလို အျဖစ္ မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါထြက္လာခဲ့တာ။ သူတို႔အေဖက ေျပာတယ္။ ငါ မေပ်ာ္ရင္ ျပန္လာခဲ့တဲ့”

စာမတတ္ေသာ မိခင္ဆီက သားသမီးမ်ားအေပၚထားသည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးက လွပလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္ အလုပ္ရွာေနရသူက လယ္မွဴးသာျဖစ္သည္။ လယ္မွဴးအေမ အလုပ္လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ သူ႔ကေလးကို ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းပို႔ရမည္။ အဲဒါကအလြန္ေစ်းႀကီးသည္။ အဂၤလိပ္စကားမတတ္ဘဲအလုပ္လုပ္ရမည္ဆိုလွ်င္ လခအရမ္းနည္းၿပီး အလြန္ပင္ပန္းေသာအလုပ္ကိုသာ အခ်ိန္ပိုင္းရွာလုပ္ရလိမ့္မည္။

သည္ကေလးကို ကေလးထိန္းဌာန သြားထားရသည့္စရိတ္ႏွင့္ သူရွာလို႔ရသည့္ေငြက ဘဲစားဘဲေခ်ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ေနာက္ အႀကီးေကာင္က ေက်ာင္းမတက္ဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ အိမ္ငွားခ၊ ေရဖိုး မီးဖိုးဆိုတာေတြအတြက္ ဒီေကာင္ေလးက အရမ္းရုန္းကန္ရမည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ အလတ္မေလးကို ဘယ္သူက ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ လုပ္မလဲ။

ဆယ့္သံုးႏွစ္ေအာက္ကေလးေတြ တေယာက္တည္း အျပင္ထြက္ခြင့္မရွိတာက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ကေလးဥပေဒ။
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကိုေရာက္ၿပီး (၈) လအတြင္း ဒုကၡသည္အျဖစ္ လက္ခံေခၚယူထား သည့္အတြက္ အေမရိကန္အစိုးရက တာ၀န္ယူေပးထားသည့္ေစာင့္ေရွာက္မႈဥပေဒအရ သူတို႔ေျပလည္ေနၾကေသးသည္။ ေရဖိုး မီးဖိုးႏွင့္ အိမ္လခတခ်ဳိ႕ကိုလည္း က်ခံေပးသည္။ သို႔ ေသာ္ လယ္မွဴးက (၈) လေက်ာ္ၿပီး၍မွ တေယာက္မွ အလုပ္ မလုပ္လွ်င္ အဆင္မေျပျဖစ္မွာကို အေမႏွင့္အတူေတြးပူေနတတ္ၿပီ။ ညီမေလးကေတာ့ ေက်ာင္းေတာ့တက္ေနၿပီ။ စာလုိက္ႏိုင္သည္။ ညီမေလးေပ်ာ္သည္ဟု သူက ေျပာသည္။

“ငါက အလုပ္မပ်င္းဘူး။ အလုပ္မရွိမွ ပ်င္းတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ အလုပ္သြားေလွ်ာက္တာ မရဘူး။ ငါက အဂၤလိပ္စကားနည္း နည္းေတာ့ ေျပာတတ္ေပမယ့္ မုန္႔ဆုိင္မွာ သြားလုပ္ေတာ့ သူတို႔မုန္႔ေတြနံမည္ေတြ ငါမသိဘူး။ စားေသာက္ဆိုင္သြားေတာ့လည္း သူတို႔အစားအေသာက္နံမည္ေတြ ငါမသိဘူး။ တကယ္လို႔ တေယာက္ေယာက္က ငါ့ကို ငါနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးႏိုင္ရင္ ေတာ့ ငါ ခ်က္ျခင္းလုပ္ႏိုင္မွာပဲ” ဟု ေျပာသည္။

သူတို႔မိသားစုဆီက ျပန္လာသည့္တုိင္ ေအာင္ႏိုင့္အေတြးထဲမွာ သည္မိသားစု လုိက္ပါလာသည္။
သိပ္မၾကာခင္မွာ ေအာင္ႏိုင္ ဗမာတေယာက္ႏွင့္ဆက္သြယ္မိသည္။ သူက အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယားက ၾကက္သားစက္ရံု အတြက္ အလုပ္သမားပဲြစားလုပ္ေနသည့္သူ။ ပဲြစားခကို (၃) လစာျဖတ္မည္ဟုေျပာသည္။ ပဲြစားချဖတ္ၿပီးသားေတာင္မွ တနာရီကို (၈) ေဒၚလာခဲြဆိုေတာ့ မဆိုး။ ေနာက္ၿပီး အဲသည္မွာ သြားေနရမည္။ အခ်ိန္ျပည့္စာရင္းမ၀င္ဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ တပတ္ကို နာရီ (၄၀) ေတာ့ အခ်ိန္ပိုႏွင့္၀င္သြားသည္ဟုသိရသည္။ ေနာက္ၿပီး စက္ရံုက အိမ္ငွားေပးတာကလည္း တပတ္ကို (၄၀) ပဲဆိုေတာ့ တလလံုးမွ ေနစရိတ္၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုးအားလံုး (၁၆၀) ပဲက်မည္။ ခရီးစရိတ္ႏွင့္ ခရီးသြား ခ်ိန္ကုန္စရာမလိုေတာ့။
အေသာက္အစားမရွိသူေတြဆို အသားတင္ တပတ္ကို (၂၅၀) ေလာက္စုမိသည္ဟု ဆိုသည္။ တလ ေဒၚလာတေထာင္ စုမိ ေသာေနရာကို သူဘာေၾကာင့္ မေျပာင္းႏုိင္ရမလဲ။ အခြန္ေပးဖို႔ ဖယ္ထားလွ်င္ေတာင္ တလ (၅၀၀) ေလာက္ေတာ့ သူစုမိ မည္။ အိမ္ကိုပံုမွန္ေပးၿပီး သူ႔အတြက္ ပံုမွန္ပိုက္ဆံစုမိဖို႔ လမ္းစေလးေပၚလာသည္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခ်င္သူေတြ အတြက္ စက္ရံုက အလုပ္ခ်ိန္ကို အဆင္ေျပေအာင္စီစဥ္ေပးသည္ဟုဆိုသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူ အပို၀င္ေငြႏွင့္ ေက်ာင္းစရိတ္ ေခ်းၿပီး ေက်ာင္းတခုခု ဆက္တက္ႏိုင္မည္။

အခု သူ ဂစ္ဖ္ေရွာ့ပ္ (Gift Shop) မွာလုပ္တာလည္း တနာရီကို ရွစ္ေဒၚလာခဲြရသည္ဆိုေပမည့္ တပတ္ကို (၁၅) နာရီ ေလာက္သာရတာ၊ သည္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကေလးေတြ ဟိုေျပးလုပ္ရ သည္ေျပးလုပ္ရႏွင့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ခရီးစရိတ္က ေထာင္းသည္။ အဲလိုမွမလုပ္လည္း အလုပ္တလုပ္တည္းႏွင့္ မွီခို၍မရ။ သည္လိုႏွင့္ အခ်ိန္အားေငြပိုရယ္လို႔ ေျပာပေလာက္ ေအာင္မရွိဘဲ ရပ္တည္ေနခဲ့ရတာ ေလးငါးႏွစ္ရွိေနၿပီ။ အိမ္လခကလည္း အနည္းဆံုးပင္လွ်င္ (၃၀၀) ၀န္းက်င္။
ေစာလယ္မွဴးကို သူလွမ္းေျပာလုိက္သည္။ လိုက္မလားလို႔။ လယ္မွဴးက ၀မ္းသာအားရလက္ခံသည္။ သည္လိုႏွင့္ ပဲြစားက ဆက္ေပးေသာ ကယ္ရီသမားက သူတို႔ုကိုလာေခၚသည္။ သူကလည္း ကရင္လူမ်ဳိးတေယာက္ပဲျဖစ္သည္။ သူေတာင္းသည့္ ခရီးစရိတ္က နည္းနည္းႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ဒါက တကၠစီငွားသလုိ နာရီႏွင့္တြက္ယူသည္ပဲထားပါေတာ့။ သို႔ေသာ္ နဗီဂိတ္တာ (Navigator) ဟုေခၚသည့္ လမ္းျပသည့္စက္ကေလးတပ္ဆင္ခ တေယာက္ကို ေဒၚလာ (၅၀) ေပးရမည္ ဆိုတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ တရားလြန္သည့္ကိစၥျဖစ္သည္။

“မင္းရဲ႕အလုပ္မွာ လိုအပ္လို႔ မင္း၀ယ္ထားတဲ့ပိုက္ဆံကို ငါတို႔က မေပးႏိုင္ဘူး။ နဗီဂိတ္တာက ဖံုးေတြထဲမွာလည္းပါတာပဲ။ မင္း အဲဒါသံုးရလို႔ ငါတို႔ ငါးဆယ္စီထပ္ေပးရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီအလုပ္ကို ငါတို႔မလုပ္ေတာ့ဘူးကြာ၊ ငါ့ဖံုးထဲက နဗီဂိတ္တာနဲ႔ သြားမယ္။ ပိုက္ဆံမေပးႏုိင္ဘူး” ဟု ေအာင္ႏိုင္ကေျပာေတာ့ သူက ေအာင္ႏိုင့္ကို ေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီးၾကည့္ေနသည္။ မလည္ရႈပ္..ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးဟု ေအာင္ႏိုင္သိလုိက္၏။ သူကုိယ္တုိင္က ဖံုးတလံုးရဲ႕အသံုးကိုေသခ်ာမသိပါဘဲ သိသမွ်ေလးႏွင့္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း ျပန္ေခြေနတာ…ခရီးစရိတ္ (၁၀၀) Navigator ေၾကးက (၅၀) စီတဲ့။

ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ ႏွစ္ဆယ္စီေတာ့ေပးဆုိပီး ဇြတ္ကပ္ေျပာေနျပန္သည္။ ေစာလယ္မွဴးကိုၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ ေလးႏွင့္။ သူက အလုပ္လိုေနသူ။ မတရားတာကို မခံတတ္သည့္စိတ္ကို အလုပ္လုိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ခ်ဳိးႏွိမ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနသည့္ ကေလးလူႀကီးေလးကိုသနားတာႏွင့္ပဲ အေလွ်ာ့ေပးလုိက္သည္။ ကိုယ္က အဲသည္စက္ရံုလိပ္စာကို သိရတာမဟုတ္။ အစကတည္းက ပဲြစားခေပးရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသား။ ပဲြစားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ သည္လိုျဖတ္စားလတ္စား ေတြပါလာမည္ ဆိုတာ သိၿပီးသားမို႔ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ႏွင့္ပဲ သူတို႔ ေစ်းတည့္ခဲ့ၾကရသည္။

တလမ္းလံုး ကားေတာက္လို႔ေခြေခါက္လာသည့္လယ္မွဴးက ေနရမည့္အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုးလွဲခ်လိုက္ကာ ေျပာသည့္ စကားက- “ငါ အမိုးတို႔နဲ႔ တခါမွ မခဲြဖူးဘူး။ ေနတတ္ပါ့မလား မသိ” တဲ့။

သည္လိုႏွင့္ပဲ သူတို႔ အေနာက္ဗာဂ်ီး နီးယားကိုေရာက္လာသည္။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ပဲြစားကငွားေပးေသာအိမ္ကေလးထဲတြင္ (၂) ေယာက္ခန္းမွာ အတူေနၾကသည္။ ေအာင္ႏိုင္က ၾကက္သားထုတ္သည့္ ေနရာမွာရၿပီး လယ္မွဴးက ကားေပၚက ၾကက္အရွင္ေတြကို သယ္ခ်ိတ္ေပးရသည့္ ေနရာသို႔ေရာက္သြားသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေသာက္အစားကင္းၿပီး ေငြကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္ရွာေဖြလိုသူေတြအတြက္ လုပ္ေပ်ာ္ေသာအလုပ္ အျဖစ္ ေအာင္ႏိုင္ကေက်နပ္ပါသည္။ လယ္မွဴးအနားရွိေနတာကိုက အထီးက်န္ဆန္မႈကို ေလွ်ာ့ပါးေစသည္မဟုတ္လား။ သူက ကေလးသာသာျဖစ္ၿပီး ကမ့္ထဲမွာႀကီးျပင္းလာရသူျဖစ္သည့္အတြက္လည္း သူမသိေသးတာေတြ၊ သိသင့္၍ ေျပာျပ ေနရတာေတြကိုက တေန႔တေန႔ အေၾကာင္းအရာမထပ္ေစရ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ပင္ မသိေသာအေၾကာင္းအရာ မ်ားျဖစ္ေနတတ္ေသးေသာေၾကာင့္ အဲလိုေမးခြန္းမ်ဳိး၀င္လာလွ်င္ေတာ့ သူ႔ထက္အရာရာပိုသိသည့္ ကိုေ၀ၿငိမ္းထံသုိ႔ ဖံုး ဆက္ေမးၿပီးမွ လယ္မွဴးကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ရသည္။ အသားက်ေနသည့္တုိင္ တခါတရံ လယ္မွဴးကသူ႔အေမကို လြမ္းေၾကာင္း ေျပာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ စပ္စုစိတ္၀င္စားစရာေတြၾကားမွာ သိပ္ႀကီးေတာ့ အသည္းအသန္မျဖစ္လွ။

ဗာဂ်ီးနီးယားက ရႈခင္းေလးေတြက အရိုင္းဆန္ဆန္လွပသည္။ သဘာ၀အေငြ႔အသက္ေတြက လူ႔စိတ္ကို ၾကည္လင္ခ်မ္းျမ ေစသည္။ အိမ္ႏွင့္ စက္ရံုက သိပ္မေ၀းလွေသာေၾကာင့္ သူတို႔လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတာကို ႏွစ္သက္သည္။ ႏို႔မို႔လွ်င္ စက္ရံုမွာ တေနကုန္မတ္တပ္ရပ္ၿပီးအလုပ္လုပ္။ အိမ္က်ေတာ့ ကိုယ့္အခန္းထဲက ကိုယ့္အိပ္ယာမွာပဲ လဲေလွ်ာင္းႏွင့္ ၾကာေတာ့ လူက ၿခံခတ္ေမြးထားခံရသည့္ ၀က္တေကာင္လို အဆီတိုးတိုးလာသည္။

လယ္မွဴးဆိုလွ်င္ပဲ သည္ေရာက္ၿပီး တလအတြင္းမွာ သိသိသာသာ၀ၿဖိဳးလာသည္။ သည္မွာက ၾကက္ေၾကာ္ကလည္း မစား ခ်င္မွအဆံုး။ တခုပဲရွိသည္။ အဲသည္မွာ အာရွအစားအေသာက္၀ယ္၍မရ။ ဘိုစာေတြကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္လံုးက မစံုမက္။ ေအာင္ႏိုင့္မွာပါလာသည့္ ငပိ၊ မွ်စ္ဆိုတာေတြကလည္း ေျခြတာစားေနရင္းက ႏွစ္ေယာက္စာျဖစ္၍ ကုန္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ တပတ္ပိတ္ရက္က်လွ်င္ေတာ့ ေမရီလင္းဘက္သြားၿပီး ေစ်း၀ယ္မည္ဟု မွန္းထားသည္။

သူေစာေစာေရာက္လွ်င္ သူက ထမင္းခ်က္ထားတတ္ၿပီး လယ္မွဴးကလည္း သူျပန္ေရာက္ႏွင့္ ခ်က္ထားေပးရန္ ႀကိဳးစား တတ္ပါသည္။ သိပ္ခ်က္တတ္လွသည္ေတာ့မဟုတ္။ ငါက ငပိရည္နဲ႔မွ်စ္တို႔ပဲ စားတတ္တာ…ဆိုသည့္စကားက ေအာင္ႏုိင့္ ရင္ကို ထိေသာစကားျဖစ္ေနျပန္သည္။ သည္ငပိရည္ႏွင့္မွ်စ္တို႔ပင္လွ်င္ အမိုးက ခ်က္ေကၽြးတာဟု ေျပာရင္းလည္း ရယ္ေန တတ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကရင္တာလေပါဟင္းကိုေတာ့ လယ္မွဴး ေကာင္းေကာင္းခ်က္တတ္သည္။ ေအာင္ႏိုင္ကလည္း လယ္မွဴးရဲ႕ တာလေပါကိုေတာ့ အေသႀကိဳက္သည္။

ေအာင္ႏိုင္ဟင္းခ်က္ေနတံုး လယ္မွဴး ျပန္ေရာက္လာသည္။

“ေမြးတယ္ဟ၊ နင္ ဘာခ်က္ေနတာလဲ ကိုေအာင္ႏိုင္” ဟု လွမ္းေမးသည္။ လယ္မွဴးစကားေျပာလွ်င္ ဟထိုးသံကို ထြက္မရ ေသာေၾကာင့္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ခိုင္းေသာအခါ တခ်ဳိ႕စကားေတြမွာ အေတာ္ရီရသည္။ က်ီစယ္လိုစိတ္ႏွင့္ ဟထိုးထည့္ ရသည့္ လ-အကၡရာမ်ဳိးစံုကို ေလွ်ာက္ရြတ္ခုိင္းၿပီး ေအာင္ႏုိင္ရယ္ၿပီဆိုမွျဖင့္ လယ္မွဴးမ်က္ႏွာကေလးက နီရဲလာတတ္တာ အပ်ဳိမေလး ရွက္ေနတာႏွင့္ပင္ တူေနေသးသည္။

“ငါးခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္တယ္ကြာ၊ ဟိုတေန႔က ဆားသိပ္ထားတဲ့ငါးကို ငရုပ္သီးနဲ႔ေၾကာ္တယ္ကြ”

“ေအး၊ ငါ ဗိုက္ဆာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ ေအာ… ဒီေန႔ ငါ ဆူပါဗိုက္ဆာ ေအာ္ခံထိခဲ့တယ္”

“ဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

တခါတရံတြင္ ဘာသာစကားအခက္အခဲေၾကာင့္ နားလည္မႈလဲြတာေတြရွိလွ်င္ ေအာင္ႏိုင္က လိုက္လံေျဖရွင္းေပးရတာ ေလးေတြရွိသည္။ တခ်ဳိ႕ဆူပါဗိုက္ဆာေတြက စပဲန္းနစ္ေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကိုယ္ႏႈိက္ကလည္း စကားကို ပီသေအာင္ေျပာ တတ္တာမဟုတ္။ ဒါ့အျပင္ အႏုိင္က်င့္လိုစိတ္တို႔၊ ပါ၀ါျပလိုတာတို႔ကလည္း ရွိသည္။ တခါတခါက် စကားကို သိပ္ နားမလည္သည့္တုိင္ေအာင္ အႏိုင္က်င့္ၿပီး ညစ္ၿပီး ခုိင္းတာဟု ခံစားရသည့္ကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ လယ္မွဴးက မခံခ်င္။ သည္ ကေလးကလည္း မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္က်ဲေလးပဲဆိုတာ ေပါင္းၾကည့္ေလ သိေလျဖစ္သည္။

လယ္မွဴးက သူ႔အ၀တ္ထုတ္ကို ပစ္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္တည္း ေမြးပြၾကမ္းခင္းေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ခ်လိုက္သည္။

“ငါ ၾကက္ကိုင္တာ ၾကမ္းလို႔တဲ့။ ေနာက္ပီး တခါတည္း (၂) ေကာင္မကိုင္ရဘူးတဲ့။ နင္ စဥ္းစားၾကည့္၊ ဒီေန႔ ၾကက္ကားက ေနာက္က်တယ္။ တေကာင္စီကိုင္ေနရင္ ငါတို႔ သတ္မဲ့အေကာင္ေတြ အခ်ိန္မီ အထဲကို ဘယ္ထည့္ႏိုင္မလဲ။ ဒီေတာ့ ျမန္ျမန္ပီးေအာင္ ငါက ႏွစ္ေကာင္တခါတည္းဆဲြတာ အဲဒီလို မဆဲြရဘူးတဲ့။ ေျဖးေျဖးကိုင္တဲ့။ သတ္မယ့္ၾကက္ေတြရဲ႕ လည္ပင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ကိုင္လိုက္လို႔ ၾကက္ေတြ ေအာ္သံထြက္တာနဲ႔ ဆူပါဗိုက္ဆာက ေျပးလာပီး ေနာက္တခါဆို အလုပ္ျဖဳတ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ သူက ေျပာေသးတယ္။ ရိုက္…ရိုက္နဲ႔…ဘာလဲမသိဘူး၊ ဒီေကာင္ဟာ…”

“Animal right လို႔ ေျပာတာလား”

“ေအး…ေအး ။ ဟုတ္တယ္။ animal right တဲ့။ ဘာလဲ…တိရိစာၦန္အခြင့္အေရး…၊ ငါ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေကာင္ကိုင္တာ ငါလည္ပင္းနာသြားပီဆိုပီး တိရိစာၦန္က ငါ့ကို တရားစဲြႏုိင္လား။ သူက ခနေန ငါ့လက္ကလြတ္တာနဲ႔ ေသရမွာပဲဟာ”

လယ္မွဴးေျပာတာလည္းဟုတ္တုတ္တုတ္မို႔ ေအာင္ႏိုင္ သေဘာက်ကာ ရယ္လိုက္မိေသးသည္။

“တိရိစာၦန္အခြင့္အေရးဆိုေတာ့ သူ႔ကို သတ္ကာမွသတ္ေရာ တတ္ႏုိင္သမွ် စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ မနာမက်င္ အသက္ရွင္ ခြင့္ေပးဖို႔ တိရိစာၦန္ေတြအတြက္ ျပဌာန္းထားတဲ့ဥပေဒျဖစ္မွာေပါ့။ ငါလည္း သိပ္ေတာ့မသိဘူးကြ။ ဒီမွာက ကေလးအခြင့္အေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ မိန္းမ အခြင့္အေရး၊ အေျခာက္အခြင့္အေရး..အခြင့္အေရးနဲ႔ ဥပေဒေတြက အမ်ားႀကီး။ သူက ၾကမ္းၾကမ္း မကိုင္နဲ႔ဆိုမကိုင္နဲ႔ေပါ့ လယ္မွဴးရာ။ ဘာခက္လို႔လဲ။ ကားေနာက္က်လို႔ အေရအတြက္မျပည့္တာ သူတို႔ကိစၥ။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကိုင္မိလို႔ Animal right နဲ႔ သြားညိရင္ ကိုယ့္ကိစၥျဖစ္သြားမယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာေနရင္ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒေဘာင္ထဲမွာပဲ အံ၀င္ ဂြင္က် ေနေပးရမွာပဲမဟုတ္လား”

“ဟေကာင္ရ၊ ငါတို႔က်ေတာ့ ရြာထဲကို အစုိးရစစ္တပ္၀င္လာတာနဲ႔ စပါးေတြ အိမ္ေတြမီးရိႈ႕ခံရတယ္။ ေခြးေျပး ၀က္ေျပး ေျပး ခဲ့ရတယ္။ ငါတို႔ဆို အမုိးတို႔ထမ္းေျပးတဲ့ ပလုိင္းထဲမွာ ငုပ္တုပ္ထုိင္ၿပီး လူျဖစ္လာခဲ့ရတာ။ နင္တို႔လို အိမ္နဲ႔ၿခံနဲ႔ေနၿပီးမွ လူ ျဖစ္ခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူး။ တခါတေလ မွ်စ္ေတာင္ခ်ဳိးစားဖို႔မရွိဘူး။ မွ်စ္ရွာေတြ႔လည္း အစိုးရတပ္နဲ႔နီးေနလို႔ မီးမဖိုရဲလို႔ မွ်စ္အစိမ္းေတြကို ဒီအတုိင္းစားခဲ့ရတယ္။ စပ္လည္းစပ္၊ ခါးလည္း ခါးတယ္။ ထီြ…။ ဘုရားသခင္က ငါ့ကို အစကတည္းက ဒီမွာ တိရိစာၦန္ျဖစ္ခုိင္းလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ေနာ။ ဒီႏုိင္ငံက အသတ္ခံရမယ့္တိရိစာၦန္ေတာင္ ငါတို႔ထက္ ဇိမ္က်ေသးတယ္။ ေသခါနီးဆဲဆဲေတာင္ ၾကမ္းၾကမ္းမကိုင္ရဘူးတဲ့၊ ---တဲ့မွပဲ။ လူကလူလိုမေနခဲ့ရဘဲ ေခြးလုိ ၀က္လိုေျပးရင္း ႀကီးလာၿပီး အခုေတာ့ အသတ္ခံရမယ့္တိရိစာၦန္ကို ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္ရင္ အလုပ္ျပဳတ္ပီး ထမင္းငတ္မယ့္တုိင္းျပည္ကို ေရာက္လာရတယ္၊ ဂ်ီးဇက္က အစအေနာက္သန္တယ္လို႔ တခါမွ ငါမထင္ခဲ့ဘူး...”

“အဲဒါက ငါတို႔တိုင္းျပည္ ေရႊျမန္မာျပည္ေလ... ဒါက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကြ၊ မင္းကလည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ (၂) ခုကို လာဆဲြေစ့ၿပီး ငါ့ကို ေခါင္းစားေပးေနျပန္ပါၿပီ”

အခြင့္အေရးဆိုသည့္စကားကို နည္းနည္းမွ နားလည္ခံစား၍မရသည့္လယ္မွဴးကို ၾကည့္ကာ ေအာင္ႏိုင္ရယ္မိသည္။

“ေဟ့လူ၊ ဒါ ရီစရာမဟုတ္ဘူးဗ်” ဟု ေဘးနားကအသံထြက္လာေတာ့မွ ေအာင္ႏိုင္က ကိုလင္းထြန္းကို သတိရသည္။ သူ႔ အေၾကာင္းကို ေအာင္ႏိုင္သိပ္မသိပါ။ သူကလည္း အိႏၵိယဘက္ကေန သည္ဘက္ကို ဒုကၡသည္အျဖစ္ႏွင့္ ေရာက္လာ သည္ဆိုတာေလာက္ပဲ ေအာင္ႏိုင္သိထားသည္။ အလုပ္အတူတူလုပ္ၾကရင္း ခ်ဥ္ရည္ဟင္းေသာက္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာၾကရင္း ထမင္းစားေခၚထားလို႔ ေရာက္ေနသူ။

“က်ေနာ္ေထာင္ထဲမွာ ငါးႏွစ္ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ က်ေနာ္ဘာမွမလုပ္လုိ႔ မသိဘူးလို႔ ေျပာမႈနဲ႔။ က်ေနာ့္အေဖက အဲန္အယ္လ္ဒီ အဖဲြ႔၀င္၊ ရဲေတြက သူ႔စာရြက္စာတန္းတခ်ဳိ႕ လာရွာရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုပါ ဖမ္းေခၚသြားတာဗ်။ ေထာင္ထဲမွာ မင္းအေဖ ဘာ လုပ္လဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔ဆက္သြယ္သလဲေမးေမးၿပီးရုိက္တာဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္းဘာမွမသိရ၊ ဘာမွလည္း မလုပ္ရဘဲနဲ႔ခံခဲ့ရတာ လနဲ႔ခ်ီပီးၾကာတယ္။ ေနာက္ပီး ေထာင္ (၅) ႏွစ္ခ်လိုက္တယ္။ အေဖ့ကုိ အားေပးကူညီမႈနဲ႔ စြဲခ်က္တင္ၿပီး ေထာင္ခ်လိုက္ တာပဲ”

ေအာင္ႏိုင္ ကိုလင္းထြန္းကို ၾကည့္ကာ ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ လယ္မွဴးကလည္း ေငးလို႔။

“လယ္မွဴးေျပာသလိုပဲ။ ဒီမွာ အသတ္ခံရတဲ့ၾကက္ေတြမွာေတာင္ သတ္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္အထိ သက္ေတာင့္သက္သာ ေန ခြင့္ရတာကို သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ က်ေနာ့္ေက်ာေပၚက်လာတဲ့ စစ္ဖိနပ္ေတြ၊ က်ေနာ့္ဗိုက္ေပၚ က်လာတဲ့ လက္သီးခ်က္ေတြကို သတိရလာပီး အဲဒီတံုးက အထိုးအကန္ခံရသလို အစိမ္းလတ္လတ္ျပန္နာလာမိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ဟာ တကယ္ကို လူျဖစ္ရႈံးေနတဲ့တုိင္းျပည္ဗ်၊ လူတေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးေတြ အားလံုး ဆံုးရံႈးေနတာ မ်ဳိးဆက္ (၂) ဆက္ကေန (၃) ဆက္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူေတြကလည္း အဲဒီလို ဘာမွမရတာကိုက ပံုမွန္လို႔ ထင္ ကုန္ၾကတဲ့အထိ၊ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္ကလူေတြဟာ ဒီမွာတိရိစာၦန္ေတြကိုေပးထားတဲ့အခြင့္အေရးရဲ႕ တ၀က္ေတာင္ လူ႔ အခြင့္အေရးကို မရၾကဘူးဗ်၊ အဲဒါကိုက နာက်ည္းဖို႔ ရွက္ဖို႔ေကာင္းေနတာ”

ေအာင္ႏုိင္က လယ္မွဴးလိုလည္း ရြာပုန္းရြာေရွာင္ဘ၀နဲ႔ ေျမျမႇဳပ္မိုင္းေတြၾကားမွာ မေျပးလႊားခဲ့ရဘူးသလို ၿမိဳ႕ေပၚက ပါတီ အဖဲြ႔ေတြႏွင့္လည္း အလွမ္းကြာေ၀းခဲ့သူမို႔ သည္လုိဒုကၡေတြအေၾကာင္း ျပည္တြင္းမွာတုန္းက တကယ္ကိုမသိခဲ့တာအမွန္။ သို႔ေသာ္ လက္သည္းဆိပ္လွ်င္ေတာ့ လက္ထိပ္က နာရမွန္းသိေအာင္ေတာ့ ေအာင္ႏိုင့္မွာ လူသားဆန္သည့္ အသိႏွင့္ ခံစားခ်က္ရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာလယ္မွဴးကိုေရာ ကုိလင္းထြန္းကိုပါ စာနာနားလည္ႏုိင္ပါသည္။

***********

ေအာင္ႏိုင္ဆီက ဖံုးခ်သြားသည္အထိ ကိုေ၀ၿငိမ္း ဖံုးကို မပိတ္ျဖစ္ေသးဘဲ စပီကာကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ ဒီကို ေရာက္ကာစက အမဲသားထုတ္စက္ရံုသို႔ အင္တာဗ်ဴး၀င္ခဲ့သည့္အျဖစ္ကို ျပန္လည္သတိရမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အဲသည္တံုးကလည္း စကားျပန္က ျမန္မာလူမ်ဳိးပါပဲ။ စကားျပန္ဆိုတာထက္ တကယ္ေတာ့ ပဲြစားလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ပတ္စ္ပို႔ႏွင့္လာသည့္သူ။ အဲသည္ေခတ္က ဒုကၡသည္အေနႏွင့္ အေမရိကန္ကိုလာသူက သည္ေလာက္လည္း မမ်ားလွေသး။ ေနာက္ ပတ္စ္ပို႔ႏွင့္လာသူေတြက ဒုကၡသည္အျဖစ္ႏွင့္လာသူေတြဆိုလွ်င္ မတူမတန္သလိုလို ဆက္ဆံတတ္ ၾကသည္။ ဒါမွမဟုတ္ သူပုန္ေတြ…ဆိုၿပီး သူတို႔ႏွင့္ေခၚေျပာမိလွ်င္ကိုယ္ပဲ သိကၡာက်သလိုလို… ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔အက်ဳိး စီးပြားပဲ ပ်က္ေတာ့မွာလိုလို ေရွာင္ဖယ္ၾကသည္။ သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ လာေတြ႔ရတဲ့ဗမာလူနည္းစုေလး စုစည္းညီညြတ္စြာ ေနလိုသည့္စိတ္ႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္မိသူ ကိုယ္သာလွ်င္ နာက်င္ခံခက္ေသာ ေ၀ဒနာေတြႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရတတ္သည့္အတြက္ ေနာက္ဆို ပတ္စ္ပို႔သမားမ်ားကို ကိုယ္ကပဲ ဦးေအာင္ေရွာင္ရသည္ကလည္း တဒုကၡ။

သည္လိုႏွင့္ သူအလုပ္ရွာရင္း အမဲသားထုတ္သည့္စက္ရံုသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္ ေတာထဲေရာက္ခဲ့သူတေယာက္အတြက္ အဂၤလိပ္စကားကို အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ သူတတ္ႏို္င္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပဲြစားက သူပဲေျပာမယ္ဆိုေတာ့ ေျပာေပါ့။
ျပႆနာက ပဲြစားက အေမရိကန္မွာ အေနၾကာ၍ပဲ ဗမာစကားအသံုးအႏႈန္းကို ေမ့သြားလို႔လားေတာ့မသိ။ အေျပာမတတ္ ေတာ့ ဆဲသလိုဆိုသည့္အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္ ကိုေ၀ၿငိမ္းတိုးခဲ့ရေလသည္။

“မင္းက လူငယ္လည္းျဖစ္၊ လက္နက္ကိုင္ၿပီး လူေတာင္သတ္လာေသးတာ၊ ႏြားသတ္တဲ့ေနရာမွာ ေနပါလားကြ။ ပိုက္ဆံပို ရတယ္”

ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာလွည့္ပတ္ေနသမွ်ေသြးလႊတ္ေၾကာသာမက ေသြးျပန္ေၾကာေတြထဲကပါ ဖ်ဥ္းကနဲက်ဥ္တက္သြားသည္။ ေသြးေၾကာေတြ ေပါက္ကြဲ ျပတ္ထြက္ၿပီးေတာ့မ်ား ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ပန္းထြက္ေနသလို တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း နာက်င္လုိက္ခဲ့တာ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲအထိ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း။

အလုိလိုဆုပ္မိၿပီးသားျဖစ္သြားသည့္လက္သီးကို အဲဒီလူရဲ႕ ေမးရိုး ေပၚခ်က္ျခင္းေရာက္မသြားျဖစ္ေအာင္ အံကိုတင္းတင္း ႀကိတ္ၿပီး ထိန္းထားခဲ့ရသည္။ ကိုေ၀ၿငိမ္းသာ နဂါးတေကာင္ဆိုလွ်င္ အဲသည္လူ ျပာအတိက်သြားမွာေသခ်ာပါသည္။ လူမ်ဳိးျခားေရွ႕မွာ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္မေထာင္းလိုသည့္အတြက္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလုိက္ရသည့္ ေဒါသမီးက ကိုေ၀ၿငိမ္း၏ ႏွလံုးသားကို တဟုတ္ဟုတ္ႏွင့္ လာဟပ္ေနခဲ့သည္။

“က်ဳပ္။ လက္နက္ကိုင္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္က်ည္ဆံေၾကာင့္ တဖက္လူ ေသလား မေသလား က်ဳပ္မသိခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္သိတာက မတရားအႏိုင္က်င့္မႈမ်ဳိးကို ဘယ္ေနရာမွာမွ၊ ဘယ္သူကိုမွ သည္းခံမွာမဟုတ္ဘူး။ သာမန္အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္က ပရြက္ဆိတ္ တေကာင္၊ ျခင္တေကာင္ကိုေတာင္ ေသေစလုိတဲ့စိတ္နဲ႔ဖိမသတ္ရက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေတာ္ လွန္ေရးျဖတ္သန္းမႈနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ကို ေစာ္ကားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ည္ဆံမလိုဘူးဗ်၊ တခါမွ ၾကက္တေကာင္ကို ေတာင္ လည္လိမ္မခ်ဳိးခဲ့ဘူးေပမယ့္ လိုအပ္ရင္ လူတေယာက္လည္ပင္းကိုလိမ္ခ်ဳိးပစ္ဖို႔ လက္တြန္႔ေနမယ့္ေကာင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး”

အဲသည္ပဲြစားမ်က္ႏွာ မည္းကနဲျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စကားကိုေစာင့္ေနသည့္ မန္ေနဂ်ာက အေျခအေန တင္းမာေနတာကို ၿငိမ္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

ကိုေ၀ၿငိမ္းမ်က္ႏွာရဲ႕တင္းမာမႈႏွင့္ ဆုပ္ထားသည့္လက္သီးရဲ႕ျပင္းအားကို တြက္ဆမိပံုႏွင့္ ပဲြစားက ဘာမွဆက္မေျပာရဲခဲ့။ တကယ္လို႔ ဒါမ်ဳိးေနာက္တခြန္းထပ္ေျပာလွ်င္လည္း ကိုေ၀ၿငိမ္း တကယ္စိတ္ထိန္းႏိုင္ ေတာ့မွာမဟုတ္။ သု၀႑က ေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေလ….

ေနာက္ေတာ့ ကိုေ၀ၿငိမ္းက မန္ေနဂ်ာဘက္ လွည့္ကာ တုိက္ရိုက္စကားေျပာခဲ့ၿပီး ေက်ာခိုင္းထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
မင္းတို႔လုပ္ငန္းကိုစိတ္၀င္စားေပမယ့္ ဒီသေဘာက္မသားနဲ႔အလုပ္လုပ္ေနရရင္ ငါ လူသတ္မႈျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေဆာရီးပဲ….ဟု။

ေဒါင္းတိေမာင္းတိ ႀကိမ္း၀ါးလာခဲ့ၿပီး အျပင္ေရာက္လို႔ ဘယ္သူမွ အနားမရွိေတာ့မွ လမ္းေဘးသစ္ပင္ကို လက္သီးႏွင့္ထိုး ေခါင္းႏွင့္တုိက္တုိက္ၿပီး ရင္ကဲြမတတ္ငိုခဲ့မိသည္။ ေျပာရက္ေလျခင္း၊ လက္နက္ကိုင္ဖူးတယ္၊ ႏြားသတ္တဲ့။

ကံ့ေကာ္တန္းနဲ႔ သစ္ပုပ္ပင္အိမ္မက္ရဲ႕ လွပတဲ့နိဂံုးမွာ ဘဲြ႔ဦးထုပ္ကေလးေဆာင္း၊ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕မွာ ခ်စ္သူနဲ႔တဲြ… မိဘေတြနဲ႔တဲြကာဓာတ္ပံုရိုက္ရင္း အဆံုးသတ္ခြင့္မသာခဲ့တဲ့ ငါတို႔ရင္ထဲက ေသရာပါမယ့္ အမာရြတ္ေတြကို မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မင္းဟာ လူမွဟုတ္ရဲ႕လားကြာ…ဟု အဲသည္လူကိုေမးလုိက္ခ်င္သည္။

ၾကက္စက္ရံု..၀က္စက္ရံုေတြဆိုတဲ့အသံၾကားရလွ်င္ ေ၀ၿငိမ္းရင္ဘတ္ထဲက အနာက အစိမ္းလတ္လတ္လို ျပန္ျပန္နာလာတတ္ပါသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ မက်က္မဲ့ ဒဏ္ရာေတြ….
*******************

ခြာညိဳ
ဇန္န၀ါရီလ (၁၆) ရက္