တံလွ်ပ္ေရႊျပည္ အပိုင္း (၂)

(သံုး)

ေ၀ၿငိမ္း…..။

အခုေတာ့ ဦးေ၀ၿငိမ္းဟု လူေတြက ေခၚစျပဳခံေနရတဲ့ “ေက်ာင္းသား” ဆိုသည့္ အေခၚအေ၀ၚကုိ ႏွစ္သက္စြာ အေခၚခံလိုဆဲ သူတေယာက္။ (၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား ဟုေခၚလွ်င္ ပို၍ပီျပင္ေပလိမ့္မည္။

အေမရိကန္၏ စီးပြားပ်က္ကပ္အတြင္းမွာ ကိုယ္ပါ ေရာၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားရျပန္သည့္အခ်ိန္ပိုင္းေလးမွာ ဟုိဟုိ ဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္သည္။ တကယ့္ကို ဟုိဟုိ ဒီဒီပါပဲ။

ရာသီက ေႏြဦးဆိုေပမယ့္ မိုးက စိတ္မထင္ မထင္သလို ထထရြာေနတတ္ေသးသည့္အခ်ိန္။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအတြက္ ေနသာထုိင္သာ အေအးေပါ့ခ်ိန္ဟု ေျပာရမည့္ အခ်ိန္ပိုင္းေလး။

ရြက္စိမ္းႏုႏု ပရစ္ဖူးေလးေတြ ရွင္သန္ေပါက္ဖြားလာသည့္အခ်ိန္…. ျမင္ျမင္ရာတုိင္း အစိမ္းေရာင္လႊမ္းေနတာကို ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္သြားေငးေမာရင္း ျမန္မာျပည္ထဲပဲ ျပန္ေရာက္ေနသလိုလို...

သို႔ုတုိင္ေအာင္ ျမန္မာ့ေႏြဦးမွာ ေတြ႔ရသည့္ စိန္ပန္း၊ ေပါက္၊ လဲ ပန္းနီနီေလးမ်ားကို မေတြ႔ရ။ ငုနဲ႔ ပိေတာက္ကို မေတြ႔ရသည့္အေပၚ နာက်င္လစ္ဟာသည့္ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ တတ္ႏုိင္သမွ် ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရး၏ ေသြးနမိတ္ဆန္သည့္ ပင္လံုးကၽြတ္ရဲေနေအာင္ပြင့္တတ္သည့္ မတ္လ၀န္းက်င္ကပန္းမ်ားကို သူ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္- မေမ႔ရက္ခဲ့ပါ။

အေမရိကန္မွာက်ေတာ့ ေႏြဦးတြင္ သစ္ပင္တုိ႔က စိမ္းႏုလန္းဆတ္သည္။

စပရင္း Spring မတိုင္ခင္ ေဖာလ္ fall ရာသီကို လွရက္ႏိုင္အားလွခ်ည့္ဟု ဌာေနလူတို႔က စာဖဲြ႔ၾကသည္။
ခဲႏွင့္ နီညိဳမိႈင္းတို႔စပ္ထားသည့္ အေရာင္မဲြမဲြ သစ္ပင္ေတြက ရုိးတံေငါက္ေတာက္ႏွင့္…တခ်ဳိ႕အပင္ေတြက ရဲရဲနီေနသည့္ သစ္ရြက္ေတြကို ေျခြခ်လွ်က္..တခ်ဳိ႕က ပိေတာက္ေျခာက္ေရာင္ဆန္ဆန္သို႔ တျဖည္းျဖည္းကူးေျပာင္းလွ်က္ရွိေနတာကိုျမင္ရတုိင္း ဆယ္တန္းစာေမးပဲြအတြက္ စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခြာ၍မရၾကသည့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပဲြေျဖခ်ိန္ဆီသို႔ ျပန္ျပန္ေရာက္သြားတတ္သည့္ ျမန္မာျပည္၏ မတ္လ ေႏြဦးကို လြမ္းမိသည္။

သို႔ေသာ္ မန္က်ည္း၊ ကုကၠိဳ၊ တမာ…ဘာပင္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္..တရြက္ေၾကြသည့္ေနရာမွာ တဖူးထြက္လာသည့္ ပုရစ္ဖူးေလးေတြႏွင့္ သစ္ပင္ႀကီးေတြက ဒီက ရြက္ေၾကြရာသီေလာက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္မႏုိင္။ ေနေရာင္ စူးရဲရဲ ေအာက္မွာပင္ အေအးဓာတ္ကို ခံစား၍ရႏုိင္သည့္ သဘာ၀အေအးကို သူတမ္းတမိသည္။

ေအာ္…ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ေပါ့……

တေန႔က ဒီပဲရင္းႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕မွာ ဆႏၵျပၾကရန္ သူ႔အား လွမ္းၿပီး တေယာက္ၿပီးတေယာက္ေခၚၾကသည္။ မလာႏိုင္ဘူး…ဟု ေျပာခဲ့လိုက္၏။ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္အတြက္ 

အခ်ိန္ေလး မေပးႏုိင္ရေကာင္းလား….ဟု စကားနာထုိးသူကထိုးသည္။

စစ္အုပ္စုလက္ပါးေစတို႔၏ ရုိက္ႏွက္ခံရမႈျဖင့္ ကြယ္လြန္.(.တကယ္ေတာ့ က်ဆံုး…ဟုသာ သံုးရပါလိမ့္မည္။) သြားခဲ့ၾကေသာ 

အျပစ္မဲ့ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဆြမ္းသြတ္မည့္အစီအစဥ္ထဲမွာေတာ့ အလွဴေငြ ထည့္၀င္လုိက္ပါသည္။ သူ႔ အေနႏွင့္ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ ၀န္ခံရပါလိမ့္မည္။ ဘယ္မွ မသြားဘဲေနယံုမွ်ျဖင့္ သူ႔အား အေမရိကန္မွာအေနၾကာၿပီး ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရးကို ေမ့ေလ်ာ့သြားၿပီဟု စြတ္စဲြလွ်င္ေတာ့ သူ႔အေနႏွင့္ ဘာမွ တုန္႔ျပန္ ေျဖရွင္းေနမည္မဟုတ္။

လူတုိင္းလူတုိင္းက ကိုယ့္တုိင္းျပည္ႏွင့္ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ကိုယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ႏွင့္ ခ်စ္တတ္ၾကသူခ်ည္းဟု သူယံုသည္။ တုိင္းျပည္အေပၚထားသည့္ သူ႔ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ႏွင့္ သစၥာတရားကို သူဘာသာယံုၾကည္သည့္အတြက္ သူမ်ား၏ ေ၀ဖန္စကား ေလာက္ႏွင့္ေတာ့ သူက တုန္လႈပ္မည္မဟုတ္သလို နာက်င္ခံစားလိမ့္မည္လည္းမဟုတ္။ ႏႈတ္တုန္႔ျပန္ေနမည္လည္းမဟုတ္ေပ။

တုိင္းျပည္ကုိ ခ်စ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူမ်ားစြာထဲမွာ ငါမပါ…ဟု လည္း လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းေနရန္လည္း စိတ္ကူးမရွိ။ အားလံုးက ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးရင္း ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ရွာေနသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုယ့္သမိုင္းကုိ ကိုယ္က ေရးေသာ္လည္း ကိုယ့္သမိုင္းမွတ္တိုင္ခိုင္မာၿမဲၿမံဖို႔ကိုေတာ့ သူမ်ားက ေကာက္ထူစိုက္မတ္ေပးလိမ့္မည္။ ဒါကို မွတ္ ေက်ာက္တင္သည္ဟု ေခၚရမည္လား မသိပါ။

ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ တကယ္အခ်ိန္က်လာသည့္အခါက်ေတာ့ မသြားဘဲလည္း မေနႏိုင္စြာ သူ႔ကားစုတ္ကေလးႏွင့္ သံရံုး ေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္။ လူေလး ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ႏွင့္ ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြကိုင္…ေအာ္လံေလး ႏွစ္ခုႏွင့္ ဆႏၵျပပဲြကို က်င္းပေနသည့္ သူမ်ားကို ၾကည့္ကာ ရင္ထဲေဆြးျမည့္ႏြမ္းလ်သြားသည္။ သူတို႔တုန္းကေတာ့ ေခတ္ေကာင္း ခ်ိန္…ဟုေျပာရမည္။ ဆႏၵျပသူေတြ အနည္းဆံုးေတာ့တရာ့ေလးငါးဆယ္ ရွိေနတတ္ခဲ့၏။

အေမရိကားသုိ႔ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ တရားမ၀င္ေရာက္ေနၾကေသာ ျမန္မာျပည္သားမ်ားေရာ ျမန္မာႏြယ္ဖြား ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားေရာ ႏုိင္ငံေရးရာသီဆိုးေသာေၾကာင့္ ကံဆုိးမိုးေမွာင္က်စြာ က်ဆံုးခဲ့ရသည့္ အမည္ေပ်ာက္သူရဲေကာင္း အာဇာနည္မ်ားက ေသြးႏွင့္ေရးခဲ့ေသာ သမုိင္း၀င္ေမာ္ကြန္းေန႔မ်ားတြင္ တအုပ္ႀကီး အတမႀကီး သံရံုးေရွ႕မွာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းခဲ့ၾကသည္။

ဖရီး... ဖရီး... ဖရီး... ဘားမား…ဟု လည္ေခ်ာင္းကဲြမတတ္ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကသည္။
ဖရီး... ဖရီး... ဖရီး... ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္…ဟု သံခ်ပ္ဆန္ဆန္ သံၿပိဳင္သီေၾကြးခဲ့ၾကသည္။
ဖရီး... ဖရီး... ဖရီး... ေအာလ္ ပိုလစ္တစ္ကယ္လ္ ပရီးဇဲန္းနား…ဟု ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ အက်ဥ္းစံ မ်ဳိးခ်စ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကျဖင့္ သည္က သံရံုးေရွ႕ေအာ္ယံုႏွင့္ တေယာက္မွ မလြတ္ခဲ့။

သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ေရာက္ တရားမ၀င္ေနထုိင္ေနသူ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူတို႔ဓာတ္ပံုေတြ ကမၻာ့ သတင္း စာထဲမွာ ပါလာသည့္အတြက္ ျမန္မာျပည္ျပန္လွ်င္ အဖမ္းခံရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းခံလိုက္ သည္ႏွင့္ အေမရိကားတြင္ တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္ ရရွိသြားခဲ့ၾကသည္။

ႏုိင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးကို ခ်စ္တတ္သူမ်ားကျဖင့္ ေသသြားသည့္ဟုိမွာဘက္ထိ ဒါမွမဟုတ္ နံရံေတြျခားထားသည့္ အုတ္တံတိုင္း နီနီတို႔ၾကား ညပ္ပိတ္ေလွာင္သြပ္ခံထားရသည့္အျဖစ္ႏွင့္ ကိုယ့္ျပည္သူကို ေရာက္ရာေနရာမွာ အေနေခ်ာင္ အစားေခ်ာင္ေအာင္ ဖန္တီးေပး ႏိုင္စြမ္းၾကပံုမ်ားကို ဆင္ျခင္ရင္းက သူ႔ကားေလးကို ျဖည္းညင္းစြာလွိမ့္ထြက္လာခဲ့သည္။

သံရံုးေရွ႕ကၿပီးလွ်င္ အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕သြားၿမဲထံုးစံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕က ပန္းျခံထဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းတေနရာက ေစာင့္ၾကည့္လိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သံရံုးေရွ႕ပဲြက သိပ္မလွ။ စေနေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သံရံုးပိတ္ထားသည့္အတြက္ ေအာ္ရသည္မွာေရာ ၾကည့္ရသည္ကပါ သိပ္ၿပီး စိတ္ပါ၀င္စားဖို႔မေကာင္းလွေပ။ သို႔ေသာ္ ေအာ္ေနၾကသည့္ အဲသည့္ လူနည္းစုေလးထဲမွာ အုပ္အေရာေရာ..ေက်ာက္အေရာေရာေတြ မပါဘဲ ႏိုင္ငံေရးသီးသန္႔ေလး ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ကိုေတာ့ျဖင့္ ဆႏၵျပေနသူမ်ားအေပၚ လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ခ်ီးက်ဴးမိလုိက္ပါသည္။

သူ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ဆရာမ်ားနားေနေဆာင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္စဥ္ ဆရာမအိုႀကီးတေယာက္က အားက်ဳိးမာန္တက္စာသင္ေနႏုိင္ေသးသည့္ ဆရာ ဆရာမေပါက္စေလးေတြကို ၾကည့္ကာ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေျပာလိုက္သည့္ စကားေလးတခြန္းကို သတိရကာ ခပ္ဖြဖြ ၿပံဳးလိုက္မိေသးသည္။

“ေအး...တံမ်က္စည္း အသစ္ေလးေတြ...လွဲေကာင္းတုန္း လွဲထားၾက၊ 

တို႔ကေတာ့ အေမြးတုံးေနၿပီ။ အမႈိက္မစင္ေတာ့ဘူး”

                        -------------------------------------------------------

အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္လုိက္မိသည္။ ကိုယ့္အရင္ဦးေအာင္ လူအင္အား (၂၀၀) ေလာက္ရွိေသာ တမီလ္လူမ်ဳိးမ်ားက အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ သူတို႔လက္လႊတ္လိုက္ရေသာ နယ္ေျမအတြက္ ေတာင္းဆို ဆႏၵျပသံက ကၽြက္ကၽြက္ညံေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အစိုးရစစ္တပ္လက္ခ်က္ႏွင့္ က်ဆံုးေသာသူပုန္မ်ားအေၾကာင္း ဖတ္ရသည့္အခါတိုင္း ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ မာနယ္လ္ပေလာကို စြန္႔ခြာခဲ့ရသည့္အျဖစ္ကို ျပန္ေျပာင္းခံစားမိသည္။ ထုိ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေဆယ္ေက်ာ္က စိတ္ဒဏ္ရာသည္ မေန႔တေန႔ကလိုပဲ အစိမ္းလတ္လတ္ နာက်င္မႈကို ေပးႏိုင္စြမ္းပါေသးသည္။

သူတုိ႔က စေနေန႔တုိင္း ကံထရိုက္ဆဲြထားသလို လာၾကတာျဖစ္သည္။ ထမင္းထုတ္မ်ား၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ား၊ အျပည့္အစံု ထည့္လာၿပီးမွ ေတာင္းဆုိ ဆႏၵျပေနသည့္အတြက္ အားႏွင့္အင္ႏွင့္ဟု ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာ္လိုက္… ေမာသူမ်ားက လူလဲကာ စားေသာက္လိုက္…ျပန္ေအာ္လိုက္….သစ္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းမွန္သမွ်မွာ တမီလ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ျမန္မာအုပ္စုက က်ဳိ႕တို႔က်ဲ တဲႏွင့္ အိမ္ျဖဴေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ပန္းျခံရိပ္မွာ ျမန္မာသံရံုးေရွ႕က လူေတြ ဒီဘက္အကူးကိုေစာင့္ေနၾကသည္။

ကိုယ့္လူေတြလာရင္ သည္အသံကို တုိး၍မွေပါက္ပါ့မလား…ဟုလည္း ေတြးပူမိသည္။ အေစာင့္ရဲေတြကေတာ့ တခုခုစီစဥ္ေပး  လိမ့္မည္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါသည္။ မင္းတို႔ေတာ္ေတာ့…သူတို႔အလွည့္ေရာက္ပီ..စသည္ျဖင့္….

အိမ္ျဖဴေတာ္ၿခံ၀န္းႀကီးက က်ယ္ျပန္႔သေလာက္ ၿငိမ္သက္လွ်က္ ဆႏၵျပေအာ္ဟစ္ေနသူမ်ားကို ဣေျႏၵႀကီး တခဲြသားႏွင့္ လက္ခံ ၾကားနာေပးေနသေယာင္ေယာင္။ ေအာ္ခ်င္လို႔သာ လာေအာ္ရ… အိုဘားမားကျဖင့္ သူ႔အိမ္ထဲရွိေတာင္မွ ရွိပါ့မလားမသိ။ သူကလည္း အၿငိမ္းစားဇြတ္အေပးခံခဲ့ရၿပီးမွ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖစ္သြားရရွာေသာ ျမန္မာစစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔လုိ အလြန္ခရီးထြက္သူ တေယာက္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မင္းနားတေထာင္ဆိုသလို…. သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ လာေအာ္စဥ္ သူမရွိသည့္တုိင္ နားေထာင္ထား သည့္သူေတြက သူ႔ကို အစီရင္ခံလိမ့္ေပမေပါ့။

အိမ္ျဖဴေတာ္သည္ ျမန္မာျပည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာမ်ားေလာက္…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းစံျမန္းခဲ့ရာ ေအဒီလမ္းလို လူမျပတ္။ … ျပည္သူမ်ား ႏွင့္ ကင္းကင္းကြာကြာ သူစိမ္းမဆန္မႈကို ခံစားႏိုင္သည္။ သူ႔ဟာသူ အတြင္းပိုင္းမွာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ႏွင့္သင့္တင့္သည့္ ခင္းက်င္းခမ္းနားမႈမ်ဳိး ရွိေကာင္းရွိႏုိ္င္ေပမည္။ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္မ်ားကိုလည္း တင္းၾကမ္းထပ္ေအာင္ ထားေကာင္းထားႏိုင္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ေတြ႔ရသည္ ျမင္ကြင္းက ၿခံ၀န္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ရွိေနသည့္ အျဖဴေရာင္ အိမ္ခပ္ႀကီးႀကီးတလံုးမွ်သာျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ အေစာင့္ဟူ၍လည္း ဆႏၵျပသူမ်ား စနစ္တက်ျဖစ္ေရးႏွင့္ ယာဥ္ေက်ာမပိတ္ဆို႔ေရးအတြက္ တာ၀န္ယူေပးေနသည့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္၊ ပုလိပ္ကားကလည္း ဟုိဘက္ ဒီဘက္ ထိပ္ႏွစ္ဖက္ေပါင္းမွ ႏွစ္စီးတည္း။ ေနာက္ၿပီး ျမင္းႀကီးစီးကာ ေရွးဆန္ဆန္ ခပ္ေျဖးေျဖးပတ္ေနသည့္ တေယာက္ ဒါေလာက္ပဲရွိသည္။

သမတအိမ္ေတာ္ဟူ၍ လက္နက္ကိုင္အျပည့္ႏွင့္ ေစာင့္ေနတာမ်ဳိး မ်က္စိေနာက္ရေအာင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရေအာင္ မေတြ႔ရ သည္ကိုက စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ…။ ႏုိင္ငံျခားသားေတြလည္းလာ၍ရသည္။ လူငယ္ေလးမ်ားကလည္း စကိတ္စီးကာ ပတ္ေျပးေနၾက သည္။ ပန္းၿခံထဲတြင္ မိသားစု ေႏြရာသီအပန္းေျဖ ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္သည့္ အုပ္စုေလးေတြက လည္း ေအးေအးလူလူပင္။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစၾကဘဲ ကိုယ့္နည္းႏွင့္ကိုယ္ အပမ္းေျဖ ေနၾကေလသည္။ ပန္းၿခံအ၀င္တြင္ လက္နက္ပါ မပါ စစ္ေဆးဖို႔..မွတ္ပံုတင္ျပခုိင္းဖို႔ဆို ေ၀းေရာ….

အင္း…တကယ္လို႔ လူအင္အားလိုေနရင္ေတာ့ ၀င္ေအာ္ေပးအံုးမွပါပဲ….။

٭٭٭٭٭٭٭٭٭

 “ေဟး….ဘာျဖစ္လို႔ဖုံးဆက္တာလဲကြ။ ငါအားရင္ ဖံုးေခၚမယ္ေျပာထားရဲ႕နဲ႔”

ကိုေ၀ၿငိမ္းအနားက ရုတ္တရက္ ေပၚလာသည့္ ဗမာစကားေျပာသံေၾကာင့္ အသံလာရာဆီသို႔ ေခါင္းငဲ့ကာ စပ္စုလုိက္သည္။ ကိုယ့္ အသိမ်ားလားလို႔။ မဟုတ္ပါ။ အ၀တ္အစားေသေသသပ္သပ္ႏွင့္ အသက္ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ လူငယ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ ရည္းစားနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနလားမသိ ဟုေတြးကာ ငယ္မူျပန္ၿပီး သူမ်ားကိစၥမွာ ၀င္ၿပံဳးလိုက္မိေသးသည္။ အင္း…ဒီမွာ အေနၾကာတဲ့ ေယာက္က်ား တေယာက္က ျမန္မာမိန္းကေလးကိုရွာၿပီး ရည္းစားထားတယ္ဆိုလည္း မဆိုးပါဘူး…ဟု ကိုယ့္ လူကိုယ္ အမွတ္ေပး လုိက္ျပန္သည္။

“….ဟာ..ေလးေလး ျပန္ေခၚလို႔မရဘူးေလကြာ၊ သမတအိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕က ပန္းၿခံထဲေရာက္ေနတာကြ။ ….. ဘာလို႔ေရာက္ လဲ… ဆုိေတာ့ အလုပ္က ရက္အေလွ်ာ့ခံရလို႔ ….ေနာက္တလုပ္မရခင္ စိတ္ေရာလူပါ အပမ္းေျဖတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီေန႔က ဒီပဲရင္း ႏွစ္ပတ္ လည္ေန႔ကြ။ ဒီေနရာမွာ လာပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဆႏၵျပၾကမွာမို႔လို႔ ေလးေလး လာေစာင့္ေနတာ။

…..ဘာလဲ ဒီပဲရင္း ႏွစ္ပတ္လည္ကို မင္းမသိဘူး။ အဲဒါ တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူ႔အဖဲြ႔၀င္ေတြကို မင္းတို႔ စစ္အစိုးရက သတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခံရတဲ့ေန႔ကြ။ လူေတြ အမ်ားႀကီးေသခဲ့ၾကတာ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း အဲဒီကတည္းက ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အထားခံရတာ အခုထိပဲ၊အဲဒါကို ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ လာၿပီးေတာင္းဆိုၾကမွာ”  

ကိုေ၀ၿငိမ္း ထိုလူရြယ္ကို နည္းနည္းေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားသည္။ ႏုိင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ုိင္းထဲကလား။ ဒီလိုဆိုရင္ ဂိုဏ္းတူ ညီအကို ေတြေပါ့….။

“ဟ အိုဘားမားကို လာေတာင္းလို႔ ေဒၚစုမလြတ္တာေတာ့ မင္းေျပာမွလားကြ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိပဲ ပဲြပီးမီးေသမျဖစ္ေအာင္ ထ ထဆူ ေပးဖို႔ကလိုေသးတာကိုးကြ။ မဟုတ္ရင္ လုပ္တုိင္းခံေနရမွာေပါ့။ နည္းနည္းေတာ့ ေအာ္ေပးေနမွ ထင္တိုင္းမက်ဲရဲ မွာေပါ့။ ကိုယ့္လူ၊ ဖံုးခ်လုိက္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းေဆြးေႏြးေနဖို႔ မင္းကို ငါ ဖံုးဖိုး ထပ္မပို႔ႏုိင္ဘူး။ ငါ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဂ်ီေတာ့ကေန ေခၚ လိုက္မယ္။ ဟုတ္ပီလား”

လူရြယ္က သူ႔အား သိသိသာသာစပ္စုေနေသာ ဦးေ၀ၿငိမ္းအား တခ်က္ေ၀့ၾကည့္ကာ ဖံုးပိတ္လုိက္သည္။ ေယာက္က်ား ရင့္မာႀကီး ျဖစ္ၿပီး စပ္စုရေကာင္းလား…ဟု ေတြးလွ်င္ ေယာက္က်ားသိကၡာက်ေပေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ မိတ္ဆက္ရင္း ကုိယ့္သိကၡာကိုယ္ျပန္ဆယ္ရသည္။

“ညီက ဗမာျပည္မွာတံုးက ဘယ္မွာေနလဲ”

လူရြယ့္မ်က္ႏွာ လက္ကနဲ၀င္းသြားသည္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ဗမာလူမ်ဳိးတေယာက္ကို အသိတုိးျခင္းသည္ ေဆြမ်ဳိးတေယာက္ကို ေတြ႔ လိုက္ရသလုိပင္ သည္လို ေပ်ာ္ရႊင္သြားတတ္ၾကသည္။ ေနာက္မွ မတည့္တာေတြ ဘာေတြကေနာက္ပိုင္းကိစၥ။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေပ်ာ္ၾကတာကေတာ့ အမွန္။ 

“က်ေနာ္က ပခုကၠဴဘက္ကပါ အကို။ ထြက္တံုးက မေလးကို ထြက္တာ။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းေတြအဆြယ္ေကာင္းတာနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔ အတုနဲ႔၀င္လာတာ။ ကံေကာင္းလို႔ ေရာက္ေတာ့လာပါရဲ႕။ ကံဆိုးေတာ့ ထင္တုိင္းမျဖစ္ဘူး။ စိတ္ကူးလုိက္တံုးကေတာ့ အေမရိကား ေရာက္ရင္ အကုန္ေျပလည္သြားမယ္။ လုပ္တုိင္းျဖစ္မယ္ထင္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ စားပဲြထုိးအဆင့္… ဘူတာရံုမွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္း ေရာင္းတဲ့အဆင့္ကေန ေက်ာ္လို႔ကို မရဘူးဗ်ာ”

“ဒီလုိပါပဲ ညီရာ။ ရုန္းၾကရတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေျပလည္သြားမွာပါ။ တရားမ၀င္ဆိုေတာ့ လခမွာစကားေျပာရမယ္”

“နည္းတာေပါ့အကို။ ေနာက္ပီး သူမ်ားမလုပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္က်မွ လုပ္ရေတာ့ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္က ကေမာက္ကမပဲေလ၊ ဒါေပမယ့္ အခု ေတာ့ နည္းနည္းအေျခအေနေကာင္းလာပါတယ္”

“ဟုတ္လား။ ဘယ္လိုေကာင္းသြားလဲ”

လူရြယ္က ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေခတၱၿငိမ္သက္သြားသည္။

“မိတ္ေဆြတေယာက္က အႀကံေပးတယ္ေလ။ ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုေတြက ဒီလုိပဲ အေရးအခင္းေန႔ေတြဆို သံရံုးေရွ႕တို႔ အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕ တို႔မွာ ဆႏၵျပၾကတယ္။ အဲဒီမွာ သြားသြားေအာ္။ ကိုယ့္ဓာတ္ပံု သတင္းစာေတြထဲ ပါလာတဲ့အခါ အဲဒါကိုျပၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ အဖမ္းခံရမွာစိုးလို႔ပါ..ဆုိၿပီး ႏုိင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ေတာင္းလုိက္ရင္ ရတယ္ဆိုလို႔ အဲလိုပဲ ေလးငါးေျခာက္လ လာလာပီး ပဲြရွိတိုင္း ေအာ္ၿပီး asylum ခံလိုက္တာ။ အခုေတာ့ green card ေတာင္ရခါနီးပီ”

ဦးေ၀ၿငိမ္း ၿပံဳးလွ်က္ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ျဖစ္ေနပံုရေသာ လူရြယ္ထံမွ အၾကည့္လႊဲလိုက္ပါသည္။

“အကိုကေရာ..past post နဲ႔လာတာလား”

“ႏိုင္ငံေရးခုိလႈံခြင့္နဲ႔ပါပဲကြာ”

ေအာ္….ဟုဆိုကာ လူရြယ္က ဆက္ေမးသင့္မေမးသင့္ခ်င့္ခ်ိန္လွ်က္ စကားစျပတ္သြားသည္။ “ကိုယ့္နံမည္ ေ၀ၿငိမ္း၊ ဒီကို ေရာက္ေန တာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နားနီးလာၿပီ”

လူရြယ္က အံ့ၾသသေယာင္ မ်က္ခံုးနည္းနည္းျမင့္သြားသည္။

“ဒါဆို ေက်ာင္းသားအုပ္စုကထင္တယ္” ဟုလည္း ခပ္တိုးတုိးျဖင့္ ေရရြတ္သေယာင္ေမးသည္။ အင္း…ဟု သူကလည္း သက္ျပင္းခ် သေယာင္ အေျဖေပးသေယာင္ ေရာခ်လိုက္သည္။

“က်ေနာ္က ေအာင္ႏိုင္ ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဘာ္လ္တီမိုးဘက္မွာေနတယ္အကို”

သူက လက္ဆဲြၿပီး ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လွ်က္ ေႏြးေထြးမႈကိုျပလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အျပန္အလွန္ ဖံုးနံပါတ္ယူထားလုိက္ၾက သည္။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သူသိလုိတာေလးေတြကို ရိုးသားစြာေမးလာသည့္အတြက္ ကိုေ၀ၿငိမ္းက ေသခ်ာေျဖေပး လုိက္ပါသည္။

သူတို႔စကား၀ိုင္းက ဟုိေရာက္သည္ေရာက္ႏိုင္လွေသာ္လည္း ခနေလးအတြင္းမွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ အရမ္းရင္းႏွီးသြား သည္။ တေယာက္ကိုတေယာက္ အၾကည္ေဖာက္ၿပီး ျမင္လို႔ရၾကသည္။ သူတို႔စကားေျပာေနစဥ္ သံရံုးေရွ႕က လူေတြ အိမ္ျဖဴေတာ္ ေရွ႕ေရာက္လာၾကသည္။

ရဲက ပန္းၿခံဘက္ကေန ဆႏၵျပလို႔ မရဘူး…ဟု လာေျပာတာေတြ႔ရသည္။ အရင္တံုးကေတာ့ ရသား။ အခုမွ ဘာျဖစ္သြားလဲ မသိ…ဟု ေအာင္ႏိုင္က မခ်င့္မရဲေျပာသည္။ ေနာက္ အပန္းေျဖသူတခ်ဳိ႕က အိမ္ျဖဴေတာ္၏ ၿခံတတိုင္းနားမွာ ကပ္ၿပီး ရွိေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က အိမ္ျဖဴေတာ္ပါေအာင္ အမွတ္တရဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကသည္။ တမီလ္ေတြကလည္း မနားတမ္း ေအာ္၍ေကာင္းတံုး။ နားမည့္ပံုမေပၚ။ ဗမာအုပ္စု သူတို႔ကိုၾကည့္ကာ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြား ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာ္မည္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပ်က္ရ ရိုးလား။ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ တိုးပြားေနသည့္ၾကားက တေန႔စာ လုပ္အားခအဆံုးခံၾကကာ စီစဥ္ထားသည့္ပဲြကို မည္သူမွ အပ်က္မခံ။

အိမ္ျဖဴေတာ္ပလက္ေဖာင္းက်ယ္က်ယ္ကိုမသြားဘဲ ထုိပလက္ေဖာင္းႏွင့္ပန္းၿခံၾကားက လမ္းမေပၚကို ေနရာယူလို္က္ၾကသည္။ ပန္းခ်ီ ဆရာ တင္ကိုကို ဆဲြထားသည့္ ေဒၚစုပန္းခ်ီကား ပဲန္႔ဖလက္ကို ပိုစတာထုတ္ထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးက ခန္႔ညားစြာ ထုိးထြက္လာ သည့္တုိင္ တမီလ္ေတြက ဇဲြႏွင့္ေအာ္တံုး။

ရဲက ျမန္မာအုပ္စုကိုလာေျပာေတာ့ တဖဲြ႔ကို ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ဆီ ဆႏၵျပခြင့္ရမည္တဲ့။ သို႔ေသာ္ အဲသည္ တမီလ္ေတြ ေအာ္ေနသည္ မွာ နာရီႏွင့္ခ်ီကာ ၾကာေနသည္။ ဘာကြာလည္းေတာ့ မသိ။

ဖရီး…ဖရီး…ဖရီး  ဖရီး…ဘားမား…

ဖရီး…ဖရီး…ဖရီး..ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္…

ဖရီး …ဖရီး…ဖရီး ေအာလ္ ပိုလစ္တစ္ကယ္လ္ ပရီဇင္းနားစ္….

နည္းနည္းႏွင့္ က်ဲက်ဲ၀ိုင္းရေသာ္လည္း အသံေတြကေတာ့ တမီလ္အုပ္စုကို လႊမ္းသြားၿပီး သူတို႔ကလည္း ယဥ္ေက်းမႈရွိရွိႏွင့္ သူတို႔၀ိုင္းကို သိမ္းေပးသြားၾကသည္။

ဖရီး…ဖရီး…ဖရီး….  ဖရီး…ဘားမား…

နည္းနည္းႏွင့္ က်ဲက်ဲဝိုင္းရေသာ္လည္း အသံေတြကေတာ့ တမီလ္အုပ္စုကို လႊမ္းသြားၿပီး သူတို႔ကလည္း ယဥ္ေက်းမႈရွိရွိႏွင့္ သူတို႔ဝိုင္းကို သိမ္းေပးသြားၾကသည္။

ဖရီး … ဖရီး … ဖရီး ဖရီး ဘားမား

ဖရီး … ဖရီး …ဖရီး  … ဖရီး … ဖရီး… ဖရီး 

ပုစဥ္းရင္ကြဲေလးေတြလို ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္လြတ္ေျမာက္ေရး သူမ်ားတုိင္းျပည္က သမတဆီလာေအာ္ေတာင္းေနရ သည့္အျဖစ္ကို ေဘးလူအျဖစ္ထုိင္ေငးရင္း ဦးေဝၿငိမ္း တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကဲြေနေတာ့သည္။

ဖရီး … ဖရီး … ဖရီး ဖရီး ဘားမား

ဖရီး … ဖရီး …ဖရီး  … ဖရီး … ဖရီး… ဖရီး 

ခြာညိဳ

ဇြန္လ (၂၇)၊ ၂၀၀၉

 (မွတ္ခ်က္။     ။ ဂ်ပန္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ အလင္းအိမ္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးေနေသာ အခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ျဖစ္ပါသည္။)