Tuesday, January 8, 2008 တြင္ ဘေလာ့ေဟာင္းမွာ တင္ခဲ့ပါသည္။
ေရးခဲ့တာကေတာ့ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၉၉၇ ၀န္းက်င္ကပါ။
(တစ္)
သူ႔ပါးစပ္ကို တေယာက္ေယာက္က အတင္းလာပိတ္ထားသလုိမ်ဳိး…
လည္ပင္းကိုပဲ အတင္းအညႇစ္ခံ ထားရသလို မ်ဳိး…ေျပာခ်င္ေနတာေတြ ဖြင့္အန္ခ်၍မရ။
ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ လည္ပင္းၾကားက လွ်ာတေခ်ာင္းမွာ စကားလံုးမ်ား စူး၀င္ လွ်က္ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနသည္။
သူ႔ႏႈတ္မွထြက္ေသာအသံေၾကာင့္ သူ႔နားေတြကန္းခ်င္ကန္းသြားပါေစေတာ့ တအားက်ဳံးၿပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္ေတာ့မည္။
ေ၀ါ့ကနဲ…အသံ၊ ခ်ဥ္စူးခါးသက္ေသာအရသာတို႔၏ႏႈိးဆြမႈတို႔ေၾကာင့္ သူ အသိနည္းနည္း ျပန္၀င္လာသည္။
အသက္ႏွစ္ဆယ္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ လွီကင္းေျခာက္ကပ္ေနသည့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း
အန္ဖတ္ေတြႏွင့္လြတ္ရာ သို႔ေရႊ႔ရန္ပင္ မလြယ္ကူေလာက္ေအာင္ေလးလံလြန္းလွသည္။
လံုး၀န္းေသာကမၻာႀကီးေပၚမွာ သူ လဲေလ်ာင္းေန တာမဟုတ္ဘဲ
လဲေလ်ာင္းေနေသာသူ႔အေပၚ ကမၻာႀကီးတခုလံုးက လာပိေနသလိုမ်ဳိး…
သူ႔မွာ မလႈပ္ႏိုင္၊ မယွက္ႏိုင္။
(ႏွစ္)
“မင္းက ေရာဘတ္ရဲ့သားလားကြ။ ေရာဘတ္နဲ႔လည္း မတူပါလား။
ၾကားကားဆဲြထားတာပဲျဖစ္မယ္ေဟ့…. ဟား…ဟား…ဟား…”
ျပည္ပတြင္ဒက္ဒီႏွင့္ အလုပ္အတူတူလုပ္ခဲ့သည္ဆိုေသာ ထိုပုဂၢဳိလ္သည္ အကယ္၍လူႀကီးလူေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါက ဆယ့္ေလးႏွစ္သာရွိေသးေသာ ကေလးတေယာက္အား ထိုကေလး၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရွ႕မွာ ဤမွ်ေၾကာက္မက္ရြံလွ်ာဖြယ္ေကာင္းေသာစကားလံုးတို႔ျဖင့္ ေနာက္ေျပာင္ရယ္ေမာသင့္ပါသလား။
တကယ္ေတာ့ ဒါက ရယ္ေမာစရာေနာက္ေျပာင္ျခင္းထက္လြန္ကဲေသာ ရိုင္းစိုင္းနင့္သည္းမႈတခု။ သူတို႔ မိသားစု ၏ဂုဏ္သိကၡာကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရွ႔ လူထူထူမွာၿဖဲခ်လိုက္ၿပီး စိတ္ပါလက္ပါနင္းေခ်ပစ္လိုက္ျခင္းသာ။
အနာရွိေနၿပီးသားေနရာတခုေပၚသို႔ တုတ္ပဲက်က်၊ ခဲပဲမွန္မွန္ အသည္းခုိက္ေအာင္နာက်င္မႈကေတာ့ အတူတူ သာျဖစ္သည္။
ရွက္ရြံံ႔မႈ…
သိမ္ငယ္မႈ…
နာက်င္ေၾကကဲြမႈ…
နာက်ည္းခံျပင္းမႈ…
စိတ္မလံုၿခံဳမႈ….တို႔၏
အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးမားထြားက်ဳိင္းလာသည္ဟု ခံစားလာရသည့္အဆံုး၌ သူ႔လက္သီးေသးေသးေလးက ထိုလူႀကီး၏ ေမးေစ့ဆီသို႔ လွစ္ကနဲေျပး၀င္ခဲ့သည္။
“မိမစစ္ ဖမစစ္ေလး”…
..ဆိုသည့္ ဆဲေရးသံအဆံုးတြင္ သူ႔နားအံုတခုလံုးပြင့္ထြက္သြားသလိုခံစားနာက်င္သြားသည္။
ေျမျပင္ေပၚသို႔ လဲက်သြားသည္ကို သူသိလိုက္သည္။
ထပ္ကာ ထပ္ကာက်လာသည့္ လူၾကီးတေယာက္၏လက္သီးခ်က္မ်ား…
ရင္၀ကို တခ်က္အကန္ခံလိုက္ရသည္ဟုလည္း ထင္သည္။
သူ႔ရင္၀က နာက်င္ဆို႔နင္ေနမႈသည္ လက္သီးခ်က္မ်ားေၾကာင့္မဟုတ္။
ထိုလူၾကီး၏ လူမဆန္ေသာစကားလံုးမ်ားေၾကာင့္သာျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည့္အခုိက္မွာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေအာ္သံေတြၾကားက အေငြ႔ပ်ံကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္သည္။
ေသေအာင္ထိုးပါေစေတာ့ဆိုကာ သူမ်က္စိကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္။
(သံုး)
ဖူးေယာင္ညိဳမည္းေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ကာ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနေသာ မာမီ့ကို
သူမ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္သည္။ မာမီ့ေဒါသတို႔သည္လည္းေကာင္း…
မာမီ့မ်က္ရည္တို႔သည္လည္းေကာင္း…
သူ႔ႏွလံုးသားကို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းလာျခင္းငွာ မစြမ္းႏိုင္ေတာ့တာ ၾကာပဲၾကာလွၿပီ။
မာမီ့ထံမွရႏိုင္ေသာ အရာရာတို႔သည္ သူ႔ရင္ထဲမွာ လူမသိသူမသိရထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ အနာကေလး
ေပ်ာက္သြားေစရန္လည္း ကုစားေပးႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေတာ့။
ထိုလူႀကီးအား ကက္ကက္လန္ေအာင္ရန္ေတြ႔ေနေသာ မာမီ့စကားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔ထက္…
“ဖရက္ဒီ။ ဒါ… ငါ့သားပါကြာ။ ဆန္နီက ငါ့သားပါ”...ဆိုသည့္
ဒက္ဒီ၏ တိုးေဖ်ာ့ႏြမ္းလွ်ေသာအသံတိုးတိုးသည္သာ
သူ႔ႏွလံုးသားကို တုန္ရီခုန္ေပါက္လာေစ…. ေႏြးေထြးႏူးညံ့လာေစ…
ၿပီးေတာ့ ၾကည္ႏူးေၾကကြဲလာေစႏုိင္စြမ္းပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း- “ေဆာရီး၊ ငါမူးသြားတယ္” ဆိုေသာ ထိုလူႀကီး၏ မ်က္ႏွာထားႏွင့္
ေလသံတို႔သည္ သူ႔အတြက္ ေသရာပါေစမည့္ အမွတ္တံဆိပ္တခုျဖစ္ခဲ့ျပန္ေခ်ၿပီ။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အိပ္စက္ရန္မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တိုင္း ထိပ္ေျပာင္ကာ အဆီျပန္ေနသည့္မ်က္ႏွာထူပြပြႀကီးကို ျမင္ျမင္ေနေတာ့သည္။ ထိုမ်က္ႏွာႀကီးထဲမွ ေနာက္ထပ္မ်က္ႏွာေတြလည္း ထပ္ထပ္ထြက္လာသည္။
မ်က္လံုးတို႔ သည္လည္း ရြံလွ်ာစက္ဆုပ္ဖြယ္ျပဴးရဲနီက်င္လွ်က္…
ၿပီးေတာ့ ရယ္သံမ်ဳိးစံု….
ေလွာင္ေျပာင္ၿပီးရယ္သံ….
ေက်နပ္ေနေသာရယ္သံ…
သေရာ္ရယ္သံ…
ခုိးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံ….
တိတ္တိတ္ႀကိတ္၍ ရယ္သံမ်ား။
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တိုင္းမွာ ေျခာက္လွန္႔ႏွိပ္စက္ေနေသာ ထိုအျမင္အာရံု၊ အၾကားအာရံုတို႔အား
မုန္းတီးေၾကာက္ရြံ႔မႈတို႔ျဖင့္ မ်က္လံုးမွိတ္ရမည့္ အိပ္စက္ခ်ိန္ကို
ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္တို႔က အစဥ္ႀကီးစိုးလာေတာ့သည္။
ထိုအခါ လမ္းဆံုေလးခြမွာ ဂစ္တာထိုင္တီးျခင္း၊ လမ္းမေပၚမွာစကိတ္စီးကာ သရမ္းျခင္းတို႔တြင္
သူအသားက်လာခဲ့ ေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏မိဘမ်ားက စာက်က္ခ်ိန္။ အိပ္ခ်ိန္စသည္ျဖင့္
သူတို႔သားသမီးမ်ားအား ျပန္လိုက္ ေခၚသြားၾကၿပီ ဆိုလွ်င္ လုိက္ေခၚမည့္သူမရွိေသာသူတေယာက္တည္း လမ္းေဘးမီးတိုင္ေအာက္မွာ ငုတ္တုပ္။
ထိုအခါ အရက္ေသာက္တတ္ေသာ ရပ္ကြက္ထဲက လူလတ္ပိုင္းမ်ားက ေခၚသျဖင့္လိုက္ လိုက္သြားရင္း ဘီယာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ စတင္အသားက်လာခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ဆယ့္ေလးႏွစ္သာရွိေသးသည္။
အစပိုင္းတြင္ မူးယစ္ရီေ၀မႈျဖင့္ အိပ္၍ေကာင္းသေယာင္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း မူးယစ္ျခင္းႏွင့္အသားက်လာေသာအခါ အယ္လ္ကိုေဟာ၏ႏိႈးဆြမႈေၾကာင့္ေသြးဆူလာေသာအခါတိုင္း ဘယ္သူက ဘာအေၾကာင္းႏွင့္ပဲ သူ႔အနားမွာရယ္ ရယ္ သူ႔ကို ၾကည့္ကာ ေလွာင္ရယ္ရယ္ေနၾကသည္ဟုပဲ ထင္ျမင္ခံစားမိလာသည္။
မတုိးတတိုး မသဲမကြဲအသံမွန္သမွ် သူ႔အေၾကာင္းတီးတိုးေျပာေနသည္ဟုပင္ေတြးေၾကာက္ရင္း ရန္လိုစိတ္တို႔ လည္း ျပင္းထန္တြန္းကန္လာသည္။ ထိုစိတ္ေၾကာင့္ပင္ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား သူ႔ကိုၾကည့္လာၿပီဆိုလွ်င္
“ဘာၾကည့္တာလဲ” ဟုေမးၿပီး ရိုက္ၿပီးသား။
ျဖစ္လိုက္တုိင္း ခြန္အားဗလနည္းေသာ သူသာလွ်င္ အထိနာၿမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုသို႔ရန္ျဖစ္ေနရသည့္
အခုိက္မွာ ထင္သလို ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကဲြပစ္လိုက္ျခင္းသည္သာလွ်င္ သူ၏တခုတည္းေသာ
စိတ္ထြက္ေပါက္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္သည္။
(ေလး)
တႀကိမ္မွာေတာ့ လူတေယာက္ကို တခ်က္တည္းႏွင့္ လဲက်သြားေအာင္ အားကုန္သံုးၿပီး ရုိက္ခ်ပစ္လိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကစ၍ ရန္ျဖစ္စဥ္ကျဖစ္သည္။ အစကေတာ့ သူ ၀င္လည္းမပါ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘာမွမျဖစ္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ထိုရန္ပဲြတြင္ တေယာက္ ေခါင္းေပါက္ကာ ေသြးေတြ ထြက္လာသည္ကို ျမင္ရသည့္အခုိက္အတန္႔ေလးအတြင္း သူ႔အျမင္အာရံုေတြ မႈန္မိႈင္းကာ မိုက္ကနဲတခ်က္ျဖစ္ သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို စံုမွိတ္ကာ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္သည္။
“ဗိုလ္ေရာနဲ႔လည္း မတူပါလားကြ။ ၾကားကား…ၾကားကား… ကား.. ကား……..”
အဆီျပန္ထူပြပြမ်က္ႏွာေတြကလည္း တခုထဲက ႏွစ္ခုသံုးခု အပြားေတြအမ်ားႀကီးထြက္လာသည္။
ထိုမ်က္ႏွာႀကီး ေတြဆီမွ အသံတို႔သည္ တခါမွ မဆံုးေတာ့ဘဲ သူ႔နားစည္ကို အဆက္မျပတ္လာရိုက္ႏွက္ေနသည္။
ထိုမ်က္ႏွာႏွင့္ ထိုအသံေတြ၏ေနာက္တြင္ ျပင္းထန္ေသာလက္သီးခ်က္မ်ား…
နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းေေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားရွိေနတာကို သူမေမ့။
သည္ေတာ့ ကိုယ္က ဦးေအာင္ေဆာ္ထားရမည္။ သူ႔လက္သီးေတြတခ်က္မွ ထြက္မလာခင္…
သူ႔ဆီက ဘာစကားမွ ထပ္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ သူ႔ပါးစပ္ကို ပိတ္ပစ္လိုက္ရမည္။
ေသလိုက္စမ္း။
ဦးေခါင္းခံြတခု ေၾကမြသြားသံ ခပ္အုပ္အုပ္သည္ သူၾကားဖူးသမွ် အသံေပါင္းစံုတို႔အနက္ နား၀င္အခ်ဳိဆံုး ေတး သြားတပုတ္ဟုပင္ ႏွစ္ေထာင္းအားရျဖစ္မိလိုက္ေသးသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုး ရုတ္ခ်ည္းၿငိမ္သက္သြားသည္တြင္
သူ အသိျပန္၀င္လာေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ သူထုိင္ေနခဲ့ေသာ ေခြးေျခခုံပုေလးရွိေနသည္။
သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ေက်ာင္း၀တ္စံု အျဖဴအစိမ္းႏွင့္လြယ္အိပ္ကို စလြယ္သိုင္းထားသည့္
သူႏွင့္ရြယ္တူ ေကာင္ေလး တေယာက္ မလႈပ္မယွက္။
သူ မွင္သက္မိကာေငးေနမိခိုက္…
ထိုေကာင္ေလး၏ ဆံပင္တို႔ၾကားမွ အနီေရာင္စီးေၾကာင္းေလးတခုက တေရြ႔ေရြ႔ သူ႔ေျခရင္းသို႔ စီးဆင္းလာသည္။ တျခမ္းေစာင္းလဲေနသျဖင့္ ေတြ႔ေနရေသာ ေကာင္ေလး၏ မ်က္လံုးတဖက္က ပြင့္ေနေသာ္လည္း မ်က္နက္ဆံကို သူမေတြ႔ရ။
“ ဆန္နီ။ သူေသသြားၿပီကြ။ ေျပး.. ေျပး.. မင္းေျပးေတာ့”
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွ တြန္းထုတ္လုိက္သည္ကို သူခံလိုက္ရသည့္ေနာက္ က်န္တာေတြသည္ အိပ္မက္ဆိုးတခုလို ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းကာ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း
ဘာကိုမွ သဲသဲကဲြကဲြလည္း မမွတ္မိေတာ့။
သို႔ေသာ္ ထိုေန႔ညမွာပင္ သူအဖမ္းခံခဲ့ရပါသည္။
(ငါး)
ျခင္ေတြတ၀ီ၀ီ ဂ်ပိုးေတြရာေထာင္ၾကားမွာ ေနရသည္ကို သူအမႈမထားႏိုင္ေလာက္ေအာင္
သူ႔ရင္မွာ နာက်င္ေနခဲ့သည္။
စစီးလာလာျခင္း ပန္းႏုေရာင္ေသြးစီးေၾကာင္းေလးသည္ တေျဖးေျဖး နီရဲ ေနာက္ေတာ့ နီညိဳရင့္ရင့္။
အျဖဴသားသက္သက္ႏွင့္ မ်က္လံုးကိုလည္း သူ႔တသက္မွာ အရင္ကတခါမွ ျမင္ဖူးခဲ့တာမဟုတ္။
ေသျခင္း တရား ဆုိတာ အဲေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းၿပီး လြယ္ကူသတဲ့လား။
ဒီေလာက္ေသျခင္းတရားက လြယ္ ကူေနပါလွ်က္ ဘုရားသခင္က သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္မ်ားမေခၚပါလိမ့္… ဟု ဘုရားသခင္ဆီ စိတ္ေရာက္သြား ေသာအခိုက္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ အိပ္စက္ေနသည့္
အျခား ရာဇ၀တ္သားမ်ားအလယ္တြင္ သူက ျငင္သာစြာ ဒူးေထာက္လိုက္ပါသည္။
“အုိ.. ခ်စ္စြာေသာ အဖ..ဘုရားသခင္…
ကိုယ္ေတာ္ရွင္ဟာ လူ႔ဇာတိက တစံုတေယာက္ကို ေရြးေကာက္ေခၚယူေတာ္မူလိုလွ်င္
တပည့္ေတာ္သာလွ်င္ လူ႔ဇာတိကို စြန္႔ခြာရန္ အသင့္ဆံုးသူျဖစ္ပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ထိခုိက္နာက်င္ေနရသမွ်…
တပည့္ေတာ္ က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် အျပစ္တရားမွန္သမွ်တုိ႔အား
ကိုယ္ေတာ္ရွင္ အေရွ႔ေမွာက္မွာ ဒူးေထာက္ခစားၿပီး ၀န္ခံလိုပါတယ္။
ကိုယ္ေတာ္အရွင္ ေပးသနားေတာ္မူေသာ တပည့္ေတာ္၏အသက္တာအား
ျပန္လည္ရုတ္သိမ္းျခင္းျဖင့္ ေခၚယူေတာ္မူပါ။
တပည့္ေတာ္မွားယြင္းအပစ္ျပဳမိေသာ ထိုေကာင္ကေလးအား
ကိုယ္ေတာ္၏ ႀကီးမားလွေသာ မဟာ ေမတၱာေတာ္၊ ဂရုဏာေတာ္တို႔ျဖင့္
ေထြးေပြ႔ကယ္တင္ေတာ္မူပါ အဖ ဘုရားသခင္…အာမင္”
(ေျခာက္)
ဘုရားသခင္၏ ေမတၱာေတာ္ျဖင့္ ထုိေကာင္ကေလးအား ခဲြစိတ္ကုသမႈ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။
ေၾကေအးလႊာ လက္မွတ္ထိုးေပးမည့္ေန႔က ထိုေကာင္ေလး၏အေဖက သူ႔အားေခၚေတြ႔ခဲ့ပါသည္။
ေတြ႔သည္ႏွင့္ဘာမွ မေျပာဘဲ ေျခဆံုးေခါင္းဖ်ား ေစ့ေစ့ပါေအာင္ၾကည့္ျခင္းကို အရင္ဆံုးခံခဲ့ရသည္။
သူ႔ကို လူေတြက ေစ့ေစ့ၾကည့္မွာကို သူမခံလိုပါ။ “ဗိုလ္ေရာနဲ႔လည္း မတူပါလား” ဟု
မွတ္ခ်က္အေပးခံရေသာ သူ႔မ်က္ႏွာ သြယ္သြယ္ရွင္းရွင္းေလးသည္
ျပည့္၀န္းေသာ မာမီ့မ်က္ႏွာက်လည္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုလူက သူ႔အား ၾကည့္၍ အားရေတာ့မွေျပာလိုက္သည့္ -
“ဒီအသက္၊ ဒီအရြယ္၊ ဒီရုပ္ရည္၊ ဒီခြန္အားဗလေလးနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ဘာရန္ညိႇဳးမွလည္းမရွိတဲ့
ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ကို ေသေလာက္ေအာင္ရိုက္ရဲတဲ့ မင္းကို စိတ္၀င္စားလြန္းလို႔ပါကြာ”
ဆိုသည့္စကားေအာက္တြင္ သူ႔ဘ၀တခုလံုး ေၾကမြသြားရျပန္ပါသည္။
ဒက္ဒီ၏ ထိုလူအား မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးကာ စကားလိုက္ေျပာေနသံက လည္း သူ႔ရင္ကို ရိုက္ခ်ဳိးပစ္ေနသလိုပင္။
(ခုနစ္)
အဲသည္ေနာက္မွာေတာ့ အရက္ေသာက္ျခင္းထက္ ဖဲရိုက္ျခင္းႏွင့္ မိခင္ႏွင့္တူေသာ ခ်စ္သူမ်ားၾကားတြင္ ရန္ပဲြတုိ႔ကို ေရွာင္ပုန္းခဲ့သည္။ မာမီႏွင့္ျဖစ္ရေသာ စကားလံုး၀ွက္ထားသည့္ ရန္ပဲြမ်ားလည္း တစထက္တစ မ်ားျပား က်ယ္ျပန္႔လာသည္။ မိဘႏွင့္ရန္ျဖစ္ျခင္းမွာ အပစ္ျဖစ္ပါက သူသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေကာင္းကင္ဘံုသို႔ ေရာက္ မည့္သူမဟုတ္သည့္ အပစ္သားသက္သက္မွ်သာျဖစ္ေလသည္။
(ရွစ္)
အခု သူေရာက္ေနသည္မွာ အတိတ္လား၊ ပစၥဳပၸန္လားဆိုတာ သူမေ၀ခဲြႏိုင္။
အိပ္မက္ဆိုးလား… လက္ေတြ႔ဘ၀လားဆိုတာလည္း သူမဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့…
နားထဲမွာ ေခၚသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားေနရသည္။
ေကာင္းကင္ဘံုကလား…
ငရဲျပည္ကလား….
“ဆန္နီ… ေက်ာ္သာရွိသလား”
“ရွိတယ္။ အေပၚထပ္မွာ ာ ာ ာ ာ….”
ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆိုေသာ အတိတ္ကာလကိုျဖတ္သန္းလာရသည့္ ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တေယာက္၏
အသံေလးသည္ ခပ္တုိးတိုးႏွင့္ ေ၀၀ါးေနေလသည္။
သို႔ေသာ္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည့္ထိုအသံေလးသည္ အဆံုး ရွိပံုမရသလုိ နားပိတ္ထား၍လည္း မရျပန္ေခ်။
(ကိုး)
သူလူမွန္းသိစအရြယ္ကစ၍ အခုအခ်ိန္အထိ မေျပာင္းလဲေသာ ျမင္ကြင္းမွာ သူတို႔ျခံႀကီး၏ အုပ္ရိုးတံတိုင္းႏွင့္
သံဇကာအလံုပိတ္တခါးအႀကီးႀကီးျဖစ္သည္။ ေသာ့ခတ္ထားေသာထိုျခံ၀န္းထဲတြင္ ေခြးျဖဴပုေလးတေကာင္သာ သူ႔ငယ္ဘ၀က ကစားေဖာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မာမီ့အကို၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ ေလးေလးေက်ာ္သာ၏
သူငယ္ ခ်င္းမ်ားေရာက္လာလွ်င္ သူသိပ္ေပ်ာ္တတ္ပါသည္။ သူတို႔ထဲက တေယာက္မဟုတ္တေယာက္က
သူႏွင့္ ကစားေပးေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေလးေလးေက်ာ္သာ ဘယ္တုန္းကတည္းက
သူတို႔အိမ္မွာစၿပီးေန သည္ကို သူမသိပါ။
သူသိသည္က ဒက္ဒီက တခ်ိန္လံုးႏိုင္ငံျခားမွာ ေငြရွာေနခဲ့ရၿပီး သူကေတာ့
မာမီႏွင့္ ေလးေလးေက်ာ္သာတို႔ႏွင့္သာလွ်င္ ငယ္ဘ၀ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ေကာင္းေကာင္းသိသည္။
သူ႔အား မာမီ့ထက္ပင္ အလိုလိုက္ကာ ခ်စ္ခင္ အႏြံတာခံေသာ ေလးေလးကို သူကလည္း ခ်စ္ပါသည္။
သည္လိုႏွင့္ပဲ သူမူလတန္းေက်ာင္းသားေလးျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းက အိမ္ႏွင့္သိပ္မေ၀းေသာ္လည္း ေလးေလးေက်ာ္သာက အၿမဲတန္း အပို႔အႀကိဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။
တေန႔…
ေက်ာင္းမွာ သူဖ်ားေသာေၾကာင့္ ဆရာမက ေက်ာင္းသားႀကီးတေယာက္ကို အေဖာ္ထည့္ေပးကာ အိမ္ျပန္လႊတ္ လိုက္သည္။ ျခံထဲတြင္ ကားနီနီေလးကိုေတြ႔ရေသာအခါ သူအားရွိသြားသည္။ ကားရွိေနျခင္းသည္ အိမ္မွာ မာမီ ရွိေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သည္အရြယ္ကတည္းက သူသိေနေသာရိုးရွင္းသည့္ အျဖစ္တခုမွ်သာျဖစ္သည္။
ျခံ၀ႏွင့္အိမ္က ေ၀းလြန္းလွတာေၾကာင့္တေၾကာင္း… အိမ္တခါးကိုပိတ္ထားတာကတေၾကာင္း… သူ႔အသံေလးက ေသးေကြးေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းတာေၾကာင့္တေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚေသာ္လည္း မာမီထြက္မလာခဲ့ပါ။ ထိုအခါ ေက်ာင္းျပန္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသားႀကီးက သူ႔အား ျခံတခါးကို မည္သို႔ေက်ာ္တက္၍ရေၾကာင္း သင္ၾကားေပးလိုက္သည္။ သည္လိုႏွင့္ သူျခံထဲကိုေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။
ေစ့ထားေသာတခါးမႀကီးကိုတြန္းဖြင့္၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း မာမီ့ကို ေအာက္ထပ္မွာ မေတြ႔ခဲ့ပါ။ တကယ္ဆို သူေရာ မာမီ့ပစၥည္းမ်ားပါ ေအာက္ထပ္မွာသာရွိသည့္အတြက္ အေပၚထပ္ကို သူတုိ႔သားအမိ တက္ေလ့တက္ထမရွိ။ ဘုရားရွိခုိးသည့္အခါေလာက္သာ အိမ္ေပၚသို႔တက္ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။
မာမီ့ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလးေလးေက်ာ္သာကို ပဲျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ေယာက္ကို အျမန္ဆံုးေတြ႔လိုစိတ္က
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ႀကီး၏ ေျခာက္လွန္႔မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မည္ထင္သည္။
အေပၚထပ္ကိုတိတ္ဆိတ္စြာတက္ခဲ့မိေသာ ထို ငါးႏွစ္သားကေလးသည္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ေအာက္ထပ္ကို ျပန္ဆင္းခဲ့ရေကာင္းမွန္းကိုလည္း ေကာင္းစြာသိရွိေအာင္ ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ပံုရသည္။
သို႔ေသာ္ ပူေလာင္ေျခာက္ကပ္ေနေသာ သူ႔လည္ေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္
တခုခုပိတ္ဆို႔ေနသလို နင့္ေနေအာင္ နင္ေနခဲ့သည္။ သူတေယာက္တည္း အမိုးအကာမရွိ၊
ရပ္တည္ရာေျမမရွိဘဲ
ဟင္းလင္းျပင္ထဲ လြင့္ေမ်ာေနသလိုအျဖစ္ႀကီးက ထိတ္လန္႔ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွသည္။
တစံုတေယာက္ကို အားကိုးတႀကီး ေခၚလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဘယ္နာမည္ကို ေခၚရမည္လည္း သူမသိေတာ့…
သူေခၚလွ်င္ ထူးႏိုင္မည့္ေနရာမ်ဳိးမွာ ဒက္ဒီရွိေနေစခ်င္ေသာစိတ္သည္
ဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုးေတာင့္တမႈတခုသာပါပဲ။
အခုအခ်ိန္မွာမ်ား တေယာက္ေယာက္လာလွ်င္
“ေေလးေလးအေပၚထပ္မွာ” လို႔ အရင္လို ေျဖရဦးမလား။
“ေနာက္လည္း လာဦးေနာ္”… ဟု ေခၚမိဦးမွာလား…
ဟင့္အင္။ ဘယ္သူမွ မလာၾကပါနဲ႔။
အဖ ဘုရားသခင္။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ သားတို႔အိမ္ကို မလာပါေစနဲ႔…
(တဆယ္)
“အမေလး။ သားေလး ကိုယ္ေတြပူလို႔ပါလား။ ေက်ာ္ေက်ာ္… ဒီကို ျမန္ျမန္လာစမ္းပါ”
ဆိုသည့္မာမီ့အသံႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္ကေလး မာမီ့ရင္ခြင္တြင္းေရာက္သြားခဲ့ေသာ္လည္း
သူႏွင့္ မာမီ့ၾကားမွာ ဘ၀တခုလံုးျခားသြားသလိုမ်ဳိး သူ မာမီ့ရင္ခြင္ကို မခံစားတတ္ေတာ့။
ေခါင္းမူးတယ္ မာမီ…
ခ်မ္းတယ္ မာမီ…
သားကိုဖက္ထားပါမာမီ…
အရင္ေျပာေနက်စကားတို႔လည္း ဘာတလံုးမွ ထြက္မလာေတာ့ပါ။
တင္းေနေအာင္ဖက္ထားေသာ မာမီ့လက္မ်ားသည္ သူ႔ကို မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားမည့္ႀကိဳး တေခ်ာင္းျဖစ္သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။
(ဆယ့္တစ္)
အိပ္ရာခင္းကို ဆုပ္ေျခထားသည့္ သူ႔လက္သီးဆုပ္မ်ားကို ျငင္သာစြာေျဖထုတ္၍ အန္ဖတ္္မ်ားႏွင့္
ေ၀းရာသို႔ သူ႔ကို တြန္းပို႔သူရွိလာမွ လက္ရွိသူ႔အသက္ႏွစ္ဆယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည္။
“ၿငိမ္း… ငါေသခ်င္တယ္။ ေခါင္းေတြလည္း အရမ္းကိုက္တယ္။ ငါေသခ်င္လိုက္တာၿငိမ္းရယ္”
သူ႔အခန္းကို မာမီမသိေအာင္ တိတ္တိတ္တက္လာပံုရေသာ ၿငိမ္းက သူ႔ေခါင္းကို အသာအယာ အုပ္ကိုင္ ႏွိပ္နယ္ေပးေလသည္။
“မာမီ့စိတ္ကိုသိရက္သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခံေျပာေနရတာလဲ ဆန္နီရယ္။
သူ႔ကို ဒက္ဒီကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေျပာလို႔ ရတာမွမဟုတ္တာ။
ေနာက္ကို အခုလို လူၾကားမေကာင္းေအာင္ မျဖစ္ၾကပါနဲ႔လားဟယ္”
တိုဆတ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ၿငိမ္း၏လက္ကို ပုတ္ထုတ္လိုက္ကာ-
“ငါ့က သူ႔ဗိုက္ထဲကထြက္လာတဲ့ေကာင္… ၿငိမ္းရဲ့။ ငါလည္းသူ႔လိုပဲ စိတ္ရွိတယ္။ နားလည္လား။
ဒီလိုမွ မလုပ္လိုက္ရရင္ ငါ့ရင္ကဲြထြက္ေတာ့မယ္ ၿငိမ္းရဲ့။ ငါ ေသခ်င္တယ္”
သားတေယာက္အတြက္ အိမ္မွာ ေရခဲေသတၱာရွိေနယံုမွ်ျဖင့္…
တီဗီြ.. ဗီြစီဒီ… ဂစ္တာ… စသည့္ဇိမ္ခံပစၥည္းအစံုအလင္ထားေပးထားယံုမွ်ျဖင့္…
ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းကိုသြားထားကာ မုန္႔ဖိုးလိုသမွ်ထုတ္ေပးေနယံုမွ်ျဖင့္…
ျဖစ္သမွ်ျပႆနာကို လုိက္ရွင္းေပးေနယံုမွ်ျဖင့္ မိဘ၀တၱရားေက်ၿပီဟု သတ္မွတ္ေၾကြးေက်ာ္မည္ဆိုပါက….
သူကလည္း သားတေယာက္အေနျဖင့္ တႏွစ္တတန္းမွန္မွန္ေအာင္ေအာင္ စာက်က္ေပးထားခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။
ဒါေလာက္ႏွင့္ မာမီေက်နပ္သင့္လွသည္။
အခုေတာ့ သူက အသံုးႀကီးလွသတဲ့…
သူ႔ရဲ့ကုန္က်စရိတ္ေတြကမ်ားလွသတဲ့…
အဆင့္မရွိသူေတြႏွင့္ေပါင္းကာ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားစိတ္ရွိသတဲ့…
ဒက္ဒီ့လိုပဲ အလုပ္လက္ေက်ာမတင္းသူတဲ့….
ရပ္ေ၀းေျမျခားမွာ သူျဖဳန္းသမွ် တသက္လံုး ကုန္းရုန္းရွာေနခဲ့ရကာ
အသက္ႀကီး၍ နားလိုက္သည့္ဒက္ဒီ့အား သည္လိုေျပာေသာအခါ သူမခံႏိုင္။
ဒက္ဒီ့တဦးတည္းေသာသားအျဖစ္ႏွင့္ သူသည္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားတတ္သည့္အရြယ္ကတည္းက
ဇြန္း ခက္ရင္းႏွင့္စားခဲ့သည့္သူ။ အခု တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္ကာ မာမီ့ေမြးစားသား ေရာက္လာမွ ကိုယ့္ပန္းကန္ကိုယ္ ေဆးရန္အမိန္႔ေပးလာျခင္းသည္ သူ႔အား အလဲထိုးခ်က္တခုျဖစ္ခဲ့သည္။
ဟုိတုန္းကလည္း အိမ္ကအလုပ္၊ သူ႔ေ၀ယ်ာ၀စၥမွန္သမွ် ေလးေလးေက်ာ္သာလုပ္ေပးခဲ့တာပဲ။
အခု ေလးေလး ေက်ာ္သာ ေနရာကို၀င္လာသည့္ ကားဂိတ္က လူေခၚေပးရသည့္
သူ႔ထက္ တႏွစ္ေတာင္မွ မႀကီးေသာ ထိုေကာင္ ေလးကို လုပ္ခိုင္းပါေတာ့လား။
အဲသည္တေယာက္လုပ္သမွ်အလုပ္ကို သူက လုိက္လုပ္ရေတာ့မည္ဆိုျခင္းသည္
သူ႔အား ေသမိန္႔ေပးလိုက္သလို ျပင္းထန္လွသည္။
“ေလးေလးေက်ာ္သာလုပ္တဲ့အလုပ္အားလံုး သူလုပ္သင့္တယ္” ဟူေသာ သူ႔စကားအဆံုးတြင္
မာမီေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနခဲ့သည္။
သူ႔အား သူသည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေသာစကားလံုးမ်ား၊ နာမ၀ိေသသနမ်ားႏွင့္ထုိးႏွက္ တုိက္ခိုက္ေလေတာ့သည္။
မာမီ၏ ျပင္းထန္ေသာ အမွ်င္မျပတ္ေသာ စကားတို႔အဆံုး၌ အေမႏွင့္ သားတို႔၏ ရန္ပဲြတြင္
“ေျပာမေကာင္းလို႔ေနာ္”.. “ငါကဘာေတြလုပ္ေနလုိ႔လဲ”… ဆုိသည့္ စကားႏွစ္ခြန္းကို
တဖက္ႏွင့္ တဖက္ အလုအယက္သံုးစဲြရင္း ေနာက္ဆံုး၌လူငယ္ျဖစ္ေသာသူက
“လူသတ္ခ်င္လာၿပီေနာ္”ဆိုသည့္ ပဲြသိမ္း စကားကို အသံကုန္ဟစ္လိုက္ရင္း
ပန္ကာတလံုးကို နံရံမွာ ကိုင္ေပါက္ရိုက္ခဲြျခင္းျဖင္ေပါက္ကဲြပစ္လိုက္သည္။
မွန္ဘီရိုကို လက္သီးႏွင့္ထိုးခဲြလုိက္၍ ေသြးစက္လက္ယိုစီးေနလွ်က္က
ကုလားထုိင္တလံုးကို ထပ္မံရိုက္ခ်ဳိးပစ္လိုက္သည္။
သူ႔ကိုဆဲြရန္ ၀င္လာမည့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား အခန္းထဲေရာက္လာလွ်င္ သတ္လိုက္မိမွာစိုး၍
စားပဲြခုံကို တြန္းလွဲကာ အေပါက္၀ဆီသို႔ေဆာင့္တြန္းလိုက္ေသးသည္။
သည္ၾကားထဲက အတင္းခုန္ေက်ာ္ကာ၀င္လာသည့္ သူ႔ကိုနားအလည္ဆံုးႏွင့္
သူက အခ်စ္ဆံုးအကို၀မ္းကြဲအား ၾကံဳရာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ေကာက္ေပါက္ပစ္ခဲ့သည္။
တင္းၾကပ္စြာခ်ဳပ္ေႏွာင္သိမ္းဖက္ထားသည့္ ကိုကို႔လက္မ်ားထဲမွာပင္
ျခင္ေထာင္ေတြ… ေစာင္ေတြကို မြမြေၾကသြားေအာင္ ဆဲြျဖဲပစ္လုိက္ေသးသည္။
တခန္းလံုးေျခခ်စရာမရွိေတာ့သည့္အခ်ိန္…
သူ႔တြင္လည္း ခြန္အားဆို၍ စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မက်န္ေတာ့သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့
ေခါင္းကို အုပ္နံရံႏွင့္ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး ေအာ္ငိုပစ္ခဲ့သည္။
သူ႔ငိုသံသည္ လူတေယာက္၏အသံႏွင့္မတူေတာ့ဘဲ ေသေစႏုိင္ေလာက္သည့္ ဒဏ္ရာရလိုက္ေသာ
သားရိုင္း တိရစၦာန္တေကာင္ေကာင္၏ နာက်င္မႈႏွင့္ အမ်က္ေဒါသတို႔ေပါင္းစပ္ရာမွ
ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံမ်ဳိး ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။
အခုေတာ့…
အနည္းငယ္မွ်ပင္ လႈပ္ရွားႏုိင္သည့္အင္အားမရွိေတာ့ဘဲ
ၿငိမ္း၏ရင္ခြင္္မွာ ေခါင္းထုိးၿပီး တရႈိက္ရႈိက္ငိုေၾကြးမိျပန္သည္။
အဲသည္ၿငိမ္းအား…
လြန္ခဲ့ေသာတႏွစ္ကေတာ့ျဖင့္…
“နင္က ဒက္ဒီ့တူမ အရင္းဆိုေပမယ့္ ငါက ဒက္ဒီ့သားျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါဟာ”
ဆုိေသာစကားကိုဆို၍ သည္အခန္းထဲမွာပင္ ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရဖူးေလသည္။
“သားသမီးမ်ား၏ ဖခင္ျဖစ္သူရွိလွ်က္ႏွင့္
သေဘာတမ်ဳိးေျပာင္းလဲ၍
တပါးေသာေယာက္က်ားကို ေျမာ္ျမင္တတ္ေသာ မိခင္သည္
သားသမီးတုိ႔၏ ရန္သူႀကီးမည္၏”
(စာဏက် နီတိက်မ္း)
ခြာညိဳ
(ရ) ရက္၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္။
10 comments:
ကေလးဘဝမွာ ရခဲ့ဖူးတဲ့ ဒဏ္ရာက အရမ္း ျပင္းထန္လြန္းတယ္...
ေလွကားေပၚက ဆင္းလာလာခ်င္း သူ႕စိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ဘေလာင္ဆူေနလိမ့္မလဲ ေတြးျပီး ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္း ထလာမိေသးတယ္...
အရင္းႏွီးဆံုး အားအကိုးရဆံုး ဆိုတဲ့ လူသားေတြကို သူလက္လႊတ္လိုက္ရတဲ့အခါ တြယ္ရာမဲ့သြားမယ့္ လူမမယ္တေယာက္ရဲ႕ ဘဝကိုလည္း စာနာမိပါတယ္...
လူနာကို အသက္ခ်မ္းသာခြင့္ေပးတဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေမတၱာေတာ္ကို ခ်ီးမြန္းပံုကလည္း ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတယ္...
97 မွာေရးတဲ့စာဆိုလို႕ လက္ဖ်ားခါမိပါတယ္ဗ်ိဳ႕...
းဝ)
က်မ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့ရတဲ့ ေမ်ာက္ကေလး တေကာင္ပါ...
ကိုလူေထြးညႊန္းထားတာျမင္လို႔ လာဖတ္ပါတယ္။ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ခံစားခ်က္ကို ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ မျမခင္ စာေရးအရမ္းေကာင္းတယ္။ တင္ျပပံုေလးေတြကိုလဲ ႏွစ္သက္မိတယ္။ ေပးထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ အတြင္းေၾကဆိုတာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်မိပါတယ္။
ဇာတ္လမ္း ေလးထဲ ေမ်ာပါသြားေအာင္ အေရးအသား ေကာင္းပါတယ္..
စာေရးနည္း အတုခုိးဖုိ႔ တေယာက္ရျပန္ျပီေပါ့။ က်ေနာ္ မေတာက္တေခါက္ ေရးထားတာေလး အားရေက်နပ္တယ္ဆုိေတာ့ ဝမ္းသာပိတီျဖစ္မိပါတယ္။
ဖတ္ရင္း စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။
ဆန္နီေရာ သူ႕မိဘေရာ သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
မအယ္ အျမင္မွာေတာ့ ဆန္နီတို႔ သားအမိ ကိစၥက သူတို႕ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာပါ။
သူမ်ား ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာကို မေလးမစား ရွိၾကတဲ့ အလကားေန သူမ်ား အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က လူႀကီးေတြ ေၾကာင့္ အျဖဴထည္ ဆန္နီ ခုလို ျဖစ္ရတယ္ ထင္ပါတယ္။
မအယ္
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အဲ့ဒီဒဏ္ရာမ်ဳိးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ဒဏ္ရာ တစ္ခုရဖူးတယ္။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ေတာင္ တင္ျဖစ္ေသးတယ္။ မိဘေတြေၾကာင့္ဆိုေပမယ့္ အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး အစ္မရာ...
ရင္ကို ထိရွေစတဲ့ စာေလး တပုဒ္ပါပဲ ရွင္...
မခြာညိဳေရ ေနေကာင္းပါရဲ့လား။ က်မ အမကို ဒီေန႔ သတိယေနပါတယ္။ အစစအဆင္ေျပပါေစ။
မအယ္
Post a Comment