အအိပ္ဇီဇာေၾကာင္တဲ့ က်မအိပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ဘယ္သူတေယာက္ကိုမွ ေျခသံျပင္းျပင္းနင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို ့ခြင့္မျပဳခဲ့တဲ့ အေမက က်မရဲ့ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္စက္ျခင္းကို တႏွစ္မွာ တႀကိမ္တိတိ မပ်က္မကြက္ ေႏွာင့္ယွက္ေလ့ရွိပါတယ္။
အဲဒီညက…
ေဆးေပါင္းခတဲ့ည ျဖစ္ၿပီး ည (၁၂) နာရီတိတိတိုင္းမွာ သူ က်မကို မရမကႏွဳိးၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ သုတ္ထားတဲ့ မယ္ဇလီဖူးသုပ္ေကၽြးအတင္းခြံေကၽြးေလ့ရွိတာပါပဲ။
* * * * * * * * * * * * * * *
ေဆးေပါင္းခတဲ့ညမွာ အေႏွာင့္အယွက္မရွိဘဲ အိပ္ေနႏိုင္ခဲ့တာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ႏွစ္ရွိသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ က်မကို တေယာက္ေယာက္က လာေႏွာင့္ယွက္ဖို႔ ျပန္ၿပီး တမ္းတမိေနတယ္။
* * * * * * * * * * * * * * *
က်မက ခ်ဴျခာတယ္ဆိုၿပီး အိမ္မွာ အေမက အလိုလိုက္တာကိုခံရတယ္။ အခြင့္ထူးခံဆိုပါေတာ့။
အေမက သိပ္ေအးေဆးၿပီး စိတ္ႏွလံုးသိမ္ေမြ႔တဲ့သူ၊ အေဖကလည္း အေမ့လုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဂၤါသားအေဖက စိတ္ဆိုးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္း ေသာင္းက်န္းတတ္တယ္။
အေဖက အဲဒီလို ဆူပူ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲရင္ အေမက နည္းနည္းမွကို မႀကိဳက္ဘူး။ အေဖကလည္း အေမ မႀကိဳက္မွန္းသိေပမယ့္ သူ႔ေဒါသကိုသူ မထိန္းႏိုင္တဲ့အခါေတြရွိတယ္။ တခါကေတာ့ က်မအိပ္ေနတဲ့ တေန႔လည္ခင္းမွာ အေဖက တေယာက္ေယာက္ကို သိပ္စိတ္ဆိုးၿပီး အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ က်မလန္႔ႏိုးသြားခဲ့တယ္။
အေမက အေဖ့ကိုလွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ “အေဖႀကီး ညိဳေလးအိပ္ေနတယ္“ တဲ့။
အေဖ့အသံ ခ်က္ျခင္းတိုးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အခါမ်ဳိးက်ရင္ တိတ္တိတ္ေလးေက်နပ္ရင္း ဆက္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ့တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္လည္း အေမက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အၿမဲတမ္းဂရုစုိက္ခဲ့တာေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့တယ္္။ သူမ်ား ငပိရည္ စပ္စပ္နဲစားလည္း က်မက ငရုပ္သီးပါယံုေလးနဲ႕ စားရတာမ်ဳိး...
သူမ်ားမုန္႔ဖိုးရေပမယ့့္ က်မကိုေတာ့ အျပင္စာေတြ ေလွ်ာက္စားၿပီး ၀မ္းေလွ်ာ ၀မ္းကိုက္မွာစိုးလို႔၊ အစာအိမ္ အခ်ဥ္ေပါက္မွာစိုးလို ့ဆိုတဲ့… ပူပင္မွဳေတြနဲ ့ မုန္႔ဖိုးမေပးတာမ်ဳိး။ ညတိုင္းမွာ ႏြားႏ႔ို မေသာက္မေနရတို ့….
ေနာက္ၿပီး ညည သူ နည္း နည္းခ်မ္းၿပီဆိုတာနဲ႔ က်မအိပ္ယာဆီ ကူးလာၿပီး က်မ ခ်မ္းလား..အိုက္လား မစံုစမ္းဘဲ မအိပ္ေသးတဲ့ သူ႔သမီးကို ႏုိးသြားမွာစိုးလို႔ ဖြဖြေလး ေစာင္အထူႀကီးေတြ တကူးတက လာျခံဳေပးတာတို႔…. က်မ သိပ္စိတ္ညစ္ခဲ့ ရဖူးတဲ့ အေမ့ရဲ့ အၾကင္နာေတြပါ။
လက္ဆစ္ေတြကိုက္ေနလို႔ပါ အေမရာ လို႔ အပ်င္းထူၿပီးညာတာကို ယံုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး က်မ လိမ္းဖို ့ သနပ္ခါးေသြးေပး တဲ့အခါမ်ဳိး …
က်မေနမေကာင္းတဲ့အခါ အထူးသျဖင့္ လနဲ႔ခ်ီၿပီး ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့ ေ၀ဒနာဆိုးကိုခံေနရတဲ့အခါ မ်ဳိးမွာ အသားနံ႔ငါးနံ႔ေတြကို မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါတိုင္း က်မစားခ်င္ေလ့ရွိတဲ့ ၾကာဇံဟင္းခါးကို ဘယ္ ေလာက္ပဲ မအားတဲ့ၾကားက အေျပးအလႊား ခ်က္ျဖစ္ ေအာင္ ခ်က္ေကြ်းတဲ့အခါ…
သည္းေျခထဲမွာ ေက်ာက္ေလးလံုးရွိေနတယ္လို႔ အာထရာေဆာင္းရိုက္တဲ့အေျဖထြက္လာတဲ့အခါ က်မက တဆင္စာျပည့္ေအာင္ စုေနတာ။ ျပည့္ေတာ့မွ ထုတ္ေရာင္းမယ္လို႔ ရယ္စရာလုပ္ေနသည့္ တိုင္ေအာင္ အေမ့ မ်က္ႏွာက ထိန္းမရေအာင္ပ်က္ေနတာကို ေတြ ့ရတဲ့အခါ …
က်မအတြက္ ဖိနပ္ကို က်မကိုယ္တိုင္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္၀ယ္၀ယ္ တခါမွ အံကိုက္မျဖစ္ဘဲ ႀကီးလိုက္ ေသးလိုက္နဲ႔ အဆင္မေျပဘဲ သည္းခံစီးေနခဲ့ရေပမယ့္ အေမ၀ယ္လာေပးတဲ့ဖိနပ္တိုင္းကေတာ့ က်မေျခေထာက္နဲ႔ အၿမဲ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေနတဲ့အခါေတြမွာ...
က်မဟာ အေမ့သမီးတေယာက္အေနနဲ႔ လူျဖစ္လာရတာကို အလြန္ဂုဏ္ယူမိခဲ့တယ္။ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္တယ္ရယ္လို႔လည္း အၿမဲေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အႏွီးနဲ ့ထုတ္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ထားခ်င္တုန္းပဲ လို ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က သူေျပာခဲ့တာကိုလည္း က်မ အခုထိ ၾကားေနမိတုန္းပဲ။
က်မက ခ်ဴျခာေပမယ့္ အသက္ေတာ့ျပင္းသား။
ကိုယ့္အားနဲ႔ကိုယ္ေတာင္မွ ႏို႔္စို႔မယူႏိုင္တဲ့ ပိစိေကြးေလးဘ၀နဲ႔ က်မအသက္သံုးလမွာ ေမြးရာပါ ေျခမ အပြားေလးကို ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေျခေထာက္ ပုပ္လုိက္လာလို႔ အေမ့ခမ်ာ ဆရာ၀န္ေတြကို ဒူးေထာက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ က်မအသက္ကိုကယ္ေပးဖို ့ ေတာင္းပန္ခဲ့ရဖူးသတဲ့။
ျဖစ္ပံုက အေမက အိမ္ေထာင္က်တာအရမ္းေစာေတာ့ ဘာမွ နားမလည္ဘူး။ က်မေျခမမွာ အပြားေလးပါလာတာကိုၾကည့္ၿပီး အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါ ရွက္ရွာမွာပဲ။ ကြင္းထုိးဖိနပ္လည္းစီးလို႔ ရမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး လုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့အေမ့ကို ပညာမတတ္တဲ့ ေတာကသူ႔အေဒၚေတြ က အႀကံေကာင္းတခုေပးလိုက္တယ္။ ေျခပြားေလးကို အခ်စ္ဆံုးအမ်ဳိးသမီးသံုးေယာက္ရဲ့ ဆံပင္ျခည္ နဲ႔ပတ္ သံုးရက္ရွိရင္ သူ႔ဟာသူ ျပတ္က်သြားလိမ့္မယ္တဲ့။ တကယ္တန္းက်ေတာ့ အသားပိုမဟုတ္ဘဲ အရိုးပါပါေနတဲ့ ေျခမအပိုေလးက ျပတ္မက်ႏိုင္ေတာ့ ပုပ္သြားတာလို႔ အေမက ေျပာျပပါတယ္။
မေကြးတိုင္းေဆးရံုၾကီးဆီ က်မကိုေပြ႔ေခၚသြားတဲ့အခါ ဆရာ၀န္ေတြက လွီကင္းေသးေကြးလွတဲ့ က်မရဲ့ ကိုယ္လံုးသးေသးေလးကို ၾကည့္ၿပီး အေမ့ကို ဒီေလာက္ေတာင္မွ အသိၪာဏ္ နည္းရမလား ဆိုၿပီး ဆူပူအပစ္တင္ရင္း ဒီေလာက္ေသးတဲ့ကေလးေလးကို ေမ့ေဆးနဲ႔ ခဲြေပးရမွာ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး ျငင္းလို႔ အဲဒီဆရာ၀န္ေတြေရွ ႔မွာ ဒူးေထာက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီတုန္းက သံုးလသမီးနဲ႔ ေမ့ေဆးဒဏ္ကိုခံလုိက္ရတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ နလံမထူဘူးဆုိပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုးလသမီးအရြယ္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့တူမေတြက က်မကိုလုခ်ီရင္း သူယူႏိုး၊ ကိုယ္ယူႏိုးနဲ႔ ၿပိဳင္တူ လႊတ္ခ်လုိက္ၾကတာ ညႇပ္ရိုးက်ဳိးျပန္ေရာ။ ဆရာ၀န္ေတြက ပိစိေကြးေလးကို ေက်ာက္ပတ္တီး စီးမေပးဘူး။ သူ ့ဟာသူျပန္ဆက္သြားလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ဒီအတိုင္းျပန္လႊတ္လိုက္လို ့ ေဆာင္း၀င္စ အေအးနဲ ့ အနာရွိန္နဲ ့ေရာၿပီး ကၽြက္ကၽြက္ညံေအာင္ငိုၿပီး အေမ့ကို ညေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ေရးပ်က္ေစခဲ့ တာလည္း က်မပါပဲ။
တႏွစ္ျပည့္ခါနီးအရြယ္က်ေတာ့ အေမ့အေဒၚအပ်ဳိႀကီးက သူစားေနတဲ့သေဘာၤသီးသုပ္ခ်ဥ္စပ္ေတြ ခြံ ေကၽြးလိုက္တာ တခါတည္း အထက္လွန္ ေအာက္ေလွ်ာျဖစ္တာ သံုးလေက်ာ္…
အဲဒီသံုးလမွာလည္း အေမ့ခမ်ာ ေန ့ေရာညပါ မအိပ္ခဲ့ရဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္က ဘယ္ေတာ့ငိုသံၾကားရမ လဲ…လို႔ ့ ေမွ်ာ္လင့္နားစြင့္ေနခဲ့ၾကတဲ့ အေျခအေနကေန ဒီအရြယ္အထိအသက္ရွည္ေနႏုိင္တာ အေမဟာ က်မအေမ ျဖစ္ေနခဲ့လို ့ပါ။
….အဲဒီတုန္းက သမီးက ရင္ေတြပဲ အရမ္းပူေနလို႔လားမသိဘူး။ ဒီေလာက္ေအးတဲ့အညာေဆာင္းမွာ အေႏြးထည္ ၀တ္ေပးလို႔လည္းမရ၊ ေစာင္လည္းအျခံဳမခံဘဲ တညလံုး ၾကမ္းေပၚမွာပဲ လူးလွိမ့္ေနေတာ့ အဆုတ္ အေအးပတ္မွာစိုးလို ့ သမီးလွိမ့္မယ့္ေနရာကိုႀကိဳႀကိဳၿပီး ေစာင္လိုက္ခင္းေပးရတဲ့အလုပ္ကို ညေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ခဲ့ရတာ၊ ခ်ီထားလည္း လက္မခံဘူး။ တျခား စိတ္မရွည္တတ္တဲ့ အေမမ်ဳိးသာ ဆုိရင္ သမီး ဒီအရြယ္အထိ အသက္ရွင္ႏုိင္မယ္မထင္ဘူး…လုိ ့ အေဖက က်မကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။
တခါတရံမွာ မွန္တယ္လို႔ ထင္ရင္ က်မက အေမ့အေပၚမွာ အလြန္ ဆုိးတတ္ၿပီး အေမ စိတ္ထိခုိက္ သြားေစမယ့္စကားမ်ဳိးေတြ ေျပာခ်လိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္တုိင္းမွာ အေဖက က်မကုိ ခပ္ေအးေအးနဲ႔ သြန္သင္ ဆံုးမခဲ့တတ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြ ျပန္ေတြးမိတိုင္း အေမ့ကိုပိုပိုၿပီး ခ်စ္လာတယ္။
အခုဆိုရင္ အေမ့ကို မေတြ႔ရေတာ့တာ သံုးႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခံ ထားရတဲ့အေမကေတာ့ အလုပ္မရွိတုိင္း က်မကိုပဲေတြးပူေနေတာ့မွာပဲ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ဳိး ၀င္လာတဲ့ အခါတိုင္း က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
က်မက်န္းမာေရးအတြက္ ရတက္မေအးရတာဟာ တသက္လုံး ေဖ်ာက္ဖ်က္မရမယ့္ အေမ့ေသာက ပါပဲ။
အေမဆိုတဲ့အမ်ဳိးအစားက ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားသမီးေတြေပးတဲ့ ဒုကၡေတြ တနင့္တပိုးထမ္း ထားရတာ ကိုပဲ ရူးသြပ္ခ်ဳိၿမိန္ေနတတ္ ၾကသူေေတြပါ၊ လူလားေျမာက္လာတဲ့ သူတို႔သားသမီးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္က သူတို႔ရဲ့သားသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲပင္ပန္းမွဳေတြအေၾကာင္း ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ ေျပာျပခ်င္ၾကတဲ့ အာသီသလည္း သူတို ့မွာ ညီတူညီမွ်ရွိေနၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒါေတြကို က်မ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခါတုိင္း အေမက ဘာျဖစ္လို႔ ငါးဆယ့္ငါးပါးေဆး စားပီး သမီးကို ေမြးခဲ့ရတာလဲ…လို႔ အေမ့အားနည္းခ်က္ကိုနင္းၿပီး ရန္လုပ္တတ္ခဲ့တဲ့ မလိမၼာတဲ့သမီးပါ။
က်မကို ေမြးမယ့္အလွည့္က်မွ ျမန္မာသေႏၶတားေဆးသံုးခဲ့မိေၾကာင္း…က်မ ေမြးလာတဲ့အခါ ေပါင္မျပည့္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း…အေမျပန္ေျပာလို ့ သိရတဲ့ ဒီအခ်က္ေတြကို က်မက ႏုိင္ဖဲတခ်ပ္လို ကိုင္ၿပီး အေမ့ကို ဗိုလ္က် ခဲ့မိေလသလားေတာ့ က်မ မေ၀ခဲြတတ္ခဲ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္ က်မ အေမ့ကို ခဏ ခဏ အဲဒီလို ေျပာေျပာၿပီး ဂ်ီက်ခဲ့တာကေတာ့ အေသအခ်ာ။
* * * * * * * * * * * * * * *
ဒီလို ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြကင္းစင္ၿပီး ၾကည္စင္ ၀င္းပတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးထဲက လင္းလက္ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြကို ေမာ့ၾကည့္ေငးေမာရင္း ဟိုး..နားက ဓူ၀ံၾကယ္...ေဟာဟိုက ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္း...ဟုိဘက္မွာက ခုနစ္စင္..စသည္ျဖင့္ တြတ္ထိုးခဲ့ၾကတဲ့ လသာတဲ့ညက မိသားစုနဲ႔အတူ အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္မွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ေနခဲ့တဲ့ အရသာကို က်မ ျပန္ၿပီး တမ္းတမိလာတယ္။
ဒီလို ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြကင္းစင္ၿပီး ၾကယ္တာရာေတြၿခံရံလို႔ အစြမး္ကုန္သာႏုိင္အားတဲ့ လမင္းႀကီးက ေကာင္းကင္ျပာကို အလွတိုးေစေအာင္ စြမ္းေဆာင္ထားႏုိင္ခဲ့တယ္။
ထူးထူးျခားျခား တန္ေဆာင္တုိင္လျပည့္ညမွာ ၾကယ္တာရာေတြစံုညီေပၚထြက္လို႔ နကၡတ္သဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပေလ့ရွိသတဲ့။
ဒါဟာ ရုိးရာ ပံုျပင္က ဆင္းသက္လာတာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တန္ေဆာင္တုိင္ညတုိင္းမွာ က်မ မွတ္မိေနတာကေတာ့ သန္းေကာင္ယံခ်ိန္ကို ေစာင့္ၿပီး မန္က်ည္းေခါက္ေတြ ခြာသူက ခြာၾကတယ္။ မ်က္ေစ့စူးတဲ့အခါ ေသြးလိမ္းေတာ့ ေဆးစြမ္းထက္ဖို႔တဲ့....
ေျမစာျမက္ပင္ေတြကို ေနာက္ျပန္ဆဲြႏႈတ္ၾကပါတယ္။ အဖ်ားႀကီးတဲ့အခါ သနပ္ခါးေခါက္နဲ႔ ကြမ္းရြက္တို႔နဲ႔ ေရာျပဳတ္ေသာက္ဖို႔တဲ့။
ၾကယ္တာရာတို႔ရဲ႕ ညီလာခံအခ်ိန္မွာ သိမ္းဆည္းထားသမွ် ႏြယ္၊ ျမက္၊ သစ္ပင္ေတြ အားလံုး ေဆးဘက္၀င္သတဲ့...
အဲဒီ တန္ေဆာင္တိုင္ကာလမွာ လႈိင္လႈိင္ပြင့္တဲ့ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ ၀ါေရႊေသြးနဲ႔ မယ္ဇလီဖူးေတြကို ႏူးေအာင္ သံုးေလးခါျပဳတ္၊ အခါးသက္သာေအာင္ သံုးေလးရက္ေရစိမ္ထားလို႔ ႏုအိေနတဲ့ မယ္ဇလီဖူးျပဳတ္ကို ႏွမ္းေထာင္းႏိုင္ႏုိင္နဲ႔သုတ္ၿပီး ၾကက္သြန္အနီေၾကာ္ေလးေတြ အေပၚယံက ျဖဴးလို႔ စားခ်င့္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ အေမက တန္ေဆာင္တိုင္လျပည့္ညရဲ႕ သန္းေကာင္ယံအခ်ိ္န္ကို ေစာင့္ေလ့ရွိပါတယ္။
သူခ်စ္တဲ့ မိသားစု က်န္းမာ သက္ရွည္ဖို႔ သူက ေဆးေပါင္းခခ်ိန္က်ေတာ့မွ တေယာက္တဇြန္း လိုက္ခြံ႔ေကၽြးဖို႔ပါ။
အထူးသျဖင့္ကေတာ့ အခ်ဴျခာဆံုး က်မကို အေမက ပစ္မွတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ..က်မကို ႏွစ္လခဲြရတဲ့ အထိ မသိလိုက္ဘဲ ေသာက္လုိက္ခဲ့မိတဲ့ သေႏၶတားေဆးေၾကာင့္ က်မ ခ်ဴျခာေနရတာ..ဆုိတဲ့ စိတ္အစဲြနဲ႔ အၿမဲတမ္း က်မကိုပဲ ပူပန္ေနတဲ့ အေမပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဟုတ္ေသာ္ရွိ..မဟုတ္ေသာ္ရွိ...က်မ နည္းနည္းပို က်န္းမာရင္ ၿပီးေရာ..ရယ္လို႔ အေမက အၿမဲတမ္းပဲ တန္ေဆာင္တိုင္ညတုိင္းမွာ က်မအတြက္ မယ္ဇလီဖူးသုတ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဟုိး...ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အဲလို ရိုးရာစကားေတြကို တကယ္လား..ရယ္လို႔ ညသန္းေကာင္အထိေစာင့္ၿပီး ျမက္ေျခာက္ေတြလည္းစုခဲ့ဖူး...အေမ့လက္ရာ မယ္ဇလီဖူးသုတ္ကိုလည္း မက္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ...
ူ
အသက္ေလး နည္းနည္း ႀကီးလာတဲ့အခါက် ဒီလို ရိုးရာ ပံုျပင္ေတြက ဆင္းသက္တဲ့ အယူအဆေတြကို အပိုအလုပ္ေတြရယ္လို႔ လုပ္ရတာကို ရွက္သလိုနဲ႔ ပင္ပန္းလုိ႔ အေမရာ...ဆိုၿပီး အတင္း အိပ္ယာ၀င္ခဲ့တာက အေမ့ေမတၱာကိုပါ ေရာၿပီး ဥပေကၡာျပဳထားခဲ့သလိုပါပဲ။
အေမကေတာ့ ေစာေစာအိပ္ရာ၀င္တာကို မကန္႔ကြက္ေပမယ့္ သန္းေကာင္ေက်ာ္ရင္ေတာ့ ..သမီးေရ...ခဏေလး ထပါေနာ္။ စားပီး ျပန္အိပ္...ဆုိၿပီး စတိေလးပါကြယ္..ဆုိၿပီး အတင္း မယ္ဇလီဖူးသုတ္ကိုလာခံြ႔ေကၽြးတဲ့အခါ သြားေတြ မညစ္ပတ္ေအာင္ ေရခြက္ အဆင္သင့္ သူ႔လက္မွာ ပါခဲ့ၿပီးသားေလ...
* * * * * * * * * * * * * * *
တန္ေဆာင္တိုင္ရဲ့ လျပည့္၀န္းကိုေမာ့ၾကည့္ အေမ့ကိုသတိရရင္းက ရုတ္တရက္ က်မအေတြးက သတင္းဖတ္ တိုင္း ေတြ ့ေနရတဲ့ မနီလာသိန္း တုိ ့မိသားစုပံုကေလးဆီ စိတ္ေရာက္သြားမိတယ္။
ျဖဴေနျခည္ မင္းယုေလး ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါမွာ က်မက အေမ့အေၾကာင္း အခုလို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး၊ တမ္းတမ္း တတျပန္ေျပာေနသလိုမ်ဳိး သူ ေျပာမွေျပာတတ္ပါေတာ့မလား။
သူ ့မွာ အဲဒီလိုျပန္ေျပာစရာစကားရွိဖို ့၊ သူ ့မွာ အဲဒီလိုျပန္ေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုလံုေလာက္တဲ့ အေမ့ရဲ့ ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္မွဳေတြလိုအပ္ပါတယ္။ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ အခ်ိန္ျပည့္ေနဖို႔ အခ်ိန္ေတြ လို ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြ ဘာတခုမွမရဘဲ ရင္ခြင္မဲ့ ႀကီးျပင္းလူလားေျမာက္လာရမယ့္ ကေလးတေယာက္ ရဲ့ စိတ္အေျခအေနဟာ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္သြားႏုိင္မလဲ။
အေမက သားတို႔ထက္ အေမ့အေဖရဲ့ တုိင္းျပည္ကိုပိုခ်စ္တယ္လို႔ …. နာနာက်င္ က်င္ ေျပာလိုက္တဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ရဲ့ရင္ကဲြသံကို က်မၾကားဖူးခဲ့ရၿပီးၿပီ။
အခုအိမ္နဲ႔ေ၀းရာကို ေျပးေန ရတဲ့ က်မတို႔တိုင္းျပည္က အာဇာနည္မိခင္ေတြရဲ့ လူလားမေျမာက္ေသး တဲ့ ရင္ေသြးေလးေတြကေရာ ရင္ခြင္မဲ့ေနရတဲ့ဘ၀မွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လံုျခံဳေႏြးေထြးမွဳေတြ ေပ်ာက္ ဆံုးရင္း မိဘေတြကို အဲဒီလိုအပစ္ဖဲြ ့စကားေတြကို ပဲ့တင္သံေတြအျဖစ္ အေတာမသတ္ နားေထာင္ေပး ေနၾကရမွာလား။
အဲဒီ မိခင္ရင္ခြင္နဲ႔ေ၀းၿပီး လူလားေျမာက္ရမယ့္ကေလးေတြရဲ့အျဖစ္ကလည္း ခဏ ခဏဆိတ္ အၾကည့္ခံထားရတဲ့ ဗူးသီးႏုႏုေလးေတြလို အကင္းေသၿပီး မာေၾကာင္မဲပုပ္ သြားေလမလား။
အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ က်မက အေမ့ေမတၱာတရားနဲ႔ ယုယမွဳေတြကို တမ္းတမိတဲ့အခါတိုင္း မနီလာသိန္းရဲ့ သမီးေလးကို က်မ ကိုယ္ခ်င္းစာမိတယ္။
ေလးလသမီးမွာ အေမနဲ႔ ခဲြခဲ့ရရွာသတဲ့။ သူ႔ခမ်ာ အခါေတာင္ မလည္ရွာေသးဘူး။
ညည တေရးႏိုးလာတဲ့အခါတိုင္း ကေလးကိုေစာင္ျခံဳေပးဖို႔ရယ္လို႔ မနီလာ ေယာင္ယမ္းၿပီး ထေနမလား။
အေမတေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားကို သမီးေလးနားမွ လည္ႏိုင္ပါေတာ့မလား။
သူႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ အေမနဲ႔ပတ္သက္လို ့ ျပန္ေျပာစရာ သူ႔မွာရွိေနတဲ့ စကားေတြက အေမက က်မကိုထားခဲ့ၿပီး ထြက္ သြားခဲ့တာကိုး …လို ့ ပစ္တင္နာက်င္သံျဖစ္ေနေလမလား။
က်မတို႔တုိင္းျပည္ရဲ႕ စံျပသူရဲေကာင္း ဇာနည္ေမ တေယာက္ဟာ သူ၀မ္းနဲ႔လြယ္ၿပီးေမြးခဲ့ရတဲ့ ဒီကေလး ေလးအတြက္ေတာ့ စံျပမိခင္အျဖစ္ကို စြန္႔လႊတ္ စေတးခဲ့လုိက္ရတာလား…လုိ႔ ေတြးမိတဲ့အခါ ကေလး ေလးက သူ႔အေမကို နားလည္ႏိုင္ပါေစ…လုိ႔ ဆႏၵျပဳရံုကလဲြလုိ႔လည္း က်မတို႔ တတ္ႏိုင္တာ ဘာမွ မရွိခဲ့ျပန္။
* * * * * * * * * * * * * * *
အဲဒီ ညက...
ဝုိင္းစက္ေနတဲ့ လျပည့္ဝန္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း က်မ အေမ့ကိုသတိရေနခဲ့တယ္။
အဲဒီညက...
အအိပ္ဇီဇာေၾကာင္တဲ့ က်မအိပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ဘယ္သူတေယာက္ကိုမွ ေျခသံျပင္းျပင္းနင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ ခြင့္မျပဳခဲ့တဲ့ အေမက က်မရဲ့ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္စက္ျခင္းကို တႏွစ္မွာ တႀကိမ္တိတိ မပ်က္မကြက္ ေႏွာင့္ယွက္ေလ့တဲ့ ညေလးတညေပါ့။
အဲဒီညက…
ေဆးေပါင္းခတဲ့ည ျဖစ္ၿပီး သူကိုယ္တုိင္သုပ္ထားတဲ့ မယ္ဇလီဖူးသုပ္ေကၽြးဖို႔ ည (၁၂) နာရီတိတိတိုင္းမွာ အေမ က်မကို ႏွဳိးေလ့ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲဒီညက…
တိမ္ကင္းစင္ေနတဲ့ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကိုေမာ့္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။
အဲဒီညက....
က်မကို ႏႈိးမယ့္အေမနဲ႔ မယ္ဇလီဖူးသုတ္ရဲ႕ ခါးသက္သက္ ရနံ႔ကိုေတာ့ က်မ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ညလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီညက…
ဖိုးလမင္းႀကီးကလည္း ၀ုိင္း၀ိုင္းစက္စက္ႀကီးနဲ႔ ေရႊရည္ေလာင္းထားသလို ၀ါေနတယ္။
ဘယ္ေတာ့မွ သနပ္ခါးမျပတ္တဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္ႀကီးနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးေတာ့တယ္။
ေဆးေပါင္းခတယ္ဆိုတာ နကၡတ္တာရာ စုရံုးလို႔ နကၡတ္ပဲြသဘင္ စီရင္တဲ့ေန႔…ျဖစ္လုိ႔ ဆိုတဲ့…
လူႀကီးမိဘေတြစကား က်မ ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္.
ဒါေၾကာင့္…. အဲဒီညက ေကာင္းကင္ကို က်မေမာ့ၾကည့္ရင္းၾကယ္ေတြစံုလာမယ့္ အခ်ိန္ကို က်မ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေနခဲ့မိတယ္။
ၾကယ္ေၾကြေနခ်ိန္မွာ ေတာင္းတဲ့ဆု..ျပည့္တယ္ ဆိုတဲ့စကား ဘယ္သူက ထားသြားလည္း က်မ မသိပါဘူး။
နိဗာန္မဂ္ဖို ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ပါရေစ ဆိုတဲ့ဆုမ်ဳိးကို ေတာင္းရမွာေတာင္ အေခ်ာင္သမား စိတ္ဓာတ္လို႔ အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ ဆိုရမွာ လိပ္ျပာမလံုခဲ့တဲ့က်မက ဆုေတာင္းတယ္ဆိုတာအေပၚမွာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မွီခိုအားထားမႈ မရွိခဲ့ပါဘူး …
ဒါေပမယ့္ အဲဒီညကေတာ့...
လႈိက္လွဲေသာစိတ္နဲ႔ ဆုတခုေတာင္းဖို႔ ၾကယ္ေၾကြခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိခဲ့တယ္။
ျဖဴေနျခည္မင္းယုေလး သူ႔အေမရင္ခြင္ရိပ္မွာ ေႏြးေထြးလံုျခံဳမႈေတြအျပည့္နဲ႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်မ အေမ့အေၾကာင္း က်မေျပာျပေနတာေတြထက္ ပိုၿပီး ႏူးညံ့လွပတဲ့ မိခင္တေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြအေၾကာင္း မေမာတမ္းေျပာဖို႔ စကားေတြရႏိုင္ပါေစလို႔….
အဲဒီဆုကို ေတာင္းေပးဖို႔ က်မဟာ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္စံုလာမယ့္ သန္းေကာင္ယံအခ်ိန္ကို အေမ့ကို တမ္းတရင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္…။ ။
ဒါေပမယ့္....
အဲဒီညက…
ေၾကြစရာ ၾကယ္ေတြေတာင္ ေကာင္းကင္မွာ မလင္းလက္ခဲ့ဘူး ကေလးေရ။
* * * * * * * * * * * * * * *
ခြာညိဳ
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္။
Tuesday, January 8, 2008
အလင္းအိမ္မဂၢဇင္းမွာ ပါၿပီးသား ၀တၳဳတိုေလးပါ။ အေမမ်ားေန႔ ေရာက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ အေမ့ကို မွန္းၿပီး အနည္းငယ္ ျပဳျပင္မြမ္းမံၿပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အေမေတြအားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္...
3 comments:
စာဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ မိခင္ေတြ.......... ကေလးေတြ...... ႏုိင္ငံေရးမိသားစုမေျပာနဲ႔ သာမာန္မိသားစုေတြေတာင္ တကြဲတျပားးးးးးး..........ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ အေမမ်ား ကိုယ္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
အေမ့ကိုေရာ... ခုခ်ိန္မွာမရႏိုင္တဲ့ စိတ္ညစ္ဖြယ္ေမတၱာေတြကိုေရာ လြမ္းသြားတယ္...
ဖတ္ရင္းနဲ ့ စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာ ျဖစ္ရပါတယ္ ။
စနစ္ဆိုးၾကီး ေအာက္မွာ ေနထိုင္ၾကရသူမ်ား အသက္ မေသ ေပမဲ့လည္း ဘဝေတြ ေသေနၾကပါျပီ ျမ ေရ
မိတကြဲ ဖတကြဲ ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ သားသမီးေတြ ..
သားတကြဲ မယားတကြဲ ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြ အားလံုး .. စံုလင္စြာ နဲ ့ ေဆးေပါင္းခ တဲ့ ည မွာတင္ မက ၊ ညတိုင္း ညတိုင္း ၊ ေႏြးေထြးလံုျခံဳစြာ နဲ ့ အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္ၾကရပါေစ ..
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိကိ
Post a Comment