Tuesday, December 18, 2007
(တစ္)
တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားေက်ာင္းကိုသြားရအုန္းမယ္ေလ” ဆိုတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႕သတိေပးစကားေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴးလာတဲ့ ဆရာမေလးက အားနာသြားပံုရပါတယ္။
တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားေက်ာင္းကိုသြားရအုန္းမယ္ေလ” ဆိုတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႕သတိေပးစကားေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴးလာတဲ့ ဆရာမေလးက အားနာသြားပံုရပါတယ္။
က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ သူ႔ကိုယ္သူ လံုး၀အျပစ္ပံုခ်ထားလုိက္တဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈ အစုအပံုႀကီးကို က်ေနာ္ျမင္ရတယ္။
ဒါ…မင္းအျပစ္မဟုတ္ပါဘူးကြယ္…လို႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဒါေတြကို ဖြင့္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး မလုိလားသလို တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ လိုလည္း မလုိအပ္လို႔ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ တိတ္တိတ္ႀကိတ္ခံစားေနၾကရတာ ငါ သိသလို မင္းလည္း သိမွာပါ…လို႔ က်ေနာ္ ဖြင့္ေျပာလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။
ေယာက္က်ားတေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္တခုကို ျပည့္စံုကံုလံုေအာင္ရွာေဖြမေပးႏိုင္ခဲ့တာ...
သားသမီးေတြသာ ေမြးဖြားေစခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြကို တာ၀န္တခုမွ ယူမေပး ႏိုင္ခဲ့တာ၊ မိဘထက္ တဆင့္ျမင့္တဲ့ အဆင့္တခုေရာက္ေအာင္ ပုခုံုးထမ္းတင္မေပးႏုိင္တဲ့ ႏိုင္ငံကို ကယ္တင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ထားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ညီမွ်တဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ တခုပဲရယ္လို႔ က်ေနာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး အထီးက်န္ ေနခဲ့ရဲရမွာပါ။
လာမယ့္ သီတင္းႏွစ္ပတ္ လြန္ေျမာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္မိသားစု၀င္အားလံုး က်ေနာ့္ကိုထားရစ္ခဲ့ၿပီး ကမၻာ့ေျမာက္ ဖ်ားပိုင္းကို ခရီးႏွင္ၾကေတာ့မယ္။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ႀကိဳတင္စဥ္းစားခဲ့ၾက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီတုန္းက လုပ္သင့္တာကိုလုပ္လိုက္တာမို႔ ဒီလိုအနီးကပ္မွာ ခံစားရမယ့္ ေ၀ဒနာကို က်ေနာ္တို႔ ေလွ်ာ့ တြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟုိတုန္းကလည္း က်ေနာ္က အိမ္ကပ္ရတဲ့သူမဟုတ္၊ ခရီး အၿမဲ ထြက္ေနတဲသူဆိုေတာ့ သူတို႔အနားမွာ က်ေနာ္ ရွိျခင္း မရွိျခင္းဟာ ဘာမွထူးဆန္းတဲ့ကိစၥတခု မဟုတ္ ဘူးရယ္လို႔ ဒီလိုပဲ ထင္မိခဲ့ၾက တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ခံစားခ်က္ထက္ လုပ္ငန္းတာ၀န္နဲ႔ လုပ္သင့္တာကိုသာ လုပ္တတ္ၾကတဲ့ ႏွလံုးသားခံစားခ်က္မရွိတဲ့ စက္ရုပ္လူသားေတြလို ျပဳမူေနထုိင္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကုိကုိယ္ အထင္ႀကီးမိ ခဲ့ၾကတယ္။
လက္ေတြ႔မွာေတာ့ သံ႐ံုးအင္တာဗ်ဴးႏွစ္ႀကိမ္၀င္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ့္ဇနီးဟာ ေတြေ၀ေငးငိုင္စ ျပဳလာတယ္။
က်ေနာ့ကို အရိပ္လုိၾကည့္ၿပီး ကေလးေလးတေယာက္ကိုျပဳစုယုယသလိုမ်ဳိးေတြလုပ္လာခဲ့တယ္။
ႏုိင္ငံေရးခရီးၾကမ္းကို အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္နီးပါးအတြင္း ႏိုင္ငံေရးသမားပီပီ ေဒါသကိုခ်ဳပ္တည္းရတာေတြ၊ မ်ဳိသိပ္ေစာင့္ စည္းရတာေတြ၊ ခႏၶာနဲ႔၀န္မမွ်ေအာင္ ထမ္းခဲ့ရတဲ့၀န္ေတြ၊ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းေတြေၾကာင့္ အခုေတာ့ က်ေနာ့္ ႏွလံုးဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ တစထက္ တစ ယုိယြင္းလာတဲ့ ခႏၶာ၀န္ကို ႏိုင္ေအာင္ထမ္းေပးဖို႔ ျငင္းဆန္ ပုန္ကန္ေနၿပီေလ။
“ေအး....အရင္ကဆို ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေျပးရပုန္းရ စားစရာမရွိ၊ အိမ္မရွိနဲ႔ ဒီကေလးေတြေတာင္ ဒီအရြယ္ ေရာက္မွ ဘာလုိ႔မ်ား ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္စိတ္ေပၚခဲ့ရပါလိမ့္လို႔ ငါေတြးမိတယ္။ အခုဆိုရင္ အႀကီးမက ေက်ာင္းသား ေဆးခန္းက ဖြင့္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ဆရာမလုပ္လို႔၊ အငယ္မေလးကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးလို႔ ေကအီးဒီစီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရတာပဲ။ က်မဆိုရင္လည္း ဒီမွာ အလုပ္ကေလးဘာေလးလုပ္ေနရတာပဲ။ လစဥ္ရေနတဲ့ ရိကၡာ နဲ႔ ဒီမွာေနရတဲ့ဘ၀လည္း သိပ္ဆိုးတာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ေနာ္....”
က်ေနာ့္ဇနီးက သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကို ေျပာေနရာက ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ေဘးက ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ႔စကားကို အဲဒီလို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
“ေအး....အရင္ကဆို ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေျပးရပုန္းရ စားစရာမရွိ၊ အိမ္မရွိနဲ႔ ဒီကေလးေတြေတာင္ ဒီအရြယ္ ေရာက္မွ ဘာလုိ႔မ်ား ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္စိတ္ေပၚခဲ့ရပါလိမ့္လို႔ ငါေတြးမိတယ္။ အခုဆိုရင္ အႀကီးမက ေက်ာင္းသား ေဆးခန္းက ဖြင့္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ဆရာမလုပ္လို႔၊ အငယ္မေလးကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးလို႔ ေကအီးဒီစီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရတာပဲ။ က်မဆိုရင္လည္း ဒီမွာ အလုပ္ကေလးဘာေလးလုပ္ေနရတာပဲ။ လစဥ္ရေနတဲ့ ရိကၡာ နဲ႔ ဒီမွာေနရတဲ့ဘ၀လည္း သိပ္ဆိုးတာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ေနာ္....”
က်ေနာ့္ဇနီးက သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကို ေျပာေနရာက ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ေဘးက ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ႔စကားကို အဲဒီလို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ သူ႔ကို ဘယ္လုိ ႏွစ္သိမ့္ရမလဲ။ အိမ္ေထာင္သက္ ၂၀ ေက်ာ္ ၂၅ ႏွစ္နီးပါးအတြင္း သူဟာ က်ေနာ့္အတြက္ မ်ဳိးဆက္တဆက္ကိုလည္း ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရ။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ျပဳစု ယုယခဲ့ရ၊ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ရတဲ့ ဒုကၡ သုကၡနဲ႔ ေနရာအတည္တက်မရွိ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ရွာေဖြ စားေသာက္ခဲ့ရ။ သည္ၾကားထဲက သူ…က်ေနာ့္ကို ထားမသြား ရက္ဘဲ ျဖစ္ေနေသးေတာ့တယ္။
အဲဒီ စိတ္ဖိစီးမႈေတြေၾကာင့္ ေသြးအန္ၿပီး ေဆး႐ံုေရာက္ရခဲ့ရတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ကမွ သူ အိမ္ျပန္ ေရာက္လာရတာပါ။
က်ေနာ္က သူ႔ကို အဲဒီလိုစိတ္ေ၀ဒနာေတြ တေပြ႔ တပိုက္နဲ႔ က်ေနာ့ကို ခြဲ ခြာသြားရတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ကိစၥက စေနေန႔မနက္ပိုင္းမွာ အတည္ျဖစ္သြားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ကိစၥက စေနေန႔မနက္ပိုင္းမွာ အတည္ျဖစ္သြားတယ္။
* * * * * * * * * * * * *
အင္တာဗ်ဴးမယ့္ မိန္းကေလးက က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔စကားေျပာခ်င္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အိမ္ေရွ႕ခန္းကို မထြက္ပါဘူး။
အင္တာဗ်ဴးမယ့္ မိန္းကေလးက က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔စကားေျပာခ်င္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အိမ္ေရွ႕ခန္းကို မထြက္ပါဘူး။
ဒီဘက္နယ္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ႏုိင္ငံေရး ကိစၥေတြသာ ေမးၾက ေရးၾကေလ့ရွိတဲ့အထဲ ဒီ မိန္းကေလး ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေတြရဲ႕ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြနဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ေတြကို စိတ္၀င္စားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါကလည္း လူေတြ သိသင့္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းေၾကာင္းမွာ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ပဲလို႔ ဆင္ျခင္ရင္း သူတို႔ ဘာေတြ ေမးၾက ေျပာၾကသလဲ..ဆိုတာကိုေတာ့ ၀ါးထရံရဲ႕ တဖက္ျခားကေန က်ေနာ္ နားစြင့္ေနမိတယ္။
‘ရန္သူ႔တပ္၀င္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ က်မတို႔ဟာ ရိကၡာထုတ္ေတြထမ္း ကေလးကိုပိုး၊ အ၀တ္ထုတ္ေတြ ရြက္ၿပီး ေျပးရ ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလိုေျပးရတုိင္း ကေလးေတြအေဖက ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္မွာ ရွိေန တာမဟုတ္ဘူး။ က်မနဲ႔အတူ လာေနေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြနဲ႔ပဲ ေျပးၾကရတာေပါ့။ ရြာထဲကလူေတြက က်မတို႔ကို မၾကည္ျဖဴၾကဘူး။ က်မတို႔လို ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့မိသားစုေတြကို ရြာထဲမွာလက္ခံထားလို႔ အခုလို အစိုးရအေမႊခံရတာလို႔ေျပာေတာ့ က်မေလ သူတို႔ကို အားလည္းအားနာတယ္။ သူတို႔ ဒီလို ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲကိုး၊ ေနာ...
‘ရန္သူ႔တပ္၀င္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ က်မတို႔ဟာ ရိကၡာထုတ္ေတြထမ္း ကေလးကိုပိုး၊ အ၀တ္ထုတ္ေတြ ရြက္ၿပီး ေျပးရ ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလိုေျပးရတုိင္း ကေလးေတြအေဖက ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္မွာ ရွိေန တာမဟုတ္ဘူး။ က်မနဲ႔အတူ လာေနေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြနဲ႔ပဲ ေျပးၾကရတာေပါ့။ ရြာထဲကလူေတြက က်မတို႔ကို မၾကည္ျဖဴၾကဘူး။ က်မတို႔လို ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့မိသားစုေတြကို ရြာထဲမွာလက္ခံထားလို႔ အခုလို အစိုးရအေမႊခံရတာလို႔ေျပာေတာ့ က်မေလ သူတို႔ကို အားလည္းအားနာတယ္။ သူတို႔ ဒီလို ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲကိုး၊ ေနာ...
ဒါေပမယ့္ ရြာနဲ႔ေ၀းေ၀းမွာလည္း မေနရဲေတာ့ ရြာအျပင္က ေခ်ာင္းေဘးမွာ က်မလင္လိုပဲ ႏုိ္င္ငံေရးသမား မိသားစုေတ ြေလးငါးအိမ္စုၿပီး ေနၾကရတာေပါ့။ တကယ္လို႔မ်ား ရန္သူ႔တပ္လာေတာ့မယ္ သတင္းၾကားရင္ က်မတို႔က ဘာမွလည္း ပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္း ယူဖို႔ သိမ္းဖို႔ ၀ွက္ခဲ့ဖို႔ မရွိေတာ့ က်မတို႔က ျမန္ျမန္သိမ္းၿပီးလို႔ အရင္ေျပးႏွင့္တယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႔က သူတို႔လင္ေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႔ လာဖမ္းေတာ့ သူတို႔ကအရင္သတင္းရၿပီး အရင္ေျပးႏွင့္တယ္လို႔ေျပာျပန္ေရာ”
“အဲဒီလိုအခါေတြမွာ ေဒါေဒၚက အတီး(ဦးေလး) အေပၚမွာ ၿငိဳျငင္မိေသးလား” လို႔ စာေရးဆရာမေလးက ေမးပါတယ္။
“အဲဒီလိုအခါေတြမွာ ေဒါေဒၚက အတီး(ဦးေလး) အေပၚမွာ ၿငိဳျငင္မိေသးလား” လို႔ စာေရးဆရာမေလးက ေမးပါတယ္။
သူဘယ္လိုမ်ားေျဖမလဲ။
“အို ဒါကေတာ့ သူ႔ကို က်မစေတြ႔ကတည္းက သူက ႏိုင္ငံေရးသမားပဲဟာ၊ သူ႔အလုပ္က ဒီလိုပဲ အၿမဲ ခရီးေတြ ထြက္ေနရတာပဲဟာ။ ယူၿပီးမွ ေတြ႔ရတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေရးအတြက္ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္ေပးေနတာပဲ။ ဘာမွ စိတ္ဆိုးေနဖို႔မရွိပါဘူး”
က်ေနာ့္ဇနီးကို က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာခဲ့တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းက အဲဒီသူ႔ရဲ႕ နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ စိတ္ကေလးပါပဲ။
“အို ဒါကေတာ့ သူ႔ကို က်မစေတြ႔ကတည္းက သူက ႏိုင္ငံေရးသမားပဲဟာ၊ သူ႔အလုပ္က ဒီလိုပဲ အၿမဲ ခရီးေတြ ထြက္ေနရတာပဲဟာ။ ယူၿပီးမွ ေတြ႔ရတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေရးအတြက္ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္ေပးေနတာပဲ။ ဘာမွ စိတ္ဆိုးေနဖို႔မရွိပါဘူး”
က်ေနာ့္ဇနီးကို က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာခဲ့တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းက အဲဒီသူ႔ရဲ႕ နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ စိတ္ကေလးပါပဲ။
ကုိယ့္ေယာက္်ားရဲ႕ ေငြမရွာႏိုင္မႈအေပၚမွာ အျပစ္ဖဲြ႔ျငင္ညိိဳတတ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္မ်ဳိး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
ဘယ္သူ႔ ေယာက္်ားကေတာ့ျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားၿပီး မိသားစုကို ဘယ္လိုေထာက္ပံ့ေနတာ ဆိုတာမ်ဳိး... ဘယ္သူက ေတာ့ျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းႏိုင္လို႔ ေျပလည္ေနၿပီ၊ ေတာ့္သားသမီးေတြငတ္ေနတာ ၾကည့္လို႔ေကာင္း ေနတယ္ေပါ့ ဆိုတာမ်ဳိး.... သူ ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ့ကို ႏွလံုးပူ မတိုက္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔အေမးအေျဖေတြက က်ေနာ့္ကို ေၾကကဲြမႈထက္ ၾကည္ႏူးမႈကိုျဖစ္ေစပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ေန႔ေျခာက္ လ၊ ညေျခာက္လဆိုတဲ့ ေဒသတခုမွာ သူေနလို႔ေပ်ာ္ပါ့မလားလို႔ ေတြးေနမိ တယ္။ ကိုယ့္မိသားစုကလြဲရင္ ကိုယ့္ လူမႈအသိုင္းအ၀ုိင္းမဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေဒသစိမ္း၊ လူစိမ္းေတြ ၾကားမွာ အခုမွ စကားေျပာတတ္ကာစ ကေလးတ ေယာက္လို စကားေျပာျပန္သင္ရမယ့္အတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ မ်ားေနမွာကို စိုးရိမ္မိတာပါပဲ။
* * * * * * * * * * * * * * * *
ကားက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးေရွ႕ကအထြက္မွာ စိတ္ခုိင္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ့မ်က္ရည္စကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္ လိုက္ရပါတယ္။
သူ႔အေဖ နာတာရွည္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္လူၾကီးတေယာက္အတြက္ အစာ အာဟာရအျပည့္အ၀ရႏိုင္မယ့္ေနရာတခုဆီ.....
ငွက္ဖ်ားေတာထဲမွာေမြးဖြားျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ငွက္ဖ်ားပိုး အစားခံရတဲ့ဦးေႏွာက္နဲ႔ လူတကာကို ရယ္ျပတတ္ တာကလဲြရင္ စာသင္လို႔မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ သမီးလတ္အတြက္ ေဆး ကုဖို႔ အခ်ိန္လြန္ေနၿပီဆိုရင္ေတာင္မွ လံုၿခဳံစိတ္ခ်စြာ ထားေပးႏိုင္မယ့္ေနရာတခုဆီကို...
ႏိိုင္ငံ့အတြက္ အသက္ ေပးထားတဲ့ က်န္းမာေရးဆုတ္ယုတ္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကို အသက္ရွင္ လွ်က္ စြန္႔ခြာထြက္သြားမွာမဟုတ္တဲ့ သူ႔ေယာက္်ား က်ေနာ့္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေနာက္ကေန လိုသမွ် ေထာက္ပံ့ကူညီႏိုင္ဖို႔အတြက္...
အဲဒီ အတြက္ ေပါင္း မ်ားစြာအတြက္ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ သူ-ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီ။
IOM လို႔ အေ၀းကျမင္ေနရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို သယ္ေဆာင္သြားတဲ့ ကားတန္းၾကီးကေတာ့ မီးစံုဖြင့္ေမာင္းလို႔ ဒုကၡသည္ၿမိဳ႕ေလးထဲက ထြက္ခြာသြားပါၿပီ။
က်ေနာ္က သူ႔ကိုထားရစ္ခဲ့ၿပီး အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ခရီးေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ထြက္ခဲ့တုန္းက အိမ္အျပန္ သူ႔ကိုျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့အသိ နဲ႔ ဘယ္ေလာက္နက္တဲ့ေတာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တိုးရဲခဲ့တယ္။
ဘယ္ေလာက္နီးကပ္တဲ့ အႏၱရာယ္ေျမကိုျဖစ္ ျဖစ္သြားရဲခဲ့တယ္။ အခု က်ေနာ္ အိမ္မျပန္ရဲေတာ့ဘူး။
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ ရွိေနေသးေပမယ့္ ဒီအိမ္ဟာ က်ေနာ့္အိမ္ မဟုတ္ေတာ့သလို…က်ေနာ္ဟာ အလိုလိုေနရင္း တေယာက္တည္း…ဆိုတဲ့ စိတ္အားငယ္မႈက ဖိစီးလာေတာ့တယ္။
* * * * * * * * * * * * *
က်ေနာ့ဆီက ငွားထားတဲ့ ႏိုင္ငံ့သမိုင္းစာအုပ္ေလးကို ေပးဖို႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ ဆရာမေလး က်ေနာ္ ခရီးမထြက္ခင္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့ဆီက ငွားထားတဲ့ ႏိုင္ငံ့သမိုင္းစာအုပ္ေလးကို ေပးဖို႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ ဆရာမေလး က်ေနာ္ ခရီးမထြက္ခင္ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
“တီးတီ ပိန္သြားလိုက္တာေနာ္။ ေနမေကာင္းဘူးလား”တဲ့။
က်ေနာ့ရယ္ပံုက မဲ့တဲ့တဲ့ျဖစ္ေနမလားေတာ့မသိဘူး။
“အတီး ခရီးသြားေတာ့မယ္။ တကယ္လို႔စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ ျပန္ယူသြားပါ။ အိမ္မွာ အတီး ညီမ က်န္ရစ္ခဲ့လိမ့္မယ္။ ဖတ္ၿပီးမွ သူ႔ကိုလာေပးထားလုိက္ရင္ ရပါတယ္”
“အတီးက်န္းမာေရးနဲ႔ ခရီးေ၀း ခရီးျပင္းေတြ မသင့္ဘူးလို႔ထင္တယ္ေနာ္”
“အတီးက်န္းမာေရးနဲ႔ ခရီးေ၀း ခရီးျပင္းေတြ မသင့္ဘူးလို႔ထင္တယ္ေနာ္”
“အိမ္မွာေနေတာ့လည္း တေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာကတေၾကာင္း၊ အခုတိုက္ပဲြေတြလည္း ျဖစ္ ေနေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားမွျဖစ္မယ္ေလ။ က်န္္းမာေရးမေကာင္းတာက တက႑ေပါ့။ ဒါက မလုပ္ရင္မျဖစ္တဲ့ အလုပ္မဟုတ္လား”
တရားေသာတိုက္ပဲြမွန္သမွ် ေအာင္ျမင္ရမွာပါအတီးရယ္…ဆိုတဲ့ ကေလးမရဲ႕အားေပးသံကလည္း ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့သာ။
သူမေမြးခင္ကတည္းက ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ျမန္မာ ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္း ေက်ာင္းက သင္ေပးလုိက္တဲ့ ၀ါဒျဖန္႔အေရးအသားကလဲြရင္ အမွန္ကို သိရဖို႔ က်မ အခ်ိန္ အမ်ားႀကီးယူၿပီး ေလ့လာရအုန္းမွာပါ… ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ၀န္ခံစကားကို က်ေနာ္ ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုလို တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ နစ္နာဆံုးရႈံးမႈေတြအေပၚ စာနာ နားလည္တတ္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ တစိမ္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဟာ စနစ္နဲ႔ အာဏာရွင္ကို အတူတူ တုိက္ပဲြ၀င္ ေနၾကသူေတြပါ။
* * * * * * * * * * *
အခုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ မိသားစုက ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံတႏိုင္ငံဆီသို႔ေရာက္ရွိေနၿပီး က်ေနာ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံမဲ့ အိမ္ေျခမဲ့ တေယာက္အေနနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးခရီးၾကမ္းကို အသက္ကို ေမ့ထားၿပီး တုိး၀င္ေနဆဲ။
ခြာညိဳ (၂၀၀ရ- ခုႏွစ္။ ဇြန္လ (၂၀) ရက္က ေရးသားထားခဲ့ၿပီး အလင္းအိမ္မဂၢဇင္းမွာလည္း ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ စာမူကို ျပန္လည္ ျပဳျပင္မြမ္းမံထားတာပါ။ )
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၂၇) ရက္။
ထုိင္ေစာင့္ေနတဲ့ ကရင္ အဖြားအို
ါတတိယႏုိင္ငံကို ပို႔မယ့္ကား 
အုန္းပ်ံ႕ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ တေထာက္နားေနတဲ့ ႏို႔ဖိုးက ဒုကၡသည္ေတြ...
(မွတ္ခ်က္။ ၊ ဓာတ္ပံုအားလံုးကို ခြာညိဳပိုင္ပါတယ္။)
3 comments:
စာလာဖတ္သြားတယ္အစ္မေရ..
ဓါတ္ပုံေတြကေတာ့ ဆိုဒ္အရမ္းႀကီးေနလို႔ထင္တယ္ ၾကည့္မရဘူး။ ေကာ္နက္႐ွင္ကလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့
အစ္မလည္း ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ...
ဖတ္ရတာ ရင္ထဲမွာ နင့္သြားတယ္။ အေရးေတာ္ပံု အျမန္ဆံုး ေအာင္ျမင္ပါေစ
ဖတ္ျပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာ။
Post a Comment