ကဗ်ာစာဆို လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အားၿပိဳင္ကဗ်ာ

ဟုိး...ေရွးတုန္းက ကဗ်ာစာဆိုေတြဟာ တေယာက္ကို တေယာက္ ကဗ်ာအားစမ္းတဲ့အေနနဲ႔ ကဗ်ာကို တေယာက္က ေရွ႕ကစပ္ရင္ ေနာက္တေယာက္က ရပ္လိုက္တဲ့ေနရာကေန အ
ခ်ိတ္အဆက္မိမိ ထပ္ကဗ်ာစပ္တာမ်ဳိးေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

ပုိဒ္စံု ရတုေတြအလြန္ေကာင္းတဲ့ လက္၀ဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီးလည္း ဧကပိုဒ္ ရတုေရးၿပီး အျဖည့္ပိုဒ္ေတြ ထားထားခဲ့ဖူးတယ္။

အခု ဒီကဗ်ာေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရတဲ့အခါ အဲဒီ ေရွးေခတ္က စာဆုိႀကီးေတြအေၾကာင္း မမီ မကမ္း ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးတဲ့ အတိုအထြာေလးေတြကို ျပန္အမွတ္ရလာမိလုိ႔ပါ။

တေန႔က ညႀကီး ကိုးနာရီေက်ာ္မွ ကဗ်ာဆရာ ေအအမ္တီက က်မဆီ ဖံုးဆက္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူ႕အသံ ခပ္ေလးေလး ခပ္ရိုးရိုးနဲ႔ အားပါးတရအာလုတ္သံနဲ႔ေပါ့။

သူမ်ားဖံုးနဲ႕ဆက္ေနတာ..ဆုိတာလည္းပါရဲ႕...ေရဘ၀ဲျဖစ္ခ်င္တယ္...လုိ႕လည္း ေျပာရဲ႕...သူငယ္ခ်င္း (ေဇာ္ႀကီး) က ေလးရာစိုက္ေပးလို႔ အခု ၈၀၀ တန္ ကား ၀ယ္လုိက္ပီဆိုလား..အဲဒါလည္းပါရဲ႕။

က်မ အီးေမးလ္လည္း ေတာင္းေသးတယ္။ ကဗ်ာပို႔ေပးမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကဗ်ာက သူ႔ဆီကေန က်မဆီ အေမရိကားတိုက္အတြင္းခ်င္း တုိက္ရိုက္ေရာက္မလာခဲ့။ ထုိင္းႏိုင္ငံကို အရင္ေျပးသြားၿပီး ကဗ်ာေရးဘက္ ေနသြင္ဆီက ကဗ်ာတစကို ဆဲြထုတ္ၿပီးမွ ေနသြင္ဆီကေန က်မဆီ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။


'အေမရိကား အေတြ႔အၾကံဳ

အခုတေလာ... ငါ
ေရဘ၀ဲတေကာင္.. သိပ္ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္

ႏွစ္ေခ်ာင္းက မုန္႔လုပ္မယ္...
ႏွစ္ေခ်ာင္းက မုန္႔ဖုတ္မယ္...
တေခ်ာင္းက တံမ်က္စည္းလွည္းမယ္
က်န္တဲ့တေခ်ာင္းက "mop" တိုက္မယ္

လက္ေတြအဲဒီေလာက္ရွိမွ
အခြန္ေဆာင္ၿပီးဘာၿပီး
ကိုယ့္အတြက္ နွစ္ေခ်ာင္းေလာက္က်န္မယ္.....

AMT / 14.4.10


'၀ယ္လင္တန္္' ေန႔ေတြ

က်ဳပ္တို႔အရပ္မွာေတာ့ ေျခေထာက္မ်ားမ်ားလိုတယ္
ေျခေထာက္ေတြကို္ယ္တုိင္က အခြန္ထမ္းျဖစ္ေနေတာ့ေလ

ဥပမာ
ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေျမျမွဳပ္မုိင္းနင္းဖို႔...
ႏွစ္ေခ်ာင္းက ရဲေျပးဖုိ႔...
ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေျမကြ်ံတဲ့ေနရာမွာ ထားခဲ့ဖို႔ေလ..

(ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္း ေျမေပ်ာ့တယ္မဟုတ္လား)

လိုရမယ္ရ
ေနာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ ကုိယ့္ခ်စ္သူနဲ႔
ညေနခင္းမွာ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ေပါ့...
ေျခေထာက္မ်ားေတာ့လည္း အမူးလြန္တဲ့အခါ မလဲေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ေဟ့လူ
ခင္ဗ်ားတုန္းက
ငါး-ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား
ဖိနပ္ဖိုး မတတ္ႏိုင္လို႔ေလ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘက္ဖဲလို* ဆိုတဲ့ျမိဳ႕မွာေတာ့
ဆံပင္ေတြရွည္လာတဲ့ တညေနမွာ
တပည့္မတေယာက္က
ကဗ်ာဆရာေခါင္းကို လက္တည့္မစမ္းေလာက္ေတာ့ဘူး။

ၾကည့္ေပ်ာ္ရွုေပ်ာ္
ဆရာမတေယာက္ဆို
ေတာ္ေရာ့ေပါ့ဗ်ာ...

ဒုကၡသည္စခန္းက
လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားေတြမွာေတာ့
၀ယ္လင္တန္ဘု** ေတြ
စိတ္ကူးမယဥ္ၾကဘူး၊


* Buffalo အေမရိကန္ႏိုင္ငံ နယူးေယာက္ျပည္နယ္ထဲက ဒုတိယအစည္ကားဆံုးျမိဳ႔
** wellington boot ေရစိုခံ၊ အၾကမ္းခံ ဒူးေခါင္းထိရွည္ေသာ ရာဘာဖိနပ္

ေနသြင္



သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေနသြင္ရဲ႕ မဂၤလာညမွာလားမသိ၊ ကဗ်ာတပုဒ္ကို အတူစပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္...ဆုိတာ က်မ မွတ္မိေနေသးတယ္။ တကယ္လို႔ က်မ အမွတ္မမွားဘူး...ဆိုရင္ ေျပာတာပါ။

အခုလို အခံကဗ်ာနဲ႔ အအုပ္ျဖည့္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးကိုက က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ျပင္ပက ဒုကၡ ေသာကေတြကို ကိုယ္တုိင္ထုတ္ပိုး ေျပးလႊားေနရတဲ့ သမိုင္းတေကြ႔ကို ကျဗည္းတင္ထိုးလိုက္ၾကတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။
ေအအမ္တီနဲ႔ ေနသြင္ မ်ားမ်ားေရးႏုိ္င္ပါေစ။